အခုေရးမယ့္အေၾကာင္းအရာက ဘာသာေရးအေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုတေလာ
အင္တာနက္ေပၚမွာႏွင့္ တျခားေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သတိထားမိတာေလးကို
အရင္ကသိထားဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြႏွင့္ ေပါင္းျပီး ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ တခ်ိဳ
႔လည္း အခုေျပာမယ့္ကိစၥကို သိျပီးသား ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာပါ။
မသိေသးတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ Knowledge Share သေဘာမ်ိဳး လုပ္လိုက္ပါတယ္။
သိထားျပီးသား ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း အခုအေၾကာင္းအရာကို
မိမိတို႔ျမင္တဲ့ရႈေထာင့္အသီးသီးကေန ၀ိုင္းျပီး ေဆြးေႏြးေပးဖို႔
ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ဒါမွ ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ စာလာဖတ္ၾကတဲ့သူေတြအားလံုးေရာ
အသိပညာဗဟုသုတေတြ ေရွးကထက္တိုးျပီး စုေဆာင္းမိသြားႏိုင္မွာ မို႔လို႔ပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေလာက္နီးပါးက ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ စာေရးဆရာမ
ဂ်ဴးရဲ ႔ ၀တၳဳတိုေလး ႏွစ္ပုဒ္ကို ထူးအိမ္သင္ႏွင့္ ေဟမာေန၀င္းတို႔က
အသံထြက္ဖတ္ျပီး အေခြထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာင္ အြန္လိုင္းမွာ သူတို႔
အသံဖိုင္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဆရာမဂ်ဴးတစ္ေယာက္ အစမ္းထြင္တယ္လို႔
စိတ္ထဲက ထင္မိခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က
ဆူနာမီဆရာေတာ္ဦးဥတၱမသာရက သူ႔ရဲ ႔ “အ၀ိဇၨာမွ ၀ိဇၨာသို႔ ” ဆိုတဲ့
တရားျဖန္႔ခ်ိေရးဌာနမွာ ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ ႔ေဆာင္းပါးေတြကို သူကိုယ္တိုင္
အသံဖိုင္ျပန္ေျပာင္းျပီး စီဒီေခြလုပ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက
ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
အဲဒီအေခြလိုခ်င္ပါတယ္ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုေတာင္ ဘာလို႔
သူမ်ားအသံၾကီးႏွင့္ နားေထာင္ေနမွာလဲ။ စာအုပ္ပဲဖတ္ေပါ့ လို႔
အတြန္႔တက္ခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။
အခုဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာႏွင့္ တရားစာေပေတြကို
စာႏွင့္ရိုက္ထားတဲ့ပံုစံအျဖစ္ကေန အသံပံုစံအျဖစ္ေျပာင္းတာမ်ိဳး အထူးတလည္
လုပ္လာတာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ကလည္း အသံပံုစံကေန စာပံုစံကို
ျပန္ေျပာင္းၾကပါတယ္။ ဟိုတေလာကလည္း မ်က္မျမင္ေတြအတြက္ စာအုပ္ေတြကို
အသံဖိုင္အျဖစ္ႏွင့္
ပံုစံေျပာင္းျပီး အလွဴခံၾကတာ၊ လွဴၾကတာ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာေတြ႔လာရတယ္။
သူတို႔ေတြလို မ်က္စိမျမင္ရတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ ဒီလို စာေတြကို အသံအျဖစ္
ေျပာင္းေပးတဲ့ကိစၥက တကယ့္ကို ရွိသင့္တဲ့ လိုအပ္ခ်က္ျဖည့္ဆည္းမႈတစ္ခုပါဘဲ။
ဒီေတာ့ မ်က္စိလည္းေကာင္း၊ စာလည္းဖတ္တတ္ၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ေရာ ဒီအသံပံုစံစနစ္ကို ေျပာင္းတဲ့ကိစၥက တကယ္လိုအပ္ပါသလား?
Peter Drucker ရဲ ႔
Management Challenges For the 21st Century ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲကေန အခုေမးခြန္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဆရာၾကီး သုေတသနျပဳျပီး ေလ့လာေတြ႔ရွိထားတာ အခ်ိဳ ႔ကို ျပန္လည္ျပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
Drucker က လူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ မိမိဟာ
စာဖတ္သမား (Reader) လား၊
နားေထာင္သမား (Listener)
လားဆိုတာ ကိုယ့္ဖာသာသိဖို႔လိုပါတယ္တဲ့။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးလည္း
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒါကို သတိမထားမိၾကပါဘူး။ Drucker
က ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အႏုပညာရွင္ေတြႏွင့္
ေအာင္ျမင္တဲ့စီးပြားေရးသမားေတြကို သုေတသနလုပ္ျပီး ဒီကိစၥကို
ရွင္းျပထားပါတယ္။
တခ်ိဳ ႔ႏိုင္င္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ
သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလိုမ်ိဳးေတြလုပ္တဲ့အခါမွာ ပရိတ္သတ္ေတြဘက္ကေန
စာႏွင့္ေရးျပီး ေမးလာတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးဆိုရင္ ေက်နပ္အားရေလာက္ေအာင္
ထိထိမိမိ ျပန္လည္ေျဖဆိုႏိုင္ၾကေပမယ့္ လူခ်င္းတိုက္ရိုက္တစ္ဦးခ်င္းဆံုျပီး
ေမးလာတဲ့အခါေတြမွာေတာ့ အိုးနင္းခြက္နင္း ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ
႔ေခါင္းေဆာင္ေတြက်ေတာ့ စာႏွင့္ေရးသားတင္ျပလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို
ကိုယ္တိုင္ဖတ္တဲ့အခါ လြယ္လြယ္ႏွင့္ သေဘာမေပါက္လို႔ အဲဒီစာေတြကို
ကိုယ္ေရးအရာရွိတစ္ေယာက္ေယာက္ကို အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ဖတ္ခိုင္းတာမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊
ဒါမွမဟုတ္ Presentation လုပ္ခိုင္းတာမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ျပီး နားေထာင္မွသာ
သေဘာေပါက္ပါတယ္တဲ့။
ဒီ Reader ႏွင့္ Listener ကြဲတာဟာ ဘယ္သန္ႏွင့္
ညာသန္္ကြဲတဲ့ပံုစံမ်ိဳးလိုပါဘဲ။ လူဆယ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က
ဘယ္သန္ျဖစ္တတ္ၾကျပီး၊ Reader ႏွင့္ Listener မွာကေတာ့ တစ္၀က္စီေလာက္
ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားပါတယ္။ မဖြံ ႔ျဖိဳးေသးတဲ့တိုင္းျပည္အခ်ိဳ
႔မွာ ဘယ္သန္ေတြကို ႏွိမ္တာေတြ၊ ညာဘက္ကို
အတင္းအသံုးျပဳခိုင္းတာမ်ိဳးေတြလုပ္ၾကေတာ့ တခ်ိဳ ႔လည္း အဆင္ေျပသြားၾကေပမယ့္
တခ်ိဳ ႔ေတြမွာ ခါးသီးတဲ့အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ခံစားၾကရပါတယ္။ Reader ႏွင့္
Listener ေတြကိုလည္း တစ္ခုခုကိုအားသန္ေအာင္ အတင္းမလုပ္ယူပဲ သန္တဲ့အတိုင္းပဲ
ထားရွိဖို႔ Drucker ကတိုက္တြန္းထားပါတယ္။
ဒါႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကျဖစ္ခဲ့တဲ့
ကိုယ္ပိုင္အေတြ႔အၾကံဳေလးကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမြးရာပါ
ဘယ္သန္တစ္ေယာက္ပါ။ သူငယ္တန္းစတက္တုန္းက အတန္းပိုင္ဆရာမၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို
အတင္း ညာဘက္လက္ႏွင့္စာေရးခိုင္းပါတယ္။ သူငယ္တန္းမတက္ခင္ကတည္းက အေမက
ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးတတ္ေအာင္ သင္ထားျပီးသားမို႔ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္
ဘယ္လက္ႏွင့္ေကာင္းေကာင္းစာေရးတတ္ေနပါျပီ။ ဆရာမက ညာလက္ႏွင့္
အတင္းေရးခိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ရပါေတာ့တယ္။ ဆရာမအလစ္ဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လက္ႏွင့္ခိုးခိုးေရးျပီး ဆရာမေရွ ႔ဆိုရင္ ညာလက္ႏွင့္
ေရးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္တန္းစတက္ျပီး ႏွစ္လ၊ သံုးလေလာက္ေရာက္ေတာ့
အဲဒီဆရာမၾကီး ပင္စင္ယူသြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ဆရာမအသစ္ကေတာ့
လူငယ္ဆရာမတစ္ေယာက္မို႔ ေခတ္အျမင္ရွိျပီး ကၽြန္္ေတာ့္ကို ဘယ္လက္ႏွင့္ဘဲ
ဆက္ေရးေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ဘယ္လက္ကိုသံုးတာႏွင့္ပတ္သက္ျပီး
ျမန္မာ့ဓေလ့လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ ႏွိမ့္ခ်တဲ့အယူအဆေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ရွိေနေသးတာ အခုအခ်ိန္အထိ ေတြ႔ေနရပါေသးတယ္။ ဘာလို႔ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာရွိတဲ့
လက္ခ်င္းအတူတူ အဆင့္အတန္းခြဲေနတယ္ဆိုတာေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။
Reader ႏွင့္ Listener ကြဲတာႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ျပီး လူေတြ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္
ေလ့လာသင္ယူမႈ (Learning)
လုပ္ပံု မတူညီၾကတာကိုလည္း သိထားဖို႔လိုပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာက
လူတိုင္းအတြက္ သင္ၾကားမႈပံုစံကို တစ္မ်ိဳးတည္းဘဲ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
တခ်ိဳ ႔လူေတြမွာေတာ့ ေက်ာင္းေတြက သတ္မွတ္က်င့္သံုးေနတဲ့
သင္ၾကားေလ့က်င့္မႈပံုစံႏွင့္ အံမ၀င္တာမ်ိဳးေတြရွိတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ
၀င္စတန္ခ်ာခ်ီဟာ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ မသင္ယူႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ေက်ာင္းတက္ေနရတာဟာ အႏွိပ္စက္ခံေနရသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
တကယ္တမ္း သူျဖစ္တဲ့ျပႆနာကေတာ့ နားေထာင္တာရယ္၊ စာဖတ္တာရယ္ကေန သူ႔အေနႏွင့္
ပညာသင္ယူလို႔မရတဲ့ အခက္အခဲျဖစ္တာပါ။ သူႏွင့္ အဆင္ေျပတဲ့ သင္ယူနည္းစနစ္ကေတာ့
စာေရးျခင္း (Writing) ျဖစ္ေနတာပါတဲ့။
Drucker ရဲ ႔ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္အရေတာ့ ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ စာေရးဆရာအခ်ိဳ ႔ဟာ
စာေရးတာကေန သင္ယူမႈကိုလုပ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ General Motor
ကုမၸဏီက Alfred Sloan က်ေတာ့ အစည္းအေ၀းတစ္ခုျပီးတိုင္း အစည္းအေ၀းမွာ
တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆီကို အစည္းအေ၀းမွာ
ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့အဓိကအေၾကာင္းအရာေတြႏွင့္ပတ္သက္တဲ့ စာအရွည္ၾကီးတစ္ေစာင္
အခ်ိန္ သံုးေလးနာရီယူျပီးေရးပါတယ္တဲ့။ ဘာလို႔အဲဒီလိုေရးလဲဆိုေတာ့ သူဒီလိုမွ
စာမေရးလိုက္ရင္ ဒီအစည္းအေ၀းမွာ ၀ိုင္းျပီးေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာေတြကို
၂၄နာရီအတြင္း ေမ့သြားတတ္လို႔ပါလို႔ေျပာပါတယ္။ ဂီတပညာရွင္ Beethoven က်ေတာ့
သူ သီခ်င္းစပ္တဲ့အခါေတြမွာ ေခါင္းထဲေပၚလာတဲ့ သံစဥ္ေတြကို
စာအုပ္တစ္အုပ္ေပၚမွာ ခ်က္ခ်င္းခ်ေရးလိုက္တတ္ေပမယ့္ အဲဒီစာအုပ္ကို
ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ၾကည့္ေလ့မရွိပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလိုမွ စာအုပ္ထဲမွာ
ခ်မေရးရရင္လည္း သူက အဲဒီသူ႔သီခ်င္းကို မမွတ္မိတတ္ျပန္ပါဘူး။
သင္ယူမႈပံုစံေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့
စကားေျပာျခင္း (Talking)
ကေနသင္ယူတာပါတဲ့။ အဲဒီပံုစံမွာေတာ့ တခ်ိဳ ႔အလုပ္ေတြမွာ
အဆင့္ျမင့္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သူ႔ေအာက္ေျခက အရာရွိေတြႏွင့္
၀န္ထမ္းေတြကိုေခၚျပီး အခ်ိန္အၾကာၾကီး စကားေျပာတတ္ပါတယ္။ တကယ္က သူဟာ
ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းေတြကို တကယ္စကားေျပာခ်င္လို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ပဲ
သူ႔အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္တာေတြကို တျခားသူေတြကို ေျပာျပျပီး
နားေထာင္ခိုင္းတဲ့နည္းႏွင့္ သူ႔ဖာသာ ေလ့လာသင္ယူမႈလုပ္ေနျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ေလ့လာသင္ယူမႈကို ေအာင္ျမင္ေနၾကတဲ့ ေရွ ႔ေနေတြႏွင့္
ေရာဂါရွာေဖြတဲ့
ေဆးပညာရွင္ေတြလည္း လုပ္တတ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေအာင္ျမင္တဲ့ စာတမ္းေတြကို ေရးေနၾကတဲ့ တခ်ိဳ ႔တကၠသိုလ္ပါေမာကၡေတြက်ေတာ့
သူတို႔စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔အသံကို သူတို႔ျပန္နားေထာင္ရင္းကေန အဲဒီကေန
စာတမ္းေရးဖို႔အတြက္ အေထာက္အကူျပန္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာထားတာေတြ႔ရပါတယ္။
Drucker ကေတာ့ လူေတြ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတဲ့ သင္ယူပံုသင္ယူနည္း
ဒါဇင္၀က္ေလာက္ရွိမယ္္လို႔ ခန္႔မွန္းတြက္ျပထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုသင္ယူနည္းကို အားသန္လဲဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္စီစစ္ျပီး
အားသန္ရာအတိုင္းေလ့လာသင္ယူၾကဖို႔ သူကတိုက္တြန္းထားပါတယ္။
Peter Drucker ရဲ ႔ ဒီစာကိုဖတ္ျပီးသြားေတာ့မွ နာမည္ေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ေတြ
တခ်ိဳ ႔ေက်ာင္းစာမွာ ညံ့ဖ်င္းၾကတယ္ဆိုတာမ်ိဳး၊ တခ်ိဳ ႔တကၠသိုလ္ပညာကို
ျပီးေအာင္ဆက္မတက္ေတာ့ပဲ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တာမ်ိဳးေတြ ဖတ္ရတုန္းက သူတို႔ကို
Genius ေတြမို႔လို႔ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ၾကတာလို႔ ေတြးထင္မိခဲ့ဖူးရာကေန၊ အခုေတာ့
သူတို႔ေတြဟာ သူတို႔အတြက္ ဘယ္လိုသင္ယူမႈပံုစံႏွင့္
လိုအပ္တဲ့ပညာကိုဆည္းပူးတာက အဆင္ေျပမယ္မွန္း ကိုယ့္ဖာသာ သေဘာေပါက္သြားၾကလို႔
ဒီလိုမ်ိဳး လုပ္လိုက္ၾကတာျဖစ္မယ္လို႔ မွန္းဆမိလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့
သူမ်ားကို ပညာသင္ၾကားပို႔ခ်ေပးေနရတဲ့ ဆရာေတြအေနႏွင့္လည္း မိမိတပည့္ေတြ
စာမလိုက္ႏိုင္တာမ်ိဳး ေတြ႔ရရင္ သူတို႔ညံ့ဖ်င္းမႈ၊
မိမိသင္ၾကားတာည့ံဖ်င္းမႈေၾကာင့္လို႔ တရားေသမတြက္ပဲ သင္ၾကားမႈႏွင့္ သူတို႔ရဲ
႔သင္ယူလိုမႈပံုစံ အံမ၀င္လို႔မ်ား သူတို႔ မလိုက္နိဳင္ၾကတာလားဆိုတာကို
ထည့္စဥ္းစားေပးသင့္တယ္လို႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အြန္လိုင္းေပၚမွာ တရားႏွင့္ပတ္သက္တဲ့ စာေတြေရး၊
သူမ်ားေရးတဲ့စာေတြ၊ တရားေတာ္ေတြ မွ်ေ၀တာလုပ္ေတာ့လည္း သတိထားမိလာပါတယ္။
တခ်ိဳ ႔ေတြ စာဖတ္တာကို အားမသန္ၾကပါဘူး။ စာကို ဖတ္လိုက္ေပမယ့္လို႔ စာရဲ
႔ဆိုလိုရင္းကို သေဘာမေပါက္တာေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔လူေတြကို တရားေခြေတြ
ေပးနားေထာင္ခိုင္းတဲ့အခါမွာလည္း အဲဒီအတိုင္းပါဘဲ။ တခ်ိဳ ႔ေတြ နားေထာင္တာမွာ
အားမသန္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေၾကာင္းမသိရင္ ဒီလူေတြကဘဲ
ပါရမီဓါတ္ခံနည္းေနသလိုလို၊ အကုသိုလ္ဓါတ္ခံမ်ားေနသလိုလို
ထင္မွတ္စရာျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတာကေတာ့ သင္ယူမႈပံုစံလြဲေနတာဘဲ
ျဖစ္ဖို႔ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဓမၼဒါနျဖန္႔ေ၀တဲ့အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့သူအေနႏွင့္
လူေတြ မ်ားမ်ားတရားေတြနားလည္ေအာင္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖန္႔ေ၀မႈပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးကို
သံုးၾကည့္သင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ဒီေတာ့ စစခ်င္းေမးထားခဲ့တဲ့ေမးခြန္းဆီကို ျပန္သြားၾကရေအာင္ပါ။
မ်က္စိလည္းေကာင္း၊ စာလည္းဖတ္တတ္ၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ေရာ ဒီအသံပံုစံစနစ္ကို ေျပာင္းတဲ့ကိစၥက တကယ္လိုအပ္ပါသလား?
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဖာသာ ေျဖမိတဲ့အေျဖကေတာ့ - တကယ္လိုအပ္ပါတယ္။
လူေတြအတြက္အက်ိဳးရွိမယ့္ ေလာကီႏွင့္ ေလာကုတၱရာစာေပေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္၊
လက္လွမ္းမီသေလာက္ အသံပံုစံအျဖစ္ေျပာင္းေပးသင့္သလို၊ အသံေတြကိုလည္း
စာအျဖစ္အသြင္ေျပာင္းေပးသင့္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လူေတြ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး
အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို သေဘာေပါက္နားလည္သြားေအာင္ သင္ယူၾကတဲ့ပံုစံခ်င္း
မတူညီလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအလုပ္ဟာ လြယ္ကူတဲ့အလုပ္တစ္ခုမဟုတ္တာေတာ့ က်ိန္းေသပါတယ္။ လူအင္အား၊
ေငြအင္အား၊ အခ်ိန္အင္အားေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးစိုက္ထုတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
တစ္ဦးခ်င္း လုပ္တာထက္ အုပ္စုဖြဲ႔ျပီးလုပ္တာမ်ိဳး၊
အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုထူေထာင္ျပီးလုပ္တာမ်ိဳးဆိုရင္ ပိုျပီး လြယ္ကူထိေရာက္မႈ
ရွိႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အင္အားရွိသူမ်ား
ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳျပီး လုပ္သြားေပးၾကဖို႔ အျပဳသေဘာေဆာင္ျပီး
တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားကေရာ ဒီကိစၥအေပၚ
ဘယ္လိုေတြးမိထားလဲဆိုတာေလး ေျပာေပးႏိုင္ရင္ အမ်ားအတြက္
အက်ိဳးရွိလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါေၾကာင္းခင္ဗ်ာ။
ေလးစားစြာျဖင့္
Bliss
