သက္ေရာက္မႈ အလကၤာ အပိုင္း (၂)
ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္လာျပီးေနာက္ပိုင္း ခရီးေတြသြားလာရင္း ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕အေၾကာင္းေလးေတြ တီးမိေခါက္မိလာပါတယ္။ သူတို႔ဘဝေတြ ထဲထဲဝင္ဝင္ ေငးၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထပ္တူမက်ႏိုင္ေတာင္ ပါဝင္လိုက္ပါခံစားၾကည့္မိတယ္။ လိုအပ္ခ်က္ေတြမ်ားေနတဲ့အထဲ ကိုယ္ႏိုင္တာေလးေတြ ကူရင္း ထပ္ဆင့္ကူညီခ်င္တာေလးေတြ စိတ္ကူးထဲ ပံုေဖၚမိခဲ့ပါတယ္။
ဒီစိတ္ကူးေလးကို အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖူးခဲ့တာကလဲြရင္ အေကာင္အထည္မေဖၚရေသးပါဘူး။ စိတ္ကူးထားတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးကိုေတာ့ လက္လွမ္းမီတဲ့ သူေတြဆီက စစ္တမ္းတခ်ိဳ႕ေတာ့ ေကာက္ယူမိဖူးခဲ့ပါတယ္။ က်မကိုယ္တုိင္ အလုပ္တစ္ဖက္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတဲ့အတြက္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီစိတ္ကူးေလးကို မည္သူမဆိုအေကာင္ထည္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း က်မထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတြနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္လည္း တကယ့္ကို ဝမ္းေျမာက္ေနမိမွာ အမွန္ပါ။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ လာေရာက္ အလုပ္ လုပ္ေနၾကတဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြ၊ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြကို စာေပနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဗဟုသုတၾကြယ္ဝေစဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္ေပးႏိုင္မလဲလို႔ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္၊ အသိပညာေတြ လိုအပ္ေနတာလည္း ေတြ႕ေနျမင္ေနမိေတာ့ ...
မဂၤလာေမာင္မယ္လို စာေစာင္တစ္ခုထုတ္ေဝရင္ေကာင္းမလား ...။
*အသက္အရြယ္အားျဖင့္ အသက္ ၁၂-ႏွစ္မွ ၁၈-ႏွစ္အတြင္းျဖစ္ျပီး၊
*လူငယ္ေတြ သိသင့္သိထုိက္တဲ့ ဗဟုသုတမ်ား (လူမႈေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ ပညာေရးမွ ေဖ်ာ္ေျဖေရး၊ သာသာတရားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး သိထားသင့္သည္မ်ား၊ လူငယ္ေတြသိသင့္တဲ့ က်န္းမာေရးအခ်က္အလက္မ်ား) ဆံုးမစာေတြလို႔ေတာ့ မထင္ေစခ်င္ျပန္ဘူး ...
*ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးအတိုေလးေတြ၊ ဝတၳဳတိုမ်ားအေနနဲ႔ ဖတ္မွတ္သိနားလည္ေစခ်င္ျပီး၊
*အြန္လိုင္းမွာ ဘေလာ့ဂါမ်ားေရးထားျပီးသားထဲမွ လူငယ္မ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ လိုအပ္ႏိုင္မယ့္ ပိုစ့္ေလးေတြ ရွာေဖြကာ၊ ေရးသားသူမ်ားထံ ခြင့္ေတာင္းျပီးေနာက္ လက္ဆင့္ကမ္းမွ်ေဝျခင္း
(အႏုပညာေၾကးတစ္ခုခုျဖင့္ သို႔မဟုတ္ အခမဲ့)
*ထိုင္းႏိုင္ငံေငြေၾကးအားျဖင့္ မမ်ားႏိုင္ေသာ ပမာဏ ဘတ္ေငြ(၅၀) တန္ဖိုးသတ္မွတ္ျဖန္႔ခ်ီမယ္ဆိုရင္
လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ေငြေၾကးအားျဖင့္ တတ္ႏိုင္ျပီး အသိပညာတိုးေစႏိုင္တာမို႔ ျဖန္႔ခ်ီမယ့္ေနရာမ်ားကလည္း သေဘာက်ေက်နပ္ႏိုင္ပါမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ ေလ့လာထားျပီးျဖစ္ပါတယ္။
ဘန္ေကာက္အတြင္း ထုတ္ေဝေနေသာ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ရွိပါေသာ္လည္း အလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ လူငယ္မ်ားက သူတို႔နဲ႔ မသက္ဆိုင္လို႔ ထင္ေနေၾကာင္း သိရတဲ့အတြက္လည္း က်မရဲ႕ စိတ္ကူးေလးက တက္ၾကြလိုက္ ေပ်ာက္ကြယ္လုိက္ျဖစ္ေနစဲပါ။
ျဖန္႔ေဝမယ့္ေနရာေတြ၊ ဖတ္မယ့္သူေတြ၊ စာေစာင္အမ်ိဳးအစားနဲ႔ ေစ်းႏႈန္းအစရွိသည္ကို ေလ့လာဆန္းစစ္ျပီး စာေစာင္အတြက္ အေရးအၾကီးဆံုး ထုတ္ေဝသံုးစဲြရမယ့္ ေငြကိစၥကို ထပ္စဥ္းစားရျပန္ပါတယ္။ တတ္ႏိုင္တဲ့ ေစ်းႏႈန္းကိုသာ ကန္႔သတ္ထားမွ သူတို႔ေလးေတြ ဖတ္ျဖစ္မွာေတြးမိလုိ႔ရယ္၊ အခမဲ့ျဖန္႔တဲ့အခါ တန္ဖိုးမထားမွာစိုးတာကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားမိပါတယ္။
ဥပမာ- ဘတ္ငါးဆယ္တန္ စာေစာင္ကို အရင္းအတိုင္းျဖန္႔ေဝႏိုင္မယ္ဆိုၾကပါစို႔
ျဖန္႔ေဝစရိတ္ေလာက္ေတာ့ လွဴႏိုင္မွျဖစ္ပါမယ္။ ထိုမွတဖန္ အလွဴရွင္ေတြ သဒၶါေပါက္လို႔ လွဴမယ္ဆိုရင္လည္း စာေစာင္ရြက္ေရတိုးတာ၊ စာေစာင္က ေရာင္းလို႔ရလာတဲ့ေငြကို စာၾကည့္တိုက္ေတြမွာ စာအုပ္ျဖည့္တင္းလွဴဒါန္းတာ၊ စာမူအခမဲ့ပို႔ေပးသူေတြကို ဖိတ္ၾကားျပီး စာေပေဟာေျပာပဲြေလးေတြ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့အထိ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္မိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အလွဴမ်ားလာရင္ စာေစာင္တန္ဖိုး ဆယ္ဘတ္အထိေလ်ာ့ခ်ေပးႏိုင္မလား စသည္စသည္ ၂၀၁၂-ခုႏွစ္တုန္းက စိတ္ကူးေတြ တစ္ပံုၾကီး ယဥ္လို႔ ရင္းႏွီးတဲ့ဘေလာ့ဂါေတြကိုလည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ကူပါလို႔ေတာင္ ေျပာမိပါေသးတယ္။
အသက္ကေလးရလာေတာ့ ဘဝမွာ အေကာင္အထည္မေဖၚျဖစ္တဲ့ ေခါက္သိမ္းထားလိုက္ရတဲ့ စိတ္ကူးေတြ မ်ားမ်ားလာခဲ့ျပီေကာေလ ...။
ေခါက္သိမ္းထားလိုက္ရတာေတြ မ်ားလာေတာင္ အမွတ္မရွိစြာနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ျဖစ္တဲ့အခါ တူမေတာ္ မိစံကို လက္ဆဲြလို႔ ဘေလာ့ဂါမ်ား ေရးသားထုတ္ေဝတဲ့ စာအုပ္ေတြ ဝယ္ပီး ရပ္ကြက္စာၾကည့္တိုက္ေတြဆီ အေရာက္ပို႔မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးကို ထပ္ယဥ္လိုက္ပါေသးတယ္။ တကယ့္တကယ္ အြန္လိုင္းေလာကရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ လူငယ္နဲ႔ ဘဝထဲ လက္ပစ္ကူးလို႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို စာသားေတြကတဆင့္ အျမင္ခ်င္းဖလွယ္ခြင့္၊ စာေပရဲ႕ အရသာကိုပါ ျမည္းစမ္းခြင့္ရၾကမယ္လို႔ အေတြးေတြက ေတာင္စဥ္ေရမရေပါ့။
ဒီလိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြနဲ႔ေပါ့ေလ ယဥ္ယဥ္ေလး ရူးေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ရဲ႕
သက္ေရာက္မႈ အလကၤာေတြအေၾကာင္း ရင္ထဲမွာ တိုးတိုးဖြဖြျမည္ေၾကြးေနမိတယ္ .....
ဘယ္သူသိႏိုင္မွာလဲ ...။
ေလးစားစြာျဖင့္
ခရစၥတလ္
