မိမိမွာကား ယခုအထိ ၾကည္ျပာအား ဘယ္လို စလံုးေရ စရမွန္းပင္မသိေခ်။ ဟိုတေန႔ကေတာ့ျဖင့္ “ၾကည္ျပာေရ အားေတာ့ျဖင့္ရင္ စကားေျပာၾကရေအာင္”ဟု စကားစထားမိေခ်ေသး၏။ ၾကည္ျပာ-ခမ်ာလည္း အားရသည္မရွိ စာဝုိင္းျပေနေပးေနရတာနဲ႔ သူလည္း ပင္ပန္းရွာေပမေပ့ါေလ။ တပည့္ေကာင္း ပီသပါေပတယ္။ မိန္းမပီသျပီး ဆရာမပံုစံေလးနဲ႔ဆိုရင္ သူမနဲ႔ ပိုေတာင္ လိုက္ဖက္ညီေနေသးတယ္။ ယေန႔ေတာ့ ၾကည္ျပာတစ္ေယာက္ ဆရာအားရင္ စကားေျပာရေအာင္ ဒီေန႔အားပါတယ္ ဆရာလို႔ ေျပာလာ၏။ ခဏေနရင္ သူမ လာေခ်ေတာ့မွာပါလား၊ ရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ။ ေဟာ တံခါးသံၾကားတယ္၊ လာျပီ.....ထင္တယ္။ ဆရာလို႔ ေခၚမလား၊ ဆရာမ်ိဳး ၾကည္ျပာေရာက္ျပီ ေျပာမလား။
ထိုအခ်ိန္ ပခံုးကို လႈပ္ကိုင္ခံရ၍ ၾကည့္လိုက္ေသာ္................
ဘုရား။ ဒီရြာမွာ ဆင္းမွာမဟုတ္လား။
“ေအာ္ ေအး ေအး ဒကာ ပစၥည္းေတြ ကူခ်ေပးပါအံုးေနာ္”။
ေအာ္ အိမ္မက္ေပပဲကိုး။
ထုိစဥ္ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ ပစၥည္းေတြ သယ္ေပးရမလားဘုရား။ ဆိုက္ကားဆရာ အေမးစကားကို လက္ခံလုိက္၏။ ဆိုက္ကားဆရာက အရွင္ဘုရား ၾကြပါဘုရား ဆိုစကားကိုေတာ့ ျငင္းပယ္ကာ “ကိုယ္ေတာ္ ရြာထဲမယ္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ၾကည့္ခ်င္လို႔ သြားႏွင့္ပါ ဒကာ၊ မယ္ေတာ္ၾကီးအိမ္ သိတယ္မဟုတ္လား”
“မွန္ပါဘုရား၊ အိမ္အေရာက္ပို႔ေပးပါမယ္ဘုရား”ဟု ႏႈတ္ဆက္ကာ သြားေလ၏။
သို႔ႏွင့္ ရြာထဲသို႔ဝင္လာခဲ့ေသာ ရင္ဝယ္ ခံစားမႈတစ္ခုကို သိလိုက္ရ၏။ ေနာက္ ကားေပၚက အိမ္မက္ကို သြားသတိရ၏။ ဟယ္ ဘာေတြ ေတြးေနပါလိမ့္ ဟင္း “အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ”ပါတကား။ အင္း ရြာထဲဝင္လာေတာ့ ကစားေဖာ္ ကိုရင္ငယ္နဲ႔ ကိုရင္ေလးကို သတိရမိေသးတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ပဥၹင္း (၅)ဝါ ရမွမ်ား ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ လူထြက္ကုန္ၾကတယ္ အံ့ေရာ...။ လူဘဝေရာက္ေတာ့လည္း ကိုရင္ငယ္ဆိုတဲ့ “ငရဲ”က မိန္းမယူတာ အခုေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ပါနဲ႔ဆို ေလးေယာက္ေျမာက္ျဖစ္သြားျပီ။ ေမးေတာ့လည္း ပထမတစ္ေယာက္က အမိအရာထားကာ အားကိုးလို႔၊ နံပါတ္ႏွစ္ေျမာက္ၾကေတာ့ စီပြါးေရး ကၽြမး္က်င္လို႔၊ သံုးေယာက္ေျမာက္ၾကေတာ့ အျပဳစု ေတာ္လို႔၊ အခု ေနာက္ဆံုးၾကေတာ့ အခုမွ အခ်စ္ကို ေတြ႕သတဲ့။ အသက္က အခုမွ ေလးဆယ္မေက်ာ္ေသးဘူး၊ ဟင္း ဒုကၡ ဒုကၡ ဒုကၡ...။
အဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ ကိုရင္ေလးလို႔ ေခၚတဲ့ “လံုးေလး”ၾကေတာ့ မိန္းမက အားလံုးေတာ္ပါရဲ႕ ပါးစပ္က ဆိုးလို႔တဲ့၊ ေနာက္တစ္ေယာက္လွမး္မယ္ ၾကံကာရွိေသး၊ မိန္းမက သိလို႔ ျပႆနာေတြ ဒုနဲ႔ေဒး။ ဒီေကာင္ေတြ စနစ္မက်ပံုမ်ား မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးနဲ႔ အေတြးေတြက ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ။
ေအာ္ အိမ္ေတြမွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္နဲ႔ ထြက္ႏႈတ္ဆက္တာလည္း မဟုတ္၊ ဘယ္လိုတုန္း၊ ေအာ္ ဒါက ဒကာမေလး မၾကည္ျပာအိမ္၊ အင္း ဘယ္ေရာက္ေနသလဲမသိဘူး၊ ျငိမ္လို႔ပါလား။
ေဟာဟုိက သူၾကီးအိမ္...
“အရွင္ဘုရား မာပါရဲ႕ေနာ္”။
“ပို႔သတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ မာပါ့ ဒကာမၾကီးေရ”။
“အရွင္ဘုရားလာမယ္ဆိုလို႔ မယ္ေတာ္ၾကီးက ေမွ်ာ္ေနေလရဲ႕၊ ၾကြလိုက္ေခ်အံုးေနာ္။ ေနာက္မွ တပည့္ေတာ္နဲ႔ သူၾကီးလာခဲ့ပါ့မယ္ဘုရား”။
“ေကာင္းပါျပီ ဒကာမၾကီး”၊ သူၾကီးကေတာ္ ဒကာမၾကီးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာဆို...
အင္း ဒီလိုနဲ႔ ေျခတံရွည္အိမ္ျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္အိမ္ကို ေရာက္ပါေလေရာ။ အမယ္ လူစည္လွေခ်လား။
အစ္မမ်ားက “အရွင္ဘုရားက အိမ္ကေနပဲ ေစာင့္ေနပါဆိုလို႔ပါ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ကားဂိတ္မွာ ၾကိဳခ်င္တာပါဘုရား”။
“ေအး အလုပ္မမ်ားေစခ်င္လို႔ပါ အစ္မေတာ္ရာ၊ ဒါနဲ႔ မ်ားလွေခ်လားဟဲ့ သူငယ္မေတြက”။
“မွန္လွပါဘုရား။ အရွင္ဘုရားက ႏုိင္ငံျခားကေနေတာင္ ဒီကို ျပန္လာတာဆိုေတာ့ လာၾကည့္ၾကတာပါ ဘုရား။ အေပၚမွာ မယ္ေတာ္ရွိပါတယ္ဘုရား၊ အေပၚကို ၾကြပါဘုရား”။
ဤသို႔လွ်င္ မယ္ေတာ္ထံေရာက္၊ ခမည္းေတာ္ၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္လို႔ ေန႔ဆြမ္း အမီ ျပင္ၾကဆင္ၾကနဲ႔။ သူတို႔ျပင္ဆင္ေနၾကတုန္း မယ္ေတာ္ၾကီးအား ေျပာရန္စကားမ်ား ျပင္ဆင္ေနမိ၏။ အဲ ေန႔ဆြမ္းစားအျပီး ကိုယ္ေတာ္ ေအးေဆးနားဖို႔ လူမ်ား အနည္းငယ္ရွင္းေသာ ေနရာမယ္ မယ္ေတာ္ၾကီးနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကြမး္အစ္ေလးႏွင့္ ေလသာျပတင္းေဘးနားဝယ္ ထိုင္မိၾကေလ၏။ ပါးစပ္ကလည္း “ကိုင္း ဒကာမၾကီး....ကိုယ္ေတာ္ ေျပာစရာရွိတယ္” ဤသို႔ လွမး္ေျပာ၍ စိတ္ဝယ္ ဤသို႔ စဥ္းစားထား၏ (ဒီလိုပါ အေမ အခုဆို ျမန္မာ့အသိပညာ ကမၻာ့အသိပညာေတြ စံုလင္လာေတာ့ကာရယ္ ကိုယ္ေတာ့္ ဝါသနာပါတာနဲ႔ ေပါင္းျပီး ရြာမွာ အသိပညာမ်ား တိုးတက္ေကာငး္မြန္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ ကုိယ္ေတာ္ လူထြက္ျပီးသကာလ စြမး္စြမး္ တမံ....စြမး္..စြမး္...စြမး္)
“အင္း အေမလည္း ေျပာစရာရွိတယ္ ကိုယ္ေတာ့္ကို၊ အေမဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္ကပဲ အရင္ေလွ်ာက္ပါရေစ... ဘုရား”။
“အိမ္း ကဲ ေလွ်ာက္ပါေလ”။
“အမယ္အိုမွာ ဒီသားတစ္ေယာက္ ရဟန္းေဘာင္တက္သြားတာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းေတြးမိရင္း ကုသိုလ္ေတြ ရေနသပ....ေတာ္... အခုလို ပညာေတြက..ေတာ္ ကဝိ အေက်ာ္အေမာ္ ျဖစ္လာေတာ့ ဒီအေမမွာ ေဟာဒီက ဗိုက္ ဘယ္ေလာက္နာနာ (ဗိုက္ကို ပုတ္ခါ)အခါတစ္ရာ ေမြးခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့တယ္။ ေဟာ ေျပာရင္းနဲ႔ေတာင္ ၾကက္သည္းမ်ားလည္း ထမိရဲ႕။ တပည့္ေတာ္မွာေလ ဦးဇင္းေလး ရဟန္းေဘာင္စဝင္တဲ့ေန႔ကတည္းက ေအာ္ ငါ့မွာ ဒီသားေၾကာင့္ ေန႔တိုင္း ကုသိုလ္ေတြ ရေတာ့မွာပဲလို႔၊ ၾကည္ႏူးလိုက္ရတာ အခုၾကည့္စမ္း.. သားက ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ျပီ။ အေမ ေက်နပ္ပါျပီ သားရယ္၊ ဒီလိုပဲ သာသနာ့တာဝန္ေတြ ထမ္းစမ္းပါ၊ အေမေလ ကိုယ္တိုင္ မထမ္းရေပမယ့္ သားရဟန္း ထမး္တာျမင္ေတာ့ ကိုယ္တုိင္ေဆာင္ရြက္ရသလိုပါပဲကြယ္။ ေနာက္တစ္ခု ေလွ်ာက္ထားခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလို လူမထြက္စမ္းပါနဲ႔ေနာ္။ လူထြက္ရင္ ေဟာဒီ..အမယ္အိုေလ (ရင္ဘတ္ကို တီးကာ) ရွက္လြန္းလို႔ ေသရပါလိမ့္မယ္ သားရယ္။ ဟီး....ဟင့္...ဟင့္။
“ဟ.... ဟ....အေမ ဟုိေလ ...တိုးတိုးေလ ေအာ္ သူမ်ားေတြ တစ္မ်ိဳးထင္ကုန္ပါအံုးမယ္။ ေရာ ခက္ေခ်ရဲ႕”။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဘယ္ေခ်ာင္က နားေထာင္ေနၾကသည္မသိ၊ ေအာက္ထပ္က ကာလသမီးမ်ား ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႔ ေရာက္လာၾကေလ၏။ ဤသုိ႔လွ်င္ အစ္မမ်ား ညီမမ်ားနဲ႔ ၾကည္ျပာအပါအဝင္ ဒကာမမ်ား မ်က္ႏွာေလးမ်ား မသာမယာနဲ႔ရွိေနၾကေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၾကည္ျပာက “အရွင္ဘုရားကို ကိုရင္သာမိဘဝကတည္းက ၾကည္ညိဳလာခဲ့တာပါဘုရား၊ လူထြက္မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ၾကည္ျပာတို႔ ဝမ္းနည္းလို႔ မဆံုးႏိုင္ဘူးျဖစ္ေခ်ပါေတာ့မယ္ဘုရား”လို႔ မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ စကားဆို၏။
“ကဲကဲ အားလံုးတိတ္ၾကပါေတာ့။ လူမထြက္ပါဘူးဟာ၊ ငါအခုလာတာက ဆရာေတာ္ေတြက သာသနာျပဳ ေစလႊတ္တဲ့ ေနရာကို သြားရင္လည္း သြားရမယ္၊ ရြာမွာပဲ သာသနာျပဳရမလား မေသခ်ာေသးခင္ ရြာကို အလည္လာတာပါ”ဟုေျပာရေတာ့သတည္း။
စိတ္ထဲတြင္ “ဒီေကာင္ေတြေတာ့လားေနာ္....ဟင္း” လူေဘာင္သို႔ ေစာလ်င္စြာ ထြက္သြားၾကေလေသာ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကိုသာ “ဟင္း” မိေတာ့သည္။
ဒီလိုနဲ႔ အတိုခ်ံဳးၾကပါစုိ႔ရဲ႕၊ ေက်ာင္းေတာ္ကို ျပန္ေရာက္ကာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ ၾသဝါဒကို ခံယူဖို႔ရန္သာ ေစာင့္ဆိုင္းေန၏။ ထုိရက္တြင္ က်ဳပ္၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ပဥၹင္းလူထြက္မ်ား ေရာက္လာၾကကာ ႏိုင္ငံျခားျပန္ ကိုယ္ေတာ္ကို လာေရာက္ဂါရဝျပဳတာပါဟု ေျပာၾက၏။ လူထြက္ရန္ကိစၥကို သင္းတို႔ကို တိုင္ပင္ဖူးေလေသာ္ “ဘယ္လုိလဲဘုရား ရြာမွာ ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ျပီလားဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကေလ၏။
ထိုအခါ “ကုိင္း ေမးမေနၾကနဲ႔ သြားၾကေတာ့ကြာ”လို႔ ေျပာေလေသာ္ မရ၊ တဆင့္တိုးကာ.......
“အရွင္ဘုရားဘာျဖစ္လို႔ပါလဲဘုရား”
“ဟယ္ ... ေမးမေနနဲ႔လို႔ ေျပာေနတယ္”
“ေျပာပါဘုရား ၾကည္ျပာက ျငင္းလိုက္လို႔လားဘုရား”
“တယ္ ရာရာစစ ျငင္းစရာလား။ ကုိင္း မင္းတို႔ပဲ ေျပးႏုိင္မလား ငါပဲ လုိက္ႏိုင္မလားေနာ္”
“ေအာင္မေလး ကိုရင္သာမိ ၾကိမ္လံုးနဲ႔ ရုိက္တယ္ေဟ့ ေျပးေဟ ေျပးဟ”
ေလးစားစြာျဖင့္
ခရစၥတလ္
crystal ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ bliss ရဲ႕ ပံုေလးပါ။
ဆင္ စီးေနတာေနာ္၊ ဘာေကာင္ေလးမွန္းမသိမွာစိုးလို႔ပါ။
ဒါေလးက crystal ရဲ႕ ပံုေလး။
