“ထမင္းဘယ္ႏွစ္လံုးခ်က္ရမလဲ ...အေမ”
ေႏြညေနခင္းတစ္ခုမွာ ေက်းလက္ဌာေနရွိ အဘြားအိုတစ္ဦး၏ သမီးၾကီးမွ ေမးလာသည့္အခါ အဘြားအိုသည္ အတန္ငယ္စဥ္းစားျပီးေနာက္
“ဒီညေန ရန္ကုန္က သားအမိ ေျခာက္နာရီေရာက္လိမ့္မယ္၊ သူတို႔သားအမိနဲ႔ ညည္းသမီးနဲ႔ ေျမးႏွစ္ေယာက္အတြက္ပါ ထည့္ခ်က္လိုက္ေအ”
“က်မ သမီးနဲ႔ ေျမးေတြက ျပန္ၾကလိမ့္မယ္၊ က်မ သားမက္လည္း ရန္ကုန္ကေန ေလးနာရီေလာက္က ထြက္လာေနျပီေျပာတယ္၊ အျပန္ ဝင္ေခၚမွာေပါ့”
“အို..ေအ ေလးနာရီက ထြက္လာတဲ့ ေလးဘီးကား ဖြတ္ခ်က္က ဘယ္ေလာက္ ျမန္ႏိုင္မလဲ၊ ၾကည့္ေန ညကိုးနာရီေရာက္ ကံေကာင္း၊ ကေလးေတြ ဆာေနမွာေပါ့ ေကၽြးလုိက္စမ္းပါ၊ ညည္းသမီးရဲ႕ တရုတ္ေယာကၡမေတြက ထမင္းခ်က္ထားမယ္တဲ့လား၊ အခ်ိန္မေတာ္ ၾကက္ျခံထဲ ၾကက္ဥႏွိက္ ေၾကာ္စားေနရအံုးမယ္”
“ဒါဆိုလည္း ဆန္တစ္ျပည္ခ်က္လုိက္မယ္၊ က်မတို႔ ညီအစ္မ သံုးေယာက္၊ အေမရယ္ ကေလး ေလးေယာက္နဲ႔ က်မေျမးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေလာက္မယ္ထင္တာပဲ”
“ေအး ... ဘာဟင္းခ်က္မတုန္း ဒီညေန ...”
“အိမ္ေနာက္ဘက္မယ္ ...က်မသမီး အငယ္မ စိုက္ထားတဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ စြတ္လို႔ရေနျပီ အေမ၊ ဒါေၾကာင့္ ခ်ဥ္ေပါင္အရည္ထည္ေလးခ်က္ျပီး မနက္က ငါးက်ည္း အေကာင္ငယ္ေလးေတြကို ေၾကာ္မယ္၊ ထံုးစံအတိုင္း ငါးပိရည္ တို႕စရာရယ္ေပါ့”
“ညည္းညီမအငယ္မနဲ႔ သူ႔သမီးက ျမိဳ႕က လာၾကတာ စားႏုိင္ပါ့မလား”
“က်မ ညီမက စားႏိုင္ပါတယ္၊ အေမ့ေျမး ငယ္ဆံုးမကေတာ့ အစားေရြးတယ္၊ ငါးေၾကာ္ဆီေလး ဖယ္ထားလိုက္ပါ့မယ္၊ ငါးေၾကာ္ဆီေလးႏွယ္ျပီး ငါးေၾကာ္ေလးနဲ႔ဆို ျဖစ္မွာပါ၊ သူ႔အစ္မေတြ ခြံ႕ခိုင္းလိုက္မယ္”
“ေအး ေအး ေကာင္းသလိုၾကည့္စီမံလုိက္၊ ျခံထဲက ဘယ္သူလဲေဟ့ ေနေစာင္းျပီ အပင္ေတြ ေရေလာင္းလိုက္ပါအံုးေအ၊ ထင္းစည္းေတြ ေရမစိုေစနဲ႔ေနာ္”
“က်မ .. အေမေရ႕ ေရခ်ိဳးမလို႔ ဆင္းလာတာ၊ ေလာင္းလိုက္ပါ့မယ္”
အဘြားအို၏ သမီး ႏို႔ညႇာမ။ ေက်ာင္းဆရာမ အပ်ိဳၾကီး ျခံထဲဆင္းျပီး ေရမခ်ိဳးခင္ အပင္ေတြ ေရေလာင္းေနျပီ။
မၾကာခင္ ေက်ာင္းလႊတ္၍ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ အလယ္ေက်ာင္းသူ အဘြား၏ ေျမးမ်ား အိမ္ေရာက္ၾကျပီ။
“ကဲကဲ တလက္စတည္း ေရခပ္ၾက၊ ေရခ်ိဳးၾက”
အဘြား၏ သမီးအၾကီးသည္ မီးဖိုေခ်ာင္မွ သူ႔သမီးမ်ားကို တစ္ခ်က္လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။
“အေမ ညေနဘာခ်က္မလဲ”
ေက်ာင္းမွ ျပန္လာေသာ ကိုးတန္းေက်ာင္းသူ ေျမးမက သူ႔အေမကို ေမးသံ၊ အဘြားသည္ တစ္ခ်က္နားစြင့္ေနလိုက္ျပီး
“ေျမးတို႔ ညည္းအေမကို ေရမခ်ိဳးခင္ မီးဖိုေခ်ာင္ကူလိုက္အံုး၊ ခဏေနရင္ ေျမးတို႔ အန္တီနဲ႔ ညီမ လာလိမ့္မယ္”
“ဟုတ္ အဘြား၊ ဒီမွာ ငါးပိရည္ ဝိုင္းေဖ်ာ္ေပးေနပါျပီ”
“ေအး ေအး ... ငါးပိရည္အိုး အသစ္ဖြင့္လိုက္ေတာ့၊ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ငါးရံ႕ေပါလို႔ သိပ္ထားတဲ့ ငါးပိ ခုေလာက္ဆို စားရျပီဟဲ့။ အရသာေကာင္းေအာင္ ငါးေျပမေလးေတြပါ ေရာသိပ္ထားတယ္။
ငါးပေနာ္ေလး မီးဖိုေဘးမွာ မီးအံုျပီးသားေလး ရွိေသးလားဟဲ့၊ အဲဒါေလးနဲ႔ ငါးပိရည္ေဖ်ာ္လုိက္ေပါ့”
ငါးပေနာ္ေလး မီးဖိုေဘးမွာ မီးအံုျပီးသားေလး ရွိေသးလားဟဲ့၊ အဲဒါေလးနဲ႔ ငါးပိရည္ေဖ်ာ္လုိက္ေပါ့”
အဘြားအိုသည္ လမ္းမဘက္သို႔ ေငးရင္း ညေနစာအတြက္ လွမ္းေျပာေလသည္။
“ရွိေသးတယ္ အေမေရ၊ အေမ့သမီးငယ္ကိုသာ ေအးေဆးေမွ်ာ္ပါ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ကိစၥ စိတ္မပူပါနဲ႔ ဟိဟိ”
“ဟဲ့ ... ဘယ္မွာ ေမွ်ာ္ေနလို႔တုန္း”
အဘြားအိုသည္ မလံုမလဲ တစ္ခ်က္ေျပာရင္း နာရီကို ၾကည့္လိုက္သည္၊
ညေန ငါးနာရီခဲြျပီ။
ညေန ငါးနာရီခဲြျပီ။
“အင္းးးး ကားအခ်ိန္မွန္ရင္ ညေနေျခာက္နာရီဆို ေရာက္ျပီ” ဟု စိတ္ထဲ ေတြးလုိက္၏။
“အေမကလည္း ဝရံတာကကို မခြါေတာ့ဘူး၊ လာခ်ိန္တန္လာမွာေပါ့၊ ဘာလို႔ ေမွ်ာ္ေနမလဲ၊ ေလ အေအးမိေနအံုးမယ္”
ေရခ်ိဳးရာမွ တက္လာေသာ သမီးအလတ္မက ေက်ာင္းဆရာမ ပီသေသာေလသံျဖင့္ ကရုဏာသံျဖင့္။
“ေၾသာ္ နင္တို႔ကလည္း ခမ်ာ ကေလးတစ္ဘက္နဲ႔ အထုပ္အပိုးနဲ႔ လာမယ့္ဟာ”
“က်မ ေရခ်ိဳးျပီးျပီ ေစာင့္ေပးပါ့မယ္၊ အေမ အထဲဝင္ေတာ့ ဘုရားေရလဲ ဘာညာ လုပ္ေတာ့ေလ..”
“ေအးေအး ျပီးေရာ”
ရေဝ ရေဝ ေၾသာ္ျမိဳင္ေစာင္းမွာလ ............ ေသေစညႊန္းေတာ့ ေသရဲပါတယ္ ခ်စ္သူေရ ...
ေက်ာင္းကအျပန္ ငွားလာေသာ ကက္ဆက္ေခြေလး ဖြင့္ရင္း ေရကဲ့သူက ေရကဲ့လို႔၊ ထမင္းပဲြျပင္သူက ျပင္၊ ေမွ်ာ္သူက ေမွ်ာ္ၾက၊
ဤသို႔ျဖင့္ ေသာၾကာေန႔ညေနခင္းေလးတစ္ခုမွာ ေက်းလက္ရနံ႔တို႔ ဆြတ္ပ်ံ႕ဆဲ...။
အပိုင္း (၂)
“ဟဲ့ ညည္းနယ္ေအ ကေလး စာေမးပဲြျပီးျပီခ်င္းမ်ား လာရသလား”
“ဟုတ္တယ္ အေမေရ၊ အေမ့ သားမက္က သူ႔သမီးကို ဒီအရြယ္နဲ႔တင္ စိတ္မခ်ဘူး၊ က်မတို႔ ေန႔ဘက္ အလုပ္သြားေနရင္ သူက ေက်ာင္းေစာေစာျပန္ရတယ္၊ လမ္းထဲက (ကေလး၏ဖခင္ဘက္မွ ေတာ္ေသာ အမ်ိဳးမ်ား)အေဒၚအိမ္ေတြမွာ ခဏ ေနခိုင္းရတာေပါ့။ က်မတို႔က အလုပ္ျပန္ေနာက္က်တာကိုး။ အဲဒါ သူ႔အေဖက သူ႔သမီးကို အဲ့အိမ္ေတြမွာ ထားရတာ စိတ္မခ်ဘူးတဲ့၊ ကုန္သည္အိမ္ေတြ မဟုတ္လား လူမ်ား လူရွဳပ္တာေပါ့၊ လူစံုရင္ ဝိုင္းေလးက ေကာင္းၾကေသးတာ၊ ဟိုတေလာက သူ႔သမီးကို ကုန္သည္တစ္ေယာက္က ခ်ီထားလို႔ ဆိုျပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတယ္။ က်မလည္း ကေလး ေက်ာင္းခ်ိန္က တစ္ဖက္ အလုပ္က တစ္ဖက္နဲ႔၊ စိတ္ရွဳပ္ပါတယ္အေမရယ္”
“ဟဲ့ .... ဒါဆိုလည္း ငါတို႔ဆီ လာထားေပါ့၊ ဒီမွာ သူ႔အစ္မေတြနဲ႔ ကေလး အေဖၚရတာေပါ့၊ ညည္းတို႔ ျမိဳ႕မွာလည္း ကေလးေဆာ့စရာ ေျမမရွိ ဘာမရွိနဲ႔ေအ”
“အင္း ... က်မလည္း ဒီလုိပဲ စိတ္ကူးပါတယ္၊ သူ႔အေဖနဲ႔ တိုင္ပင္ရအံုးမယ္”
ျမိဳ႕ျပ၏ ရုန္းကန္မႈေတြၾကား ရင္ေမာေနေသာ သမီးငယ္ႏွင့္ ေျမးအငယ္ဆံုးေလးအား ၾကည့္ရင္း အဘြားအို သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ရွိဳက္လိုက္ေ
“အေမတို႔ စကားေနာက္မွ ေျပာ၊ ဟင္း ထမင္း ပူတုန္း တခါတည္း စားလိုက္ၾကရေအာင္ ”
အဘြား၏ သမီးအၾကီးမွ စကားစျဖတ္ခိုင္းျပီး ထမင္းစား ေခၚ၏။
“ဟဲ့ ..လူစံုေနတာ စားပဲြဝုိင္းအၾကီးခင္းေလ၊ အားလံုး တစ္ခါတည္း စားၾကမယ္၊ ကေလးေတြကို ထမင္းဟင္း ပံုေပးလုိက္၊ နင့္အေဒၚ ပင္ပန္းလာတယ္၊ အငယ္ဆံုးမေလးကို အၾကီးမ ..နင္ ခြံ႕လုိက္အံုး၊ သူက ေၾကာင္စာေလာက္ စားတာ၊
သူျပီးမွ စားလိုက္ေတာ့ ငါ့သမီး ၾကားလား”
အဘြားအို၏ သမီးသည္ သူမ၏ သမီးမ်ားကို ထမင္းဝိုင္းအတြက္ လိုတာ လုပ္ေပးရင္ ပါးစပ္မွလည္း မွာၾကားေနေလ၏။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ အေမ၊ သမီး ငါးေၾကာ္ဆီေလးလူးျပီး ညီမေလးကို အရင္ ခြံ႕ႏွင့္မယ္”
သူျပီးမွ စားလိုက္ေတာ့ ငါ့သမီး ၾကားလား”
အဘြားအို၏ သမီးသည္ သူမ၏ သမီးမ်ားကို ထမင္းဝိုင္းအတြက္ လိုတာ လုပ္ေပးရင္ ပါးစပ္မွလည္း မွာၾကားေနေလ၏။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ အေမ၊ သမီး ငါးေၾကာ္ဆီေလးလူးျပီး ညီမေလးကို အရင္ ခြံ႕ႏွင့္မယ္”
“ေအာက္က ေရခ်ိဳးျပီးတက္လာတဲ့ ကေလးေတြ တခါတည္း အေပၚကန္ ေရျဖည့္လုိက္ေနာ္၊ ထမင္းစားျပီးရင္ ခပ္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႔ လူမ်ားတယ္၊ ေနာက္ေဖးသံုးေရေရာ ပန္းကန္ေဆးဖို႔ေရာ၊ မနက္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ပါ ျပည့္စံုရဲ႕လား ၾကည့္လိုက္အံုး”
ေျမးအၾကီးမေလးက ညီမဝမ္းကဲြအငယ္
“မမၾကီး .. ဒီညေနဘာခ်က္တုန္း၊ လမ္းမွာ ၾကက္ဥ ဆယ္လံုးဝယ္ခဲ့ေသးတယ္၊ မမၾကီး တူမက အစားအေသာက္ ေရြးလြန္းလို႔”
“နင့္တူမ အငယ္ေလး စိုက္ထားတဲ့ ခ်င္ေပါင္ေတြကို စြတ္ျပီး ငါးက်ဥ္းေခါင္းေလးေတြနဲ႔ ခ်က္ထားတယ္။ ပီးေတာ့ ဒီေန႔ ငါးပိအိုး အသစ္ေဖာက္ထားတယ္ေအ့၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းထဲ အခ်ဥ္မစူးေအာင္ ငါးပိရည္အျဖဴထည္လည္း နဲနဲထည့္ခပ္လုိက္တယ္။ အဲဒီ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းနဲ႔ ငါးက်ဥ္းကို အျဖဴထည္ အၾကြပ္ေၾကာ္ထားတယ္၊ ငရုတ္သီး အပုေတာင့္ကို အိုးကပ္ဆီဒလိမ္းထိုးေလးလုပ္ျပီး ေထာင္းထားတယ္။
ငါးပိရည္ေဖ်ာ္ရည္ထဲ ထည့္တာေလ၊ နင့္တူမအၾကီးက ဒါမ်ိဳး ကၽြမ္းတယ္၊ ငါးပေနာ္မီးအံုးေလးကို အေဖ်ာ္လုပ္ ထည့္ထားတာေပါ့။ တို႔စရာေတြ အေထြအထူး မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ဟင္းက ခ်ဥ္ေပါင္ဆိုေတာ့ေလ။
ငါ့တူမအတြက္ကေတာ့ ငါးေၾကာ္က ငရုတ္သီးနဲ႔ မဟုတ္ဘူး စားလို႔ရပါတယ္၊ ၾကက္ဥေတြေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့၊ ေနာက္ေန႔စာေပါ့ေအ ..”
ငါးပိရည္ေဖ်ာ္ရည္ထဲ ထည့္တာေလ၊ နင့္တူမအၾကီးက ဒါမ်ိဳး ကၽြမ္းတယ္၊ ငါးပေနာ္မီးအံုးေလးကို အေဖ်ာ္လုပ္ ထည့္ထားတာေပါ့။ တို႔စရာေတြ အေထြအထူး မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ဟင္းက ခ်ဥ္ေပါင္ဆိုေတာ့ေလ။
ငါ့တူမအတြက္ကေတာ့ ငါးေၾကာ္က ငရုတ္သီးနဲ႔ မဟုတ္ဘူး စားလို႔ရပါတယ္၊ ၾကက္ဥေတြေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့၊ ေနာက္ေန႔စာေပါ့ေအ ..”
“အမယ္ေလး အစ္မရယ္ ၾကားတာနဲ႔ေတာင္ ထမင္းဆာလာပီ”
“ေအးေအး အေမ့ကို ေခၚ၊ ဟိုေက်ာင္းဆရာမကိုလည္း ေခၚလုိက္အံုး၊ ငါ ကေလးေတြ ေခၚလုိက္အံုးမယ္၊ ဟဲ့ကေလးေတြ ကက္ဆက္ပိတ္စမ္း၊ ေရခပ္ေနတဲ့သူေတြ တက္ခဲ့ၾကေတာ့ ထမင္းစားၾကမယ္ေဟ့..”
ဒီလိုႏွင့္ ရွစ္ဦးစားႏုိင္တဲ့ ထမင္းစားပဲြဝိုင္းေလးသည္ ကေလး လူၾကီး အံုးအံုးက်က္က်က္ ဆာဆာျဖင့္ ေလြးၾကေလသည္။
ထမင္းေပးပါအံုး ...
လိုက္ပဲြပန္းကန္ ထမင္းျဖည့္အံုးေဟ့ ...
ဟင္းရည္ကို ခ်ိဳင့္နဲ႔ ခပ္ခဲ့ ခဏခဏ ထထည့္မေနရေအာင္ ...
လက္ဆံုျပန္ျပီ ဟင္းပန္းကန္ထဲ မီးပိြဳင့္ငွားရေတာ့မွာပဲ ...
ဟင္းရည္ပန္းကန္ ႏွစ္ပန္းကန္ ခဲြေပးလိုက္မယ္ ...
ဟင္းရည္ပန္းကန္ ႏွစ္ပန္းကန္ ခဲြေပးလိုက္မယ္ ...
ဟဲ့ အငယ္မ ငရုတ္သီးမႈန္႔ေတြ ျဖဴးစားေနသလား ဗိုက္နာမယ္ေနာ္ ...
ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ည္းပဲ စားမေနၾကနဲ႔ ငါးေၾကာ္ေလးမ်ားလည္း အားေပးအံုး ...
ငါးပိရည္လည္း က်န္ေသးလားဟဲ့ ...
ငါးပိရည္လည္း က်န္ေသးလားဟဲ့ ...
အမယ္ေလး အၾကီးမေတြက ပိုဆိုးေသး၊ ငရုတ္အပုေတာင့္ေၾကာ္ေတြကို ကိုက္စားေနၾကတယ္၊
နင္တို႔ေနာ္ အဝင္ေရာ အထြက္ပါ ပူထူေနေတာ့မယ္ ...
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စားေသာက္ၾကရင္း ထမင္းတစ္ျပည္ခ်က္ ဟင္းတစ္အုိးႏွင့္ ငါးေၾကာ္ သံုးဆယ္သား လူဆယ္ေယာက္ ျပိဳက္ကနဲ ကုန္ေလေတာ့သတည္း။
ေၾသာ္ ... စားျမိန္တ့ဲ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းတစ္ခြက္။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ခရစၥတလ္
