ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အနာဂတ္မ်ား

 ပံုကို ဂူဂယ္မွ ကူးယူပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္ျပည္စေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ေန႔စဥ္ သြားရင္းလာရင္း သတိျပဳမိခဲ့တာ တစ္ခုရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီျမိဳ႔က လူငယ္ေလးေတြပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကို ျဖတ္သန္း လာခဲ့ဖူးတာေရာ၊ အဲဒီကေနတဆင့္ အသက္(၂၀) အရြယ္ကေန အခု (၃၀) ေက်ာ္ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့အထိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းမ်ားက ဒီကလူငယ္ေတြအေပၚ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားမႈကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရတဲ့ လူငယ္ေတြကို ၾကည့္ၾကပါအံုး။ သူတို႔ရဲ ႔ မ်က္ႏွာေတြမွာ အထင္ရွားဆံုးေတြ႔ရတာက လူငယ္သဘာ၀ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ တက္ၾကြလန္းဆန္းေနမႈပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြမွာ မိမိဘ၀အေပၚ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေနမႈက သူတို႔လႈပ္ရွားသြားလာေနပံုကိုၾကည့္ရင္ အထင္းသားေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔စိတ္၀င္စားတဲ့ ၀ါသနာပါတဲ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ စာေပ၊ ဂီတ၊ အႏုပညာ၊ အားကစား တစ္ခုခုကို ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ထဲထဲ၀င္၀င္ေလ့လာဖို႔ စိုင္းျပင္းေနတာကို သူတို႔ရဲ ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြက သက္ေသခံေနၾကပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး စားၾက ေသာက္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာဆိုရင္လည္း စိတ္လြတ္လပ္မႈကို အျပည့္အ၀ခံစားရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူး ေနႏိုင္ၾကတာကို သတိထားမိပါတယ္။ သူတို႔ဘ၀ေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ အခုလို လြတ္လပ္ေအးခ်မ္း ေနၾကတာပါလိမ့္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ လူငယ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ တဲ့အခ်ိန္မွာ တက္စရာ တကၠသိုလ္က အဆင္သင့္ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္အေျခအေနက တကၠသိုလ္တက္ဖို႔အတြက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ေစာင့္ရပါမယ္တဲ့။ အဲဒီမွာတင္ လူငယ္ထုဘ၀ဟာ ကေမာက္ကမ စျဖစ္ၾကရေတာ့တာပါဘဲ။ ဒီေစာင့္ရမယ့္သံုးႏွစ္ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းေက်ာ္လြန္ၾကမလဲ။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ဘ၀တိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစမယ့္ သင္တန္းေတြေလွ်ာက္တက္ရင္း အခ်ိန္ကို အသံုးခ်လိုက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကိုထြက္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ ႔လည္း အလုပ္ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး နီးစပ္ရာ လုပ္ငန္းခြင္ တစ္ခုခုထဲ ၀င္လိုက္ၾကရတယ္။ တခ်ိဳ ႔လည္း အပ်ံသင္စအရြယ္ အလည္လြန္ရင္း အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ေျပာင္းခဲ့ၾကရတယ္။ တခ်ိဳ ႔လည္း ေယာင္လည္ ေယာင္လည္ အေျခစိုက္သြားၾကတယ္။ မိဘေဆြမ်ိဳး ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေကာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ သိပ္အထိ မနာၾကေပမယ့္လို႔ အေျခခံလူတန္းစားဘဝျဖစ္တဲ့ လက္လုပ္လက္စား မိဘေတြရဲ႕ သားသမီးေတြအတြက္ ကေတာ့ အနာဂတ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စျပီး မႈန္၀ါးသြားရေတာ့တာပါဘဲ။

ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာက တစ္ခု၊ ေပးလာတဲ့ ဘ၀အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ခြင့္မရဘဲ လုပ္သင့္တာကိုလုပ္ရင္း စိတ္၀င္စားရာ၊ ၀ါသနာပါရာ ေတြကို ရင္ထဲမွာ ၾကိတ္မွိတ္မ်ိဳသိပ္လိုက္ရတဲ့ လူငယ္ထုအေရအတြက္က ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ေရတြက္ၾကည့္မယ္ဆို (၉၀)မ်ားေက်ာ္မလားမသိ။ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႔တစ္ခုရျပီးခ်ိန္မွာ အလုပ္ရဖို႔အခြင့္အလမ္းသာမယ့္ အေပၚမူတည္ျပီး အဓိကစဥ္းစားၾကရေတာ့ ကိုယ္၀ါသနာပါတာကို ဘ၀ေတြ၊ စိတ္ေတြႏွစ္ျပီး လုပ္ဖို႔ဆိုတာ ေ၀လာေ၀းေရာ။ ေက်ာင္းျပီးလို႔ အလုပ္ထဲ၀င္ျပီး ၀င္ေငြအျမန္ဆံုးရဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနၾကတဲ့ မိသားစုေတြ ရွိေနတဲ့ လူငယ္ေတြမွာဆို ေက်ာင္းသားဘ၀ျဖတ္သန္းေနရတာက သူတို႔အတြက္ေတာ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးၾကီးတစ္ခုပါပဲ။

ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာလို ေက်ာင္းတက္ရင္း အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရက ျမန္မာလူငယ္ေတြၾကားမွာေတာ့ တစိမ္းဆန္ဆန္ပါဘဲ။ (ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္ေတြဖြင့္လိုက္ျပီး အလုပ္သမားေတြအတြက္ စီစဥ္ေပးထားေတာ့ ရွိေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ Day ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေက်ာင္းတက္ရင္း အခ်ိန္ပိုင္းလုပ္လုိ႔ရတဲ့ ေနရာဌာနဆိုတာ အေတာ္ေလးကို ရွားေနပါေသးတယ္။) တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရင္းတဖက္ႏွင့္ က်ဴရွင္ဆရာေတြ၊ Study Guide လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို စာကူျပေပးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ရင္း ၀င္ေငြရွာၾကတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေက်ာင္းတစ္ခုတည္းကိုသာ တစ္စိုက္မတ္မတ္တက္ၾကေတာ့တာပါဘဲ။ ေက်ာင္းခ်ည္းပံုမွန္ တက္ေနလို႔  ပညာေရးဘက္မွာ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သူေတြ ျဖစ္လာၾကလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ထားလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္က ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီေအာင္ အရည္အခ်င္းမျပည့္မီွဘဲ စာေမးပြဲမွာ ေျဖႏိုင္ရံု သက္သက္မွ်ေလာက္သာ အသံုးတည့္တာမို႔ ဘ၀အတြက္ ရည္ရြယ္ေလ့လာခ်င္သူေတြအေနႏွင့္ကေတာ့ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း ပါဘဲ။ ဒီေတာ့ အေျဖက ရွင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းျပီးရင္ ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုေတာ့ ဘြဲ႔လက္မွတ္တစ္ခုရတာကလြဲ ဘာမ်ားထပ္ျဖစ္စရာ ရွိႏိုင္မွာလဲ။

ဒီလိုႏွင့္ ေက်ာင္းျပီးသြားေတာ့ ဘြဲ႔ဆိုတာၾကီးကို ေပြ႔ဖက္ရင္း ကိုယ္သင္ယူခဲ့တဲ့ ပညာရပ္ႏွင့္ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကရေတာ့တာပါဘဲ။ ေက်ာင္းမျပီးခင္ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတာက္ေလွ်ာက္မွာလည္း ေက်ာင္းစာကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းသင္ဖို႔အေရးထက္ ေက်ာင္းျပီးရင္ ငါဘာလုပ္ရပါ့ ဆိုတဲ့အေတြးက ဒီေက်ာင္းသားကို အျမဲႏွိပ္စက္ေနတာပါ။ လူငယ္တို႔သဘာ၀ လြတ္လပ္ တက္ၾကြ လန္းဆန္းဖို႔ဆိုတာ ေ၀းစြ။ သို႔ေပမယ့္လို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ရတဲ့ အတိုင္းအတာအတြင္းမွာေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပ်ာ္စရာေတြဖန္တီးျပီး အဆင္ေျပေအာင္ ေနၾကရတာပါဘဲေလ။ တျခားႏိုင္ငံက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြႏွင့္ေတာ့ ပခံုးခ်င္း လာမတိုင္းႏွင့္ေပါ့။

အခု ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ႏိုင္ငံမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြေက်ာင္းျပီးရင္ အလုပ္မရၾကလို႔ အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာဆိုတာၾကီးက ဒီႏိုင္ငံကအစိုးရကို ေခါင္းၾကီးေနေစတာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ရွိေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ႏွင့္ယွဥ္လိုက္ရင္ေတာ့ သူေဌးသေဘၤာပ်က္တာႏွင့္ သူေတာင္းစားခြက္ ေပ်ာက္တာႏွင့္ လိုပါဘဲ။ ဒီႏိုင္ငံက အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာေလာက္ေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အေျခအေနက ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

ဒီက လူငယ္ေတြဘ၀ကို တစ္ဘက္ကေန သေဘာက် ေက်နပ္မိသလို အျခားတစ္ဘက္ကလည္း အားမရျဖစ္မိတာရွိပါတယ္။ သူတို႔ေတြမွာ ဒီေလာက္ ေရခံ ေျမခံ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္၊ ပညာေရးစနစ္၊ စီးပြားေရးစနစ္ စတာေတြရွိေနပါလ်က္ႏွင့္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈအပိုင္းမွာ သိပ္ေတာ့ အားရစရာ မရွိပါဘူး။ ဘ၀ကို သူေဌးသား သူေဌးသမီးေတြလို ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေပါ့ေပါ့ေလး ျဖတ္သန္းေနၾကတဲ့ပံု ေပၚေနပါတယ္။ ကိုယ္ေတြရဲ ႔ႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုမ်ိဳး အခြင့္အေရးေကာင္းေတြသာ ရၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္က လူငယ္ေတြ ဒီကလူငယ္ေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာေအာင္ ၾကိဳးစားျပႏိုင္ပါတယ္။

အခုေတာင္ ျမန္မာျပည္ကလူငယ္ေတြဟာ ရသေလာက္ အခြင့္အေရး အလင္းေရာင္ မႈန္မႈန္မႊားမႊားေလးႏွင့္ အနာဂတ္ကို မရရေအာင္ ခရီးဆက္ေနၾကေသးတာပဲ။ ကိုယ္ေတြက သူေဌးသားသမီးေတြမွ မဟုတ္တာကိုး။ ဘ၀က နာထားၾကတာ။ တခ်ိန္ခ်ိန္ အခြင့္အေရးနဲ႔ အခြင့္အလမ္းေတြသာ ေပၚလာစမ္းပါေစ၊ ရလာတဲ့ ေပးလာတဲ့ အခြင့္အေရးကို လက္မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္းရင္း အားၾကိဳးမာန္တက္ ၾကိဳးစားၾကမယ္ဆိုတာကို ရဲရဲၾကီးေျပာႏိုင္ပါတယ္။

မေ၀းေတာ့တဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ အနာဂတ္အတြက္ ေတာက္ေျပာင္လင္းလက္တဲ့ တက္ၾကြလန္းဆန္းေနေသာ ညီငယ္ညီမငယ္ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ တေက်ာ့ျပန္လည္ ျမင္ေတြ႔ႏုိင္ေတာ့မယ္လို႔ ရင္ထဲက ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
Bliss 

၁၅-ေဖေဖၚဝါရီလ-၂၀၁၁ (1:03 AM)