ဘဝအစ...။
မိုးေတြရြာေနေသာ တစ္ေန႔ဝယ္ အိမ္တံခါးဝတြင္ “ေဒါက္ ေဒါက္....ေဒါက္ ေဒါက္” တံခါးေခါက္သံ ၾကားရေသာေၾကာင့္ “အလွ” သည္ တံခါးအနီးသို႔ လာရင္း “အျပင္က ဘယ္သူပါလဲ” ေမးလိုက္ရာ “လုမေလး အေမၾကီးပါ တံခါးဖြင့္ပါအံုး” ေျပာသံၾကားရေသာအခါ တံခါးကို ဖြင့္ေပးရင္း “ဟင္... အေမၾကီးပါလား၊ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး လုမေလး အိမ္ကို ေရာက္လာတာလဲ”ဟု ေမးေလသည္။ “လုမေလးေရ အေမၾကီး လုမေလးတို႔နဲ႔ ေနမလို႔ေလ၊ ေနခြင့္ျပဳမယ္မဟုတ္လား” အေမၾကီးက ဤသို႔ ျပန္လည္ခြင့္ေတာင္းေသာအခါ “အလွ”သည္ ဇေဝဇဝါျဖစ္ကာ “ဘယ္လိုလုပ္ ေနလို႔ရမလဲ၊ အေမၾကီးက ဘဝကူးသြားတာေတာင္ ၾကာပါျပီေကာ မဟုတ္လား”ဟု စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ အေမၾကီးကို ေျပာမိေလသည္။ ထိုအခါ အေမၾကီးက “ေနလို႔ ရပါျပီေကာ လုမေလးရဲ႕၊ အေမၾကီးအတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔ အစစ အဆင္ေျပရပါေစမယ္၊ လုမေလးသာ အေမၾကီးကို ေခၚထားေပးပါေနာ္ လုမေလး”ဟု တြင္တြင္ ေျပာေန၏။ “အလွ”သည္ စဥ္းစားရ ခက္ေနေသာ္လည္း ကိုယ့္ကို အလြန္ခ်စ္ေသာ ကိုယ့္အဘြားက အတူေနခ်င္ပါသည္ ဆိုသည္ကို မျငင္းလိုလွေပ၊ ထို႔ေၾကာင့္ “အေမၾကီး တကယ္ပဲ လုမေလးတို႔နဲ႔ ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေနပါေနာ္”လို႔သာ ခြင့္ျပဳလိုက္မိ၏။
“အလွ”သည္ ဒီတစ္ေန႔လံုး မနက္ကတည္းက မအီမသာျဖစ္ကာ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္ေနေတာ့သည္၊ အစားအေသာက္လည္း မစားခ်င္၊ အိပ္ယာထဲတြင္သာ ေခြေနခ်င္ေတာ့သည္။ မနက္ထမင္းစားအျပီး အန္ထားေသာအရွိန္ေၾကာင့္လည္း ေခါင္းထဲတြင္ မူးေနာက္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေန ခင္ပြန္းသည္ ျပန္လာေလေသာအခါ “အလွ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးခန္းသြားျပလိုက္တာေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ ေျပာေနၾကာပါတယ္ကြယ္ ေဆးခန္းသြားျပၾကပါစို႔ေနာ္”ဟု ခင္ပြန္းသည္ ေျပာစကားကုိ နားေထာင္၍ ရပ္ကြက္ထဲရွိ “သမဝါယမ”ေဆးခန္းေလးသို႔ သြားျပၾကေလသည္။
ေဆးခန္းမွ အျပန္တြင္ေတာ့ “အလွ”၏ ခင္ပြန္းသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးၾကြကာ “ဆရာဝန္က သံုးလရွိေနျပီလို႔ ေျပာလိုက္တာေနာ္၊ သံုးလေနာ္ သံုးလ သံုးလ”ဟု ေရရြတ္ရင္း ဇနီးကို ေဖးကူတဲြကာ ျပန္လာၾက၏။ အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ကိုစန္းလြင္သည္ မိခင္ထံ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ “အလွမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနျပီလို႔ ဆရာဝန္က ေျပာလိုက္တယ္ အေမရ၊ ဒီတစ္ခါေမြးရင္ သမီးေလးျဖစ္မွာသိလား”လို႔ ခပ္ၾကြားၾကြားေလး ေျပာလိုက္သည္။ “အလွ”သည္ အသက္ (၃၂) ရွိျပီျဖစ္ျပီး သားဆက္ျခား တားေဆး ေသာက္သံုးျခင္း မရွိသည္မွာ ေလးႏွစ္ခန္႔ ရွိခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ မည္သည့္ေဆးမ်ိဳးမွ မသံုးရပဲ ေနလာခဲ့ျပီးေနာက္ ယခုအခိ်န္မွာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ျခင္းကို “အလွ”ႏွင့္ ခင္ပြန္းသည္ ကိုစန္းလြင္တို႔အဖို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
“အလွ”သည္ ညက မက္ေသာ အိမ္မက္ကို ျပန္လည္သတိရမိေသာအခါ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ခပ္တိုးတိုးျဖင့္ အနားကပ္ကာ အိမ္မက္ထဲမွ အဘြားျဖစ္သူ၏ အေၾကာင္းမ်ားကို ခရားေရလႊတ္သလို တတြတ္တြတ္ ေျပာျပေနခဲ့ပါသည္။
“အလွ”၏ အဘြားျဖစ္သူ “အေမၾကီး”ဟု ေျမးမ်ားက ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကေသာ ဖြားေရႊေသာ့သည္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ (၁၅)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိျပီ။ “အလွ”၏ အဘြားျဖစ္သူ ဖြားေရႊေသာ့သည္ သူမ၏ ခင္ပြန္း ကြယ္လြန္ျပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္ေသာေန႔တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဖြားေရႊေသာ့ႏွင့္ သူမ၏ ခင္ပြန္း ဖိုးထြန္းဇံတို႔သည္ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။ ဖိုးထြန္းဇံသည္ အရိုးက်ိဳး အရိုးဆက္တိုင္းရင္းေဆး ပညာတတ္ကၽြမ္းေသာ တိုင္းရင္းေဆးဆရာ တစ္ဦးျဖစ္သည့္အျပင္ ရြာဆယ္ရြာကို ၾသဇာရွိေသာ တိုက္သူၾကီးတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေဆးဆရာတစ္ဦးျဖစ္သူ ဖိုးထြန္းဇံသည္ ေငြေၾကးအဓိကမထားပဲ ေစတနာႏွင့္ ကုသေပးမႈမ်ားေၾကာင့္ အနီးအနားရြာမ်ားအားလံုးက အရိုးေရာဂါမ်ားအျပင္ အျခားေသာေရာဂါမ်ားကိုပါ ကုသေပးရေလသည္။ လူနာမ်ား ညအိပ္ညေန လာေရာက္ကုသသူမ်ားကို ဖြားေရႊေသာ့က ေနစရာ စားစရာစီမံေပးရင္း ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ပါရမီျဖည့္ေလ၏။ ဖြားေရႊေသာ့၏ သေဘာျဖဴမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဖိုးထြန္းဇံ၏ ေစတနာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဖြားေရႊေသာ့တို႔၏ အိမ္ေဂဟာေလးသည္ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ အျမဲမျပတ္ စည္ကားေန၏။
ဖိုးထြန္းဇံသည္ ေဆးကုသျခင္းႏွင့္ ရပ္ရြာ သာေရး နာေရး ကိစၥမ်ားႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ကာ မအားမလပ္ရွိစဥ္၊ ဖြားေရႊေသာ့သည္လည္း လယ္ယာေျမမ်ားကို စာရင္းငွားမ်ားျဖင့္ လုပ္ကိုင္ျခင္းမ်ားကို စီမံခန္႔ခဲြျခင္း၊ အိမ္မႈကိစၥမ်ား၊ သားသမီးတို႔၏ကိစၥမ်ားႏွင့္ မအားမလပ္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေလသည္။ ဖိုးထြန္းဇံကို လူအမ်ားက ရိုေသၾကသလို ဖြားေရႊေသာ့ကိုေတာ့ သေဘာေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျမင္သူတိုင္း ခ်စ္ခင္ၾကေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အိုမင္းသည္အထိ ေပါင္းသင္းေနထိုင္လာၾကရင္း တစ္ေန႔ေသာအခါ ဖိုးထြန္းဇံသည္ အိပ္ယာထက္မွ တရားမွတ္ကာ မ်က္လံုးေလးဖြင့္ၾကည့္ရင္း သားအၾကီးတစ္ဦးကို ေခၚ၍ “မိုးမက်ခင္ စပါးမ်ားကို ရိတ္သိမ္းျပီး အမိုးေအာက္သို႔ ပို႔ပါ၊ အိမ္အတက္အဆင္း ေလွကားေလး ယိုင္ေနသည္ကို ျပင္ပါ၊ ရြာဦးေက်ာင္းကိုယ္ေတာ္ထံ လာမည့္ (၇)ရက္အတြင္း ယာယီခရီး ရွိမရွိ ေမးျမန္းပါ”ဟု ဆိုေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေျမးမ်ားက အေဖၾကီးဟု ေခၚေသာ ဖိုးထြန္းဇံသည္ သူ၏ ဇနီးကို ေခၚ၍ “ေရႊေသာ့ေရ နင္လည္း င့ါကို ပါရမီျဖည့္ေနရတာနဲ႔ အားရတယ္ကို မရွိလွဘူး၊ သံသရာမွာ ကိုယ့္ေနာက္ပါမယ့္ အလုပ္ေလးေတြ လုပ္အံုးေနာ္၊ အလွဴဒါနမွာ ေျပာစရာမလိုတဲ့ နင့္ရဲ႕ သဒၶါကို ငါသိပါတယ္၊ သို႔ေသာလည္း သံသရာမယ္ ဝိပႆနာသာလွ်င္ အားကိုးရာျဖစ္တယ္၊ နင္ မေမ့နဲ႔ ၾကားလား၊ ငါမရွိေတာ့တဲ့အခါမယ္ အားမငယ္နဲ႔၊ နင္တကယ္ အားကိုးရမွာက ရတနာသံုးပါးသာျဖစ္တယ္”ဟု မွာၾကားေလသည္။ ဖြားေရႊေသာ့သည္ ခႏၶာကိုယ္ ဝဝၾကီးကို ၾကံဳ႕ၾကံဳ႕ေလးထိုင္ကာ “ဟုတ္ကဲ့ပါေတာ္”ဟုသာ ေျပာႏိုင္ေလသည္။ ငယ္လင္ငယ္မယားျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ သူမတို႔၏ သံေယာဇဥ္သည္ အလြန္ၾကီးမားေပစြဟု လုမေလးက ကေလးေပမယ့္ သိခဲ့ရေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အေမၾကီးသည္ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ေနေသာလည္း ရႈိက္သံတစက္မွ မထြက္ေပ၊ အေမၾကီးသည္ သူမ၏ ေၾကကဲြျခင္းႏွင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မႈကိုပင္ အိပ္ယာထက္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ သိမည္ကိုပင္ စိုးရြံ႕လ်က္ရွိေနခဲ့ပါသည္။ လုမေလးတို႔သည္ အေဖၾကီး မတိမ္းပါးခင္အခ်ိန္ေတြက အေဖၾကီးကို ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳစုေပးၾကခ်ိန္တြင္ ဆံုးမစကားမ်ား အျမဲနာယူမွတ္သားၾကရေလသည္။ အေမၾကီးက ေျမးထဲတြင္အငယ္ဆံုးႏွင့္ အဖိုး အဖြားမ်ား အနားတြင္သာ ေနေလ့ရွိေသာ လုမေလးကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္။
လုမေလး၏ အဖိုးအဖြားတို႔သည္ ထူးျခားေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အဖိုးသည္ ေရာက္ရာေနရာအရပ္မွ သိခဲ့သမွ် ဗဟုသုတမ်ားကို ဇနီးသည္အား ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားထံမွ ၾကားနာမွတ္သားထားေသာ တရားမ်ားကိုလည္း ဇနီးသည္အား ေဖာက္သည္ခ်မွ အိပ္ေပ်ာ္စားဝင္သူျဖစ္သည္။ ဇနီးသည္ ဖြားေရႊေသာ့ေျပာျပေသာ အိမ္တြင္းေရးမ်ား၊ သာေရး နာေရး ကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္မႈကိုလည္း အေလးထား နားေထာင္တတ္သည္၊ ေဆြးေႏြးသည္ အၾကံေပးေလ့ရွိသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ နားလည္ႏိုင္ျခင္းမ်ား၊ ျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ားႏွင့္ အသြင္တူ အိမ္သူျဖစ္ၾကပံုမ်ားမွာ ေျပာမကုန္ႏိုင္ေအာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြါးေရးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ားသည္ အမ်ားက အတုယူစရာ စံျပျဖစ္ခဲ့၏။
အေဖၾကီးကြယ္လြန္ေလေသာ သုႆန္တြင္ ဂူသြင္းၾကေသာအခါ ေျမတြင္ အခင္းမခင္းရန္၊ ဂူအဖံုးကို လွပ္ထားေပးရန္ အေဖၾကီးမွာထားခဲ့ေလသည့္အတိုင္း ဖြားေရႊေသာ့က စီမံေပးေလသည္။ ရြာသားမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ေမးေသာအခါ လူေသေကာင္ၾကီး ဒီအတိုင္းျမဳပ္လိုက္ရင္ အလကားမျဖစ္ေအာင္ ပိုးေကာင္ေတြ စားေစရန္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာျပေလသည္။ လုမေလးက အေမၾကီးေရ အေဖၾကီးသနားပါတယ္ေနာ္လို႔ ေျပာေသာအခါ အေမၾကီးက မ်က္ရည္စတို႔ကို သုတ္ရင္း “ဒီခႏၶာၾကီးက လုမေလးရဲ႕ အဖိုးမဟုတ္ဘူးကဲြ႕၊ ရုပ္ေကာင္ၾကီးပါကြယ္၊ နာမ္နဲ႔ ရုပ္မွာ အသိစိတ္ေလးမရွိေတာ့တဲ့အခါ ဒီရုပ္ၾကီးက အပုပ္ေကာင္ၾကီး ျဖစ္ကေရာေလ၊ ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွိေနစဥ္ေတာ့ “အဖိုးတို႔ အဖြားတို႔ ”သတ္မွတ္ထားတာပါ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း အမႈန္ေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ဒီအမႈန္ေတြကို လူေတြက ဘယ္သူ ဘယ္ဝါအျဖစ္သာ သတ္မွတ္ထားလို႔ပါ၊ ဒါၾကီးကို အဖိုးလို႔ မသိရင္ အပုပ္ေကာင္ၾကီးပဲ မဟုတ္လား လုမေလးရဲ႕”လို႔ အဖြားက ရွင္းျပေလသည္။ လုမေလးသည္ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္ျဖင့္ “အဖိုးဆီက အပုပ္နံ႔မရပါဘူး” အေမၾကီးကလည္း လို႔ အထြန္႔ တက္ျပန္ေသး၏၊ အေမၾကီးက မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ရယ္ေမာရင္း “ဟုတ္တယ္ လုမေလး၊ အေဖၾကီးက တရားႏွလံုးသြင္းေကာင္းတယ္၊ ရွစ္ပါးသီလနဲ႔ေနတာေတာင္ ၾကာလွေပါ့၊ ဒီလို ကုသိုလ္ေတြက အက်ိဳးေပးတာလည္း ပါတယ္၊ ေနာက္ လုမေလး အဖိုးက ပုပ္စရာ အဆီေတြမွ မရွိတာ၊ ပိန္ပိန္ေလးဆိုေတာ့ မပုပ္တာေနမွာေပါ့၊ အေမၾကီးေသရင္ေတာ့ နံမွာပဲ၊ အေမၾကီးက ဝေတာ့ အဆီေတြက ပုပ္လိမ့္မလားပဲ” ေျပာေလေသာ္ လုမေလးသည္ မ်က္လံုးေလး အဝိုင္းသားႏွင့္ ေခါင္းမညိတ္ ေခါင္းမခါပဲ အေမၾကီးကို နားမလည္ႏိုင္စြာ ၾကည့္မိေလသည္။ အေမၾကီးက လုမေလး အရြယ္ေရာက္လာရင္ နားလည္ေပမေပါ့ကြယ္ ဟု ေျပာရွာ၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဤသို႔ေသာ နားလည္မႈမ်ားနဲ႔ တည္ေဆာက္ေသာ အဖြားႏွင့္ အဖိုး၏ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းေသာ အိမ္ေထာင္ေရးကို လုမေလးသည္ အလြန္ပင္ ႏွစ္သက္ အားက်ခဲ့ပါသည္။
အေဖၾကီး ကြယ္လြန္ျပီး တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ေသာေန႔တြင္ အေမၾကီးသည္လည္း ဘဝတစ္ပါး ကူးေျပာင္းသြားခဲ့၏။ သားသမီးမ်ား အစံုအလင္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္း အသုဘခ်ရန္ အေမၾကီးက မွာၾကားထားခဲ့ေလသည္။ သားသမီးမ်ား အားလံုးက အေဖၾကီး၏ ဂူေဘးတြင္ အေမၾကီးကို အေဖၾကီးကြယ္လြန္ခ်ိန္က မွာခဲ့သည့္အတိုင္း ဂူသြင္းေပးခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုေန႔က အေမၾကီးအျမဲလိမ္းေသာ သနပ္ခါးအန႔ံသည္ အေခါင္းနံေဘးတြင္ သင္းပ်ံ႕ေနခဲ့ပါသည္။ အေမၾကီး ရဟန္းအမအျဖစ္ခံယူ၍ သိမ္ထပ္ထားေသာ အေမၾကီးႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္ သံဃာတစ္ပါး မေရာက္လာေသးမီအထိ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနခဲ့ျပီး (ယင္းသံဃာအား အေၾကာင္းၾကားရန္လည္း က်န္ရစ္သူ မိသားစုမ်ားက ေမ့ေနၾကေလသည္။) ထိုသံဃာက တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ခရီးလမ္းၾကံဳ၍ ရြာသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္မွပင္ မိုးစဲသြားကာ အသုဘခ်ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ယေန႔ထိတိုင္ အေဖၾကီးႏွင့္ အေမၾကီးတို႔ဂူမ်ားကို ရြာသုႆန္တြင္ ရွိေနပါသည္။
“အလွ”သည္ အေမၾကီးတကယ္ပဲ လူဝင္စားကာ မိမိဗိုက္တြင္းသို႔ လာေရာက္ခဲ့ျပီလားဟု အတန္ငယ္ ထြက္ေနျပီျဖစ္ေသာ ဗိုက္ကေလးကို လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္ရင္း ဝမ္းသာ ဝမ္းနည္းတို႔ျဖင့္ သူမ၏ နယ္မွ မိခင္ျဖစ္သူထံသို႔ သံၾကိဳးရိုက္ေပးပါရန္ ခင္ပြန္းသည္အား ေျပာၾကားေလသည္။
ဆက္ပါအံုးမည္....
မိုးေတြရြာေနေသာ တစ္ေန႔ဝယ္ အိမ္တံခါးဝတြင္ “ေဒါက္ ေဒါက္....ေဒါက္ ေဒါက္” တံခါးေခါက္သံ ၾကားရေသာေၾကာင့္ “အလွ” သည္ တံခါးအနီးသို႔ လာရင္း “အျပင္က ဘယ္သူပါလဲ” ေမးလိုက္ရာ “လုမေလး အေမၾကီးပါ တံခါးဖြင့္ပါအံုး” ေျပာသံၾကားရေသာအခါ တံခါးကို ဖြင့္ေပးရင္း “ဟင္... အေမၾကီးပါလား၊ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး လုမေလး အိမ္ကို ေရာက္လာတာလဲ”ဟု ေမးေလသည္။ “လုမေလးေရ အေမၾကီး လုမေလးတို႔နဲ႔ ေနမလို႔ေလ၊ ေနခြင့္ျပဳမယ္မဟုတ္လား” အေမၾကီးက ဤသို႔ ျပန္လည္ခြင့္ေတာင္းေသာအခါ “အလွ”သည္ ဇေဝဇဝါျဖစ္ကာ “ဘယ္လိုလုပ္ ေနလို႔ရမလဲ၊ အေမၾကီးက ဘဝကူးသြားတာေတာင္ ၾကာပါျပီေကာ မဟုတ္လား”ဟု စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ အေမၾကီးကို ေျပာမိေလသည္။ ထိုအခါ အေမၾကီးက “ေနလို႔ ရပါျပီေကာ လုမေလးရဲ႕၊ အေမၾကီးအတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔ အစစ အဆင္ေျပရပါေစမယ္၊ လုမေလးသာ အေမၾကီးကို ေခၚထားေပးပါေနာ္ လုမေလး”ဟု တြင္တြင္ ေျပာေန၏။ “အလွ”သည္ စဥ္းစားရ ခက္ေနေသာ္လည္း ကိုယ့္ကို အလြန္ခ်စ္ေသာ ကိုယ့္အဘြားက အတူေနခ်င္ပါသည္ ဆိုသည္ကို မျငင္းလိုလွေပ၊ ထို႔ေၾကာင့္ “အေမၾကီး တကယ္ပဲ လုမေလးတို႔နဲ႔ ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေနပါေနာ္”လို႔သာ ခြင့္ျပဳလိုက္မိ၏။
“အလွ”သည္ ဒီတစ္ေန႔လံုး မနက္ကတည္းက မအီမသာျဖစ္ကာ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္ေနေတာ့သည္၊ အစားအေသာက္လည္း မစားခ်င္၊ အိပ္ယာထဲတြင္သာ ေခြေနခ်င္ေတာ့သည္။ မနက္ထမင္းစားအျပီး အန္ထားေသာအရွိန္ေၾကာင့္လည္း ေခါင္းထဲတြင္ မူးေနာက္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေန ခင္ပြန္းသည္ ျပန္လာေလေသာအခါ “အလွ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးခန္းသြားျပလိုက္တာေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ ေျပာေနၾကာပါတယ္ကြယ္ ေဆးခန္းသြားျပၾကပါစို႔ေနာ္”ဟု ခင္ပြန္းသည္ ေျပာစကားကုိ နားေထာင္၍ ရပ္ကြက္ထဲရွိ “သမဝါယမ”ေဆးခန္းေလးသို႔ သြားျပၾကေလသည္။
ေဆးခန္းမွ အျပန္တြင္ေတာ့ “အလွ”၏ ခင္ပြန္းသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးၾကြကာ “ဆရာဝန္က သံုးလရွိေနျပီလို႔ ေျပာလိုက္တာေနာ္၊ သံုးလေနာ္ သံုးလ သံုးလ”ဟု ေရရြတ္ရင္း ဇနီးကို ေဖးကူတဲြကာ ျပန္လာၾက၏။ အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ကိုစန္းလြင္သည္ မိခင္ထံ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ “အလွမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနျပီလို႔ ဆရာဝန္က ေျပာလိုက္တယ္ အေမရ၊ ဒီတစ္ခါေမြးရင္ သမီးေလးျဖစ္မွာသိလား”လို႔ ခပ္ၾကြားၾကြားေလး ေျပာလိုက္သည္။ “အလွ”သည္ အသက္ (၃၂) ရွိျပီျဖစ္ျပီး သားဆက္ျခား တားေဆး ေသာက္သံုးျခင္း မရွိသည္မွာ ေလးႏွစ္ခန္႔ ရွိခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ မည္သည့္ေဆးမ်ိဳးမွ မသံုးရပဲ ေနလာခဲ့ျပီးေနာက္ ယခုအခိ်န္မွာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ျခင္းကို “အလွ”ႏွင့္ ခင္ပြန္းသည္ ကိုစန္းလြင္တို႔အဖို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
“အလွ”သည္ ညက မက္ေသာ အိမ္မက္ကို ျပန္လည္သတိရမိေသာအခါ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ခပ္တိုးတိုးျဖင့္ အနားကပ္ကာ အိမ္မက္ထဲမွ အဘြားျဖစ္သူ၏ အေၾကာင္းမ်ားကို ခရားေရလႊတ္သလို တတြတ္တြတ္ ေျပာျပေနခဲ့ပါသည္။
“အလွ”၏ အဘြားျဖစ္သူ “အေမၾကီး”ဟု ေျမးမ်ားက ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကေသာ ဖြားေရႊေသာ့သည္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ (၁၅)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိျပီ။ “အလွ”၏ အဘြားျဖစ္သူ ဖြားေရႊေသာ့သည္ သူမ၏ ခင္ပြန္း ကြယ္လြန္ျပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္ေသာေန႔တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဖြားေရႊေသာ့ႏွင့္ သူမ၏ ခင္ပြန္း ဖိုးထြန္းဇံတို႔သည္ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။ ဖိုးထြန္းဇံသည္ အရိုးက်ိဳး အရိုးဆက္တိုင္းရင္းေဆး ပညာတတ္ကၽြမ္းေသာ တိုင္းရင္းေဆးဆရာ တစ္ဦးျဖစ္သည့္အျပင္ ရြာဆယ္ရြာကို ၾသဇာရွိေသာ တိုက္သူၾကီးတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေဆးဆရာတစ္ဦးျဖစ္သူ ဖိုးထြန္းဇံသည္ ေငြေၾကးအဓိကမထားပဲ ေစတနာႏွင့္ ကုသေပးမႈမ်ားေၾကာင့္ အနီးအနားရြာမ်ားအားလံုးက အရိုးေရာဂါမ်ားအျပင္ အျခားေသာေရာဂါမ်ားကိုပါ ကုသေပးရေလသည္။ လူနာမ်ား ညအိပ္ညေန လာေရာက္ကုသသူမ်ားကို ဖြားေရႊေသာ့က ေနစရာ စားစရာစီမံေပးရင္း ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ပါရမီျဖည့္ေလ၏။ ဖြားေရႊေသာ့၏ သေဘာျဖဴမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဖိုးထြန္းဇံ၏ ေစတနာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဖြားေရႊေသာ့တို႔၏ အိမ္ေဂဟာေလးသည္ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ အျမဲမျပတ္ စည္ကားေန၏။
ဖိုးထြန္းဇံသည္ ေဆးကုသျခင္းႏွင့္ ရပ္ရြာ သာေရး နာေရး ကိစၥမ်ားႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ကာ မအားမလပ္ရွိစဥ္၊ ဖြားေရႊေသာ့သည္လည္း လယ္ယာေျမမ်ားကို စာရင္းငွားမ်ားျဖင့္ လုပ္ကိုင္ျခင္းမ်ားကို စီမံခန္႔ခဲြျခင္း၊ အိမ္မႈကိစၥမ်ား၊ သားသမီးတို႔၏ကိစၥမ်ားႏွင့္ မအားမလပ္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေလသည္။ ဖိုးထြန္းဇံကို လူအမ်ားက ရိုေသၾကသလို ဖြားေရႊေသာ့ကိုေတာ့ သေဘာေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျမင္သူတိုင္း ခ်စ္ခင္ၾကေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အိုမင္းသည္အထိ ေပါင္းသင္းေနထိုင္လာၾကရင္း တစ္ေန႔ေသာအခါ ဖိုးထြန္းဇံသည္ အိပ္ယာထက္မွ တရားမွတ္ကာ မ်က္လံုးေလးဖြင့္ၾကည့္ရင္း သားအၾကီးတစ္ဦးကို ေခၚ၍ “မိုးမက်ခင္ စပါးမ်ားကို ရိတ္သိမ္းျပီး အမိုးေအာက္သို႔ ပို႔ပါ၊ အိမ္အတက္အဆင္း ေလွကားေလး ယိုင္ေနသည္ကို ျပင္ပါ၊ ရြာဦးေက်ာင္းကိုယ္ေတာ္ထံ လာမည့္ (၇)ရက္အတြင္း ယာယီခရီး ရွိမရွိ ေမးျမန္းပါ”ဟု ဆိုေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေျမးမ်ားက အေဖၾကီးဟု ေခၚေသာ ဖိုးထြန္းဇံသည္ သူ၏ ဇနီးကို ေခၚ၍ “ေရႊေသာ့ေရ နင္လည္း င့ါကို ပါရမီျဖည့္ေနရတာနဲ႔ အားရတယ္ကို မရွိလွဘူး၊ သံသရာမွာ ကိုယ့္ေနာက္ပါမယ့္ အလုပ္ေလးေတြ လုပ္အံုးေနာ္၊ အလွဴဒါနမွာ ေျပာစရာမလိုတဲ့ နင့္ရဲ႕ သဒၶါကို ငါသိပါတယ္၊ သို႔ေသာလည္း သံသရာမယ္ ဝိပႆနာသာလွ်င္ အားကိုးရာျဖစ္တယ္၊ နင္ မေမ့နဲ႔ ၾကားလား၊ ငါမရွိေတာ့တဲ့အခါမယ္ အားမငယ္နဲ႔၊ နင္တကယ္ အားကိုးရမွာက ရတနာသံုးပါးသာျဖစ္တယ္”ဟု မွာၾကားေလသည္။ ဖြားေရႊေသာ့သည္ ခႏၶာကိုယ္ ဝဝၾကီးကို ၾကံဳ႕ၾကံဳ႕ေလးထိုင္ကာ “ဟုတ္ကဲ့ပါေတာ္”ဟုသာ ေျပာႏိုင္ေလသည္။ ငယ္လင္ငယ္မယားျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ သူမတို႔၏ သံေယာဇဥ္သည္ အလြန္ၾကီးမားေပစြဟု လုမေလးက ကေလးေပမယ့္ သိခဲ့ရေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အေမၾကီးသည္ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ေနေသာလည္း ရႈိက္သံတစက္မွ မထြက္ေပ၊ အေမၾကီးသည္ သူမ၏ ေၾကကဲြျခင္းႏွင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မႈကိုပင္ အိပ္ယာထက္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ သိမည္ကိုပင္ စိုးရြံ႕လ်က္ရွိေနခဲ့ပါသည္။ လုမေလးတို႔သည္ အေဖၾကီး မတိမ္းပါးခင္အခ်ိန္ေတြက အေဖၾကီးကို ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳစုေပးၾကခ်ိန္တြင္ ဆံုးမစကားမ်ား အျမဲနာယူမွတ္သားၾကရေလသည္။ အေမၾကီးက ေျမးထဲတြင္အငယ္ဆံုးႏွင့္ အဖိုး အဖြားမ်ား အနားတြင္သာ ေနေလ့ရွိေသာ လုမေလးကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္။
လုမေလး၏ အဖိုးအဖြားတို႔သည္ ထူးျခားေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အဖိုးသည္ ေရာက္ရာေနရာအရပ္မွ သိခဲ့သမွ် ဗဟုသုတမ်ားကို ဇနီးသည္အား ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားထံမွ ၾကားနာမွတ္သားထားေသာ တရားမ်ားကိုလည္း ဇနီးသည္အား ေဖာက္သည္ခ်မွ အိပ္ေပ်ာ္စားဝင္သူျဖစ္သည္။ ဇနီးသည္ ဖြားေရႊေသာ့ေျပာျပေသာ အိမ္တြင္းေရးမ်ား၊ သာေရး နာေရး ကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္မႈကိုလည္း အေလးထား နားေထာင္တတ္သည္၊ ေဆြးေႏြးသည္ အၾကံေပးေလ့ရွိသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ နားလည္ႏိုင္ျခင္းမ်ား၊ ျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ားႏွင့္ အသြင္တူ အိမ္သူျဖစ္ၾကပံုမ်ားမွာ ေျပာမကုန္ႏိုင္ေအာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြါးေရးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ားသည္ အမ်ားက အတုယူစရာ စံျပျဖစ္ခဲ့၏။
အေဖၾကီးကြယ္လြန္ေလေသာ သုႆန္တြင္ ဂူသြင္းၾကေသာအခါ ေျမတြင္ အခင္းမခင္းရန္၊ ဂူအဖံုးကို လွပ္ထားေပးရန္ အေဖၾကီးမွာထားခဲ့ေလသည့္အတိုင္း ဖြားေရႊေသာ့က စီမံေပးေလသည္။ ရြာသားမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ေမးေသာအခါ လူေသေကာင္ၾကီး ဒီအတိုင္းျမဳပ္လိုက္ရင္ အလကားမျဖစ္ေအာင္ ပိုးေကာင္ေတြ စားေစရန္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာျပေလသည္။ လုမေလးက အေမၾကီးေရ အေဖၾကီးသနားပါတယ္ေနာ္လို႔ ေျပာေသာအခါ အေမၾကီးက မ်က္ရည္စတို႔ကို သုတ္ရင္း “ဒီခႏၶာၾကီးက လုမေလးရဲ႕ အဖိုးမဟုတ္ဘူးကဲြ႕၊ ရုပ္ေကာင္ၾကီးပါကြယ္၊ နာမ္နဲ႔ ရုပ္မွာ အသိစိတ္ေလးမရွိေတာ့တဲ့အခါ ဒီရုပ္ၾကီးက အပုပ္ေကာင္ၾကီး ျဖစ္ကေရာေလ၊ ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွိေနစဥ္ေတာ့ “အဖိုးတို႔ အဖြားတို႔ ”သတ္မွတ္ထားတာပါ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း အမႈန္ေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ဒီအမႈန္ေတြကို လူေတြက ဘယ္သူ ဘယ္ဝါအျဖစ္သာ သတ္မွတ္ထားလို႔ပါ၊ ဒါၾကီးကို အဖိုးလို႔ မသိရင္ အပုပ္ေကာင္ၾကီးပဲ မဟုတ္လား လုမေလးရဲ႕”လို႔ အဖြားက ရွင္းျပေလသည္။ လုမေလးသည္ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္ျဖင့္ “အဖိုးဆီက အပုပ္နံ႔မရပါဘူး” အေမၾကီးကလည္း လို႔ အထြန္႔ တက္ျပန္ေသး၏၊ အေမၾကီးက မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ရယ္ေမာရင္း “ဟုတ္တယ္ လုမေလး၊ အေဖၾကီးက တရားႏွလံုးသြင္းေကာင္းတယ္၊ ရွစ္ပါးသီလနဲ႔ေနတာေတာင္ ၾကာလွေပါ့၊ ဒီလို ကုသိုလ္ေတြက အက်ိဳးေပးတာလည္း ပါတယ္၊ ေနာက္ လုမေလး အဖိုးက ပုပ္စရာ အဆီေတြမွ မရွိတာ၊ ပိန္ပိန္ေလးဆိုေတာ့ မပုပ္တာေနမွာေပါ့၊ အေမၾကီးေသရင္ေတာ့ နံမွာပဲ၊ အေမၾကီးက ဝေတာ့ အဆီေတြက ပုပ္လိမ့္မလားပဲ” ေျပာေလေသာ္ လုမေလးသည္ မ်က္လံုးေလး အဝိုင္းသားႏွင့္ ေခါင္းမညိတ္ ေခါင္းမခါပဲ အေမၾကီးကို နားမလည္ႏိုင္စြာ ၾကည့္မိေလသည္။ အေမၾကီးက လုမေလး အရြယ္ေရာက္လာရင္ နားလည္ေပမေပါ့ကြယ္ ဟု ေျပာရွာ၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဤသို႔ေသာ နားလည္မႈမ်ားနဲ႔ တည္ေဆာက္ေသာ အဖြားႏွင့္ အဖိုး၏ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းေသာ အိမ္ေထာင္ေရးကို လုမေလးသည္ အလြန္ပင္ ႏွစ္သက္ အားက်ခဲ့ပါသည္။
အေဖၾကီး ကြယ္လြန္ျပီး တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ေသာေန႔တြင္ အေမၾကီးသည္လည္း ဘဝတစ္ပါး ကူးေျပာင္းသြားခဲ့၏။ သားသမီးမ်ား အစံုအလင္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္း အသုဘခ်ရန္ အေမၾကီးက မွာၾကားထားခဲ့ေလသည္။ သားသမီးမ်ား အားလံုးက အေဖၾကီး၏ ဂူေဘးတြင္ အေမၾကီးကို အေဖၾကီးကြယ္လြန္ခ်ိန္က မွာခဲ့သည့္အတိုင္း ဂူသြင္းေပးခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုေန႔က အေမၾကီးအျမဲလိမ္းေသာ သနပ္ခါးအန႔ံသည္ အေခါင္းနံေဘးတြင္ သင္းပ်ံ႕ေနခဲ့ပါသည္။ အေမၾကီး ရဟန္းအမအျဖစ္ခံယူ၍ သိမ္ထပ္ထားေသာ အေမၾကီးႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္ သံဃာတစ္ပါး မေရာက္လာေသးမီအထိ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနခဲ့ျပီး (ယင္းသံဃာအား အေၾကာင္းၾကားရန္လည္း က်န္ရစ္သူ မိသားစုမ်ားက ေမ့ေနၾကေလသည္။) ထိုသံဃာက တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ခရီးလမ္းၾကံဳ၍ ရြာသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္မွပင္ မိုးစဲသြားကာ အသုဘခ်ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ယေန႔ထိတိုင္ အေဖၾကီးႏွင့္ အေမၾကီးတို႔ဂူမ်ားကို ရြာသုႆန္တြင္ ရွိေနပါသည္။
“အလွ”သည္ အေမၾကီးတကယ္ပဲ လူဝင္စားကာ မိမိဗိုက္တြင္းသို႔ လာေရာက္ခဲ့ျပီလားဟု အတန္ငယ္ ထြက္ေနျပီျဖစ္ေသာ ဗိုက္ကေလးကို လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္ရင္း ဝမ္းသာ ဝမ္းနည္းတို႔ျဖင့္ သူမ၏ နယ္မွ မိခင္ျဖစ္သူထံသို႔ သံၾကိဳးရိုက္ေပးပါရန္ ခင္ပြန္းသည္အား ေျပာၾကားေလသည္။
ဆက္ပါအံုးမည္....
