“သက္ေရာက္မႈ အလကၤာ”

 အပိုင္း (၁)

သက္ေရာက္မႈေမတၱာလိႈင္းမ်ား
*******************************
အခ်ိန္ေတြ အတာ္ၾကာခဲ့ပါျပီ။
ဘဝမွာ ကိုယ္နဲ႔ စိတ္ခ်င္းနားလည္တဲ့သူဆိုတာ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲပါ။ တခ်ိဳ႕က နားလည္ျပီး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ေပါ့ေလ စာနာငဲ့ညႇာတတ္မႈ အဆင့္ကို ေရာက္မလာတတ္ၾကဘူး။ တကယ့္ကို စိတ္ခ်င္းရင္းႏွီး နားလည္သူေတြဆိုရင္ေတာ့ နားလည္မႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ စာနာတတ္မႈ ငဲ့ညႇာေစာင့္ေရွာက္အားေပးမႈေတြ ဝန္းရံေနတတ္ၾကပါတယ္။

တခ်ိန္တုန္းက စိတ္ခ်င္းနာလည္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္မဟုတ္ေသာ ဓမၼဒူတဆရာေတာ္အရွင္ေဆကိႏၵေရးတဲ့ တရားစာေပမ်ားကို အထူးႏွစ္သက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလး တစ္ေယာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။
ေမြးသကၠရာဇ္တစ္ခုရဲ႕ ေအာက္မွာ ေမြးလေမြးရက္ေတြမတူပဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နားလည္မႈမ်ားနဲ႔ ေဖးမခဲ့ဖူးၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး သူ႔ေမြးရက္နားနီးရင္ က်မစိတ္ေတြ အလိုလို သူမကို သတိရလာတတ္သလို သူကလည္း က်မရဲ႕ေမြးေန႔ရက္နီးရင္ သတိရျမဲေပါ့။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝက အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္အထိ ခင္မင္လာၾကတာ က်မတို႔ အျမဲတေစ ေတြ႕ေနလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ က်မက က်န္းမာေရးအဖဲြ႕အစည္းထဲကို ဝင္၊ သူက တကၠသိုလ္ဆရာမျဖစ္ေရး လံုးပန္းေနၾကတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ သူမမွာ ခ်စ္ရသူေတြ႕လာခ်ိန္မွာေတာ့...
သူမနဲ႔ သူမ ခ်စ္ရသူႏွစ္ဦး ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာက ဆန္႔က်င္ဘက္ဘာသာမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ခ်စ္သူမျဖစ္ခင္ သူငယ္ခ်င္းေတြဘဝမွာပဲ ေရွ႕ဆက္မတိုးျဖစ္ၾကတဲ့ သူ႔တို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကလည္း ထူးျခားေနျပန္တယ္။ ဒီခ်ိန္မွာ သူမအတြက္ ရင္ဖြင့္ ငိုေၾကြးဖို႔ရာ က်မရဲ႕ရင္ခြင္ထဲကို ပိုတိုးလို႔ ဝင္ခဲ့တယ္။
“ဒီအေျခအေနကို ငါလက္ခံႏိုင္ရမွာေပါ့၊ လက္ခံႏိုင္ပါတယ္” လို႔ေျပာျပီး ရွိဳက္သံမထြက္တဲ့ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ သူေျပာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ဟက္ကနဲ ရယ္ျပီး ေနာက္ဘဝေတြမ်ားရွိရင္ နင္နဲ႔ငါ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ရေအာင္ နင့္ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းဖို႔ ေၾကကြဲစြာေျပာျပန္တယ္။ သူမက ဗုဒၶဘာသာဝင္မဟုတ္ေလေတာ့ ဆုေတာင္းတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ဘယ္လိုေသခ်ာသိမလဲေလ။

က်မကေတာ့ ဆုေတာင္းတိုင္းသာျပည့္မယ္ဆိုရင္ သူမနဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူကိုသာ ဆံုဆည္းေစဖို႔ ဆုေတာင္းမိမွာပါ။

အဲဒီႏွစ္ သူမေမြးေန႔မွာ Eternal Floral Services လာပို႔သြားတဲ့ ပန္းစည္းေလးေၾကာင့္ တဒဂၤမွင္သက္ အ့ံၾသေပ်ာ္ရႊင္သြားရပါသတဲ့။ သူမခ်စ္သူဆီက စိတ္ကူးနဲ႔ ေတာင့္တဖူးတဲ့ ပန္းစည္းေလးေပါ့။ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ သူ႔စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ေဖၚေပးႏိုင္သူကို စဥ္းစားျပီး က်မဆီကို ဖုန္းဆက္ခဲ့ပါတယ္။
“ေက်းဇူး ..မိန္းမေရ ငါေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ၊ နင္ပို႔ေပးမွန္း သိပါတယ္၊ ေနာက္ဆို နင့္နာမည္ၾကီးနဲ႔ ပို႔ေပးစမ္းပါ၊ ငါပိုေပ်ာ္ရေအာင္လို႔ပါ”တဲ့ ေျပာျပီး ျပန္အေျပာေတာင္ မေစာင့္ပဲ ဖုန္းခ်သြားတယ္၊ ဒီေတာ့ က်မလည္း ဖုန္းကေလးကို အသာၾကည့္ျပီး ျပံဳးေနမိတယ္။

ေနာက္ေျခာက္လေနေတာ့ က်မေမြးေန႔နီးတဲ့တစ္ရက္မွာ သူမဖုန္းဆက္ပါတယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရားမေရာက္တာၾကာလို႔ သူ႔ကို လိုက္ပို႔ေပးပါတဲ့။ သူကပဲ ေျပာရတယ္ရွိေသး ...ဘုရားမေရာက္တာၾကာလို႔ ဆိုပဲ၊ အလုပ္မ်ားခရီးသြားေနတဲ့ က်မကို ေမြးေန႔မွာ ဘုရားပို႔ေပးခ်င္လို႔ ဂြင္ဆင္တာမွန္း ဘုရားသြားကာနီးမွ ရိပ္မိပါတယ္။ ဘုရားေရာက္ေတာ့ ေရႊသကၤန္းလွဴတာ၊ က်မရဲ႕ ေမြးနံေထာင့္မွာ ဘုရားေရသပၸါယ္တာ ဘုရားပန္းလွဴတာ အကုန္လံုးသူကိုယ္တုိင္ လုပ္ေပးပါတယ္။ ငါေတာ့ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းေပးျပီးျပီ နင္..ဘုရားကန္ေတာ့လို႔ရျပီတဲ့၊ အဲလိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပါ။

သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တုန္႔ျပန္သက္ေရာက္မႈေတြသာရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ၾကည္ႏူးမႈလိႈင္းမ်ား ေမတၱာကမ္းေျခကို ညင္သာစြာ ရိုက္ခတ္ေစမွာပါ ...။

သက္ေရာက္မႈ အႏုပညာ
**************************
လူဆိုတာ ေမြးလာကတည္းက သားေခ်ာ့ေတးနဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။
အႏုပညာကို ပိုက္ေထြးမႈျခင္း ကြာေပမယ့္ ေလာကီလူသားေတြအဖို႔ေတာ့ ခံုမင္စဲ ...။

ကိုယ္တိုင္ ေငြကို အဓိကထား စီးပြါးေရးလုပ္ေနတာမဟုတ္ေတာ့ ပမာဏမမ်ားလွတဲ့ ေငြကေလးနဲ႔ ထူးျခားတဲ့ ကုသိုလ္တစ္ခုကို စနစ္တက် ေသသပ္စြာေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ ေမြးလမွာ တူမေတာ္သမီးစံရဲ႕ ေမတၱာေစတနာအားျဖည့္ေပးမႈေၾကာင့္ အေကာင္အထည္ေဖၚျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ ...
ကဗ်ာရပ္ဝန္းက ႏွစ္သက္သူေတြထံ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို အေရာက္ပို႔ေပးျခင္းအားျဖင့္ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတတ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုး ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးေစျခင္းအျပင္ ကုိယ္တန္ဖုိးထားရာ ႏွစ္သက္ရာ ခံစားမႈအႏုပညာတစ္ရပ္ကို တျခားသူေတြအတြက္ မွ်ေဝေပးခ်င္ခဲ့တာပါ...။

ျခယ္မႈန္းသူနဲ႔ ခံစားသူ ...ဤႏွစ္ဦးၾကား ေပါင္းကူးတံတားေလးသဖြယ္ အသြင္ယူလို႔ ျဖည့္ဆည္းမိတဲ့ ပါရမီအတြက္ ေတြးမိေလတိုင္း ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမႈလိႈင္းမ်ား ရိုက္ခတ္သြားခဲ့ပါတယ္။

*တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးၾကားမွာ အမ်ားၾကီးမလိုပါဘူး၊ နားလည္မႈေတြ ေဖးမမႈေတြမ်ားစြာနဲ႔ သက္ေရာက္ခဲ့ၾကျပီး အမွား အမွန္ဆိုတာမရွိ၊ တျခားဘာမွကို မလိုတာပါ။ သက္ေရာက္မႈတစ္ခုတည္းပါ၊
အေရာင္ေတြ မရွိၾကဘူးေလ ...။

ဆက္ပါအံုးမည္ ...

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ခရစၥတလ္

အခ်စ္ဝတၳဳ

အခ်စ္ဝတၳဳေရးေပး .. ဖတ္ခ်င္တယ္လို႔ ခ်စ္ေသာသူက စလံုးမွ နားပူနားဆာလုပ္ေတာ္မူပါတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းကလည္း မေရးတာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ ေရးမယ္စဥ္းစားေလ ဘာေရးရမွန္းမသိျဖစ္ေလ။ ခက္ေတာ့ ခက္ေနျပီ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေရးခဲ့တာေတြလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းမွာေရးခဲ့တာေလးေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ျပန္လိုက္ေတာင္းရင္ေကာင္းမလား။ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားတာေပါ့ေလ ...။

ေရးမယ္စိတ္ကူးေတာ့ ဇာတ္က ေပါင္းရမလား၊ ကဲြရမလား။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ဘယ္လိုေလး ေရးရင္ေကာင္းမလဲေပါ့။ ျမန္မာဇာတ္ကားေတြထဲမွာေတာ့ ခ်စ္သူခ်င္းမတည့္တာျပ ျပီးရင္ ခ်စ္သြား... ဒါဆို ဇာတ္လမ္းျပီး၊ သို႔မဟုတ္ မိဘေတြမွာ ျပႆနာရွိ ျပီးရင္ ေျပလည္ မေျပလည္ရင္ ကဲြ၊ ဒါေတြက အဓိကေက်ာရိုးမၾကီးျဖစ္ေနျပီ။

ကိုယ္ေရးခ်င္တာေရးခ်လိုက္ရင္ ဒႆနေတြခ်ည္းထြက္လာေတာ့မွာ။ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးမွေတာ့ ႏုရြေလးေတြေတာ့ ျဖစ္သင့္တာေပါ့၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ပိတ္သတ္ၾကီးရယ္။ ႏုရြေလးေတြဆိုေတာ့လည္း ဘယ္လိုေလး ႏုရင္ ရြမလဲဆိုတာ ဆက္စဥ္းစားရေသးတယ္။ ကိုယ့္ေဘးနား ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း အီစီကလီအႏုအရြေလးေတြ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕မိဘူး။

ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေရးခ်လုိက္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးျပီး ေရးမယ္ဆိုေတာ့ ျမတ္ႏိုးျခင္းေတြ အေၾကာင္းေရးမယ္ေပါ့။ ျမတ္ႏိုးျခင္းအေၾကာင္း ေတြးမိကာမွ အိပ္ငိုက္လိုက္တာေလ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမက ေျပာတယ္ စိမ္းကားသူၾကီးတဲ့။ အေမဘယ္လိုေျပာေျပာ ကုိယ့္စိတ္ထဲေတာ့ ကိုယ္က သိပ္ခ်စ္တတ္သူၾကီးလို႔ ယံုၾကည္ေနတာ အမွန္။

ပိုစ့္နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေစမယ့္ အခ်စ္သီခ်င္း စဥ္းစားမိေတာ့ “မယ္တင္”သီခ်င္းကို ေျပးျမင္မိျပန္ေရာ။

ဇာတ္အိမ္ဖဲြ႕ဖို႔ ဟန္ျပင္ေတာ့ တကယ့္ျဖစ္ပ်က္ဘဝထဲက အခ်စ္အေၾကာင္းေတြေရးရမလား၊ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ ႏုရြေရးရင္ေကာင္းမလား၊ ျဖစ္သင့္တဲ့ ပညာေပးေလး ေရးရႏိုးႏိုး စဥ္းစားၾကည့္လုိက္တာ တစ္ပံုၾကီးေပၚလာပါေလေရာ။ ေတြးေနတာနဲ႔ပဲ ဦးေႏွာက္ေတာ္ေတာ္ေျခာက္သြားတယ္။

စဥ္းစားခန္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဖဘမွာ တိရစၦာန္ေလးေတြ ခ်စ္တတ္သူ၊ သခ်ၤာေတာ္တဲ့သူေတြ အပ်ိဳၾကီးျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စာသားေတြ ေတြ႕ျပန္ေရာ။ ကိုယ့္အေတြ႕အၾကံဳအရဆိုရင္ေတာ့ လားလားမွ မဆိုင္။

စကားစပ္မိလို႔ ေျပာျပရအံုးမယ္ ပိတ္သတ္ၾကီးရယ္ (ပိတ္သတ္တစ္ေယာက္ပဲရွိမယ္ဆိုလည္း ေက်နပ္ပါတယ္ေလ) ... အိမ္ေနာက္ဘက္တိုက္က ခ်ာတိတ္ေလ ..လွမ္းေခၚလိုက္တာ ခုန္ခ်ျပီး ကိုယ့္အခန္းကူးလာမယ္လုပ္လို႔ မနဲတားလုိက္ရတယ္။ ေၾကာင္ေအာ္သံေတြၾကားရင္ လူက မေနႏိုင္ဘူး၊ ခ်စ္တာ ခ်စ္တာ။  ေဟ့ေကာင္ လာခဲ့ဆိုျပီး လက္ယက္လွမ္းေခၚလိုက္တာ ခုန္ခ်မယ္ျပင္လို႔၊ အေနာက္ဘက္တိုက္နဲ႔က ၾကားမွာ လမ္းၾကားခံေနေသးတာကိုး။ တိရစၦာန္ခ်စ္တယ္ မခ်စ္ဘူး စဥ္းစားၾကည့္ပါအံုးေလ။
စာဆိုရင္ က်က္ရမယ့္စာဆို သိပ္မုန္းတာ။ ေရးက်က္တာျဖစ္ျဖစ္ ပုစၦာတြက္တာျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းပါဘူး။ သခ်ၤာအမွတ္ကိုေတာ့ မသူေတာ္ထဲ ပါမွာစိုးလို႔ရယ္၊ ေဗဒင္ဆရာက ယခုႏွစ္ ရန္မ်ားအံ့ဆိုလို႔ရယ္ ၾကြားေတာ့ပါဘူး :P

ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ့္အေတြ႕အၾကံဳအရ စာသားေတြနဲ႔ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝဆိုတာ ကြာတတ္တာကိုပါ။ အခ်စ္ျဖစ္ျဖစ္ ဘဝျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်စ္ကို လက္တဲြလို႔ ဘဝထဲကို တိုးဝင္တာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္လာဖို႔ ခဲယဥ္းတတ္ပါတယ္။
ေရးရင္း ဒႆနေတြ ပါသြားျပန္ျပီ :(

ဒီလိုနဲ႔ ခရီးမထြက္ခင္ အျပီးေရးမယ္ေလဆိုျပီး အေတြးေခါင္ေနတာကို ခဏဖယ္ထုတ္ျပီး အခ်စ္ဝတၳဳေရးဖို႔ အာရုံသြင္းရျပန္တယ္။

ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ပံုေဖၚမယ္စိတ္ကူးေတာ့ ေကာင္ေလးက ခ်စ္သူကို ျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ားနဲ႔ နားလည္ စာနာတတ္သူျဖစ္ေနျပီး(ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ ဆဲြေတြးလိုက္တာပဲ) ေကာင္မေလးက ဂဂ်ိဳးဂေခ်ာင္စရိုက္ရွိသူအျဖစ္ ထြက္လာတယ္။ သူတို႔ ခ်စ္မိသြားတဲ့အခါ ဘယ္လိုအဆီေငၚမတဲ့မႈေတြနဲ႔ စခန္းသြားရမယ္ေတာ့ မသိေသးဘူး။ ဆက္ေရးေကာင္းမလား၊ မေကာင္းဘူးလား ေတြးေနတုန္း အိပ္ခ်င္လာတာ မ်က္လံုးမဖြင့္ႏိုင္ေတာ့လို႔ သြားအိပ္လိုက္ရတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္ျခယ္မႈန္းခ်င္တိုင္း ျခယ္မႈန္းခြင့္မရွိတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မဟုတ္လားေနာ္ ...။

ဤသို႔ျဖင့္ စလံုးမွာ ေနတဲ့ခ်စ္ခ်စ္က ေမြးေန႔ည အထူးတလည္ ဖုန္းဆက္ဆုေတာင္းေပးမႈ မ်က္ႏွာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္မွ ခ်စ္ခ်စ္က ကုသိုလ္ပါရမီျဖည့္ေပးမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း အဆီမေငၚမတဲ့စြာ အခ်စ္ဝတၱဳဆိုတာကို အားသြန္ခြန္စိုက္ ေရးေပးလုိက္ပါသည္။


ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
ခရစၥတလ္

“ညသန္းေခါင္က လရွိဳက္သံ”

ညက တိတ္ဆိတ္သည္။

လေရာင္ယွက္ျဖာက်ေနေသာ ညသည္ အရာအားလံုး ျငိမ္သက္ေနသည္။

ရပ္ကြက္တစ္ခု၏ ေနာက္ဆံုး ေထာင့္ဆံုးျခံဝန္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာ အိမ္ရွင္က တိုက္ခံတစ္ထပ္အိမ္ေလးနဲ႔ ေနျပီး အိမ္ငွားမ်ားကို တိုက္တန္းလ်ားသံုးထပ္ေဆာင္ေဆာက္၍ လခ်ဳပ္၊ ႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ငွားစားထားသည္။

ညေနခင္း အခန္းေျပာင္းလာေသာ က်မအဖို႔ ေမာေမာႏွင့္ အိပ္ေမာက်ရုံသာ ...။

အခ်ိန္မွာ သန္းေခါင္ယံ။
စူးရွက်ယ္ေလာင္ေသာ ငိုသံတစ္ခုသည္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ က်မနားဆီသုိ႔ လွ်င္ျမန္စြာဝင္ေရာက္လာျပီး ႏိုးထေစသည္။

ငိုေနသည္ .. မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ ငိုေနသည္ .. ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေနသည္။ အသံလားရာအရပ္သည္ က်မ၏အခန္း ဘယ္ဘက္မွ ျဖစ္ကာ က်ယ္ေလာင္စြာငိုေနေသာအသံၾကားရုံျဖင့္ လိႈက္လဲွစြာ ဝမ္နည္းလြန္းလို႔ ငိုေနမွန္း အလြန္သိသာပါသည္။ အသံေတြမွာ မ်ားစြာကဲြျပားေသာ အဓိပၸါယ္ရွိေလသည္။ စကားေျပာသံမၾကားမရပဲ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေၾကြးေနေသာ၊ ခ်ံဳးပဲြခ်ငိုေနေသာ အသံပိုင္ရွင္ကို အဘယ္အေၾကာင္းရာကမ်ား စိတ္ထိခိုက္ေစပါသနည္း။

ဘာအေၾကာင္းရာမွန္းမသိေသာ္လည္း က်မကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါ ဝမ္းနည္းမိေလသည္။ တိတ္ပါကြယ္ ပင္ပန္းေနမွာေပါ့ ...။

က်မငယ္စဥ္က အေမက ဆူဆူ၊ ေမာင္ႏွမေတြက စလုိ႔ပဲ ငိုငို ပင္တိုင္ ေခ်ာ့သူမွာ အေဖျဖစ္သည္။ အေမဆူေနလွ်င္ အေဖသည္ ဘယ္ေတာ့မွ လိုက္ပါဆူေလ့မရွိ။ ခဏေနလွ်င္ ငိုေနေသာ က်မကို ခ်ီပိုးကာ အဝတ္တန္းတြင္ လႊားထားေသာ အေဖ့ပုဆိုးစေလး ေရဆြတ္လို႔ “မငိုပါနဲ႔ သမီးရယ္ တိတ္တိတ္ ငါ့သမီး ပင္ပန္းေနမွာေပ့ါ” ေျပာျမဲ၊ ေခ်ာ့ျမဲ၊ ခ်ီပိုးလို႔ အေဖ့ပုခံုးထက္တြင္ အိပ္ေမာက်ျမဲ။

အေဖ လူ႔ေလာကၾကီးထဲ ခဲြခြါသြားေတာ့ ေခ်ာ့မယ့္သူမရွိေတာ့၊ အေမသည္ သူ႔မိသားစုတြင္ အငယ္ဆံုးျဖစ္သည့္အျပင္ မိသားစုက အလိုလိုက္ထားေသာ မိန္းကေလးမ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္ သားသမီးရလာေသာ္လည္း ေခ်ာ့ေလ့ ေခ်ာ့ထသိပ္မရွိ။ အေဖကေတာ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေခ်ာ့တတ္ေလသည္။ အေမကေတာ့ မေခ်ာ့တတ္သည္မွ လဲြ၍ က်မကုိ အလြန္အလိုလိုက္ပါသည္။

ေခ်ာ့မည့္သူ အေဖမရွိသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကိုယ့္ဖာသာ ၾကိတ္ငိုတတ္လာသည္။ အသံမထြက္ပဲ မ်က္ရည္က်သည္က မ်ားသည္။ အေမ သိလွ်င္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္စိုးသျဖင့္ ၾကိတ္ငိုရသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ အေမ သိေအာင္ ဂ်ီက်ကာ ငိုရသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ အသက္ၾကီးလာျပီျဖစ္ေသာ အေမ့ကိုလည္း အပူေတြ မကူးစက္ေစလိုေတာ့၊ ထို႔ေၾကာင့္ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာလွ်င္ စကားေတြ တြတ္ထိုးေနေသာ မ်က္ႏွာၾကီးသည္ မ်က္ရည္မ်ားက အရႊဲသား။


ငိုသံၾကားရာအသံေနာက္သို႔ အာရုံလုိက္ပါျပီး သူ႔ဆီ ခ်ဥ္းကပ္မိဖို႔ သတိတစ္ခ်က္လင္းလက္ခဲ့ျပီးေနာက္ သူမ၏ ပူေလာင္ေနေသာ ႏွလံုးသားဆီသို႔၊ ထိုမွတဆင့္ ပူေလာင္ေနေသာ ႏွလံုးသားထဲက ဆူပြက္ေနေသာ ေသြးမ်ားအထိ ...။

ျငိမ္းေအးပါေစ၊ ေအးခ်မ္းပါေစေတာ့၊ ပင္ပန္းေနျပီ၊ တိတ္ပါေတာ့ကြယ္ ...။
မိုးရြာျပီးစ ေလေျပေလးလို ေအးျမပါေစ။

ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားႏႈတ္ေတာ္မွ ---
*သတိ ံ ပဋိလဘ ဘဂိနီ
ဘဂိနီ- ႏွမ၊ သတိ ံ-သတိကို၊ ပဋိလဘ- တစ္ဖန္ သိရေလာ့ (ဝါ) ျဖစ္ေစေလာ့ ...။
(ဓမၼပဒ႒ကထာ၊ ၂၊ စာမ်က္ႏွာ ၄၃၉)

ထိုအခ်ိန္တြင္ မယ္ပဋာေလး အပူျငိမ္းခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းတရားက ဧကန္အမွန္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ အခုငိုေနေသာ အသံပိုင္ရွင္သည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမပါေစေတာ့ ..ႏႈတ္ဝယ္ဖြဖြ ရြတ္ဆိုမိသည္။ နတ္ေဒဝါမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါေစသား ...။

အခ်ိန္တစ္နာရီခဲြခန္႔အၾကာတြင္ အသံသည္ တိုးေလ်ာ့လာသည္၊ volume တိုးေလ်ာ့လိုက္သကဲသို႔ တိုးလ်သြားသည္။

ညသည္ တိတ္ဆိတ္မႈတို႔ ျပန္လည္ၾကီးစုိးသြားခဲ့ျပီ။

က်မလည္း အိပ္ေမာက်ခဲ့သည္။

မနက္လင္းေသာ္ ညက အသံလားရာအရပ္ဆီသို႔ ရွဳေမွ်ာ္မိေသာ္ .. ျခံအျပင္ဘက္ဆီ ခပ္ေဝးေဝးမွာ အုတ္ဂူတခ်ိဳ႕။

အိမ္ရွင္သို႔ အေမးရွိေသာ္ က်မ၏ ဘယ္ဘက္အခန္းတြင္ အားကစားသမားမ်ားႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ား အခန္းငွားေနထိုင္ၾကေၾကာင္း။
တစ္ဖန္ အိမ္ငွားမ်ား ညအိပ္လူပိုမေခၚရဆိုေသာ စကားရပ္သည္ စာခ်ဳပ္ထဲတြင္ ပါျပီးျဖစ္သည္။

ဤသို႔လွ်င္ ..

လူျဖစ္ေစ ဝိညာဥ္ျဖစ္ေစ

ငိုသံေတြ တိတ္ေစဖို႔ လိုလားပါသည္။

ငိုသံေတြ တိတ္ပါေစ။

ထိုညက လူလား တစ္စံုတရာလားဆိုတာ ေကာင္းကင္က လတစ္စင္းႏွင့္ က်မသာ သိပါသည္။

ထိုညက သန္းေခါင္ယံခ်ိန္တြင္ လကေလးတစ္စင္း ရွိဳက္ငိုခဲ့ေလသည္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ခရစၥတလ္
(၁၆.ေဖေဖၚဝါရီ.၂၀၀၈)

အမိႈက္ သြားပစ္အံုးမယ္ေနာ္ ... :)

အိမ္တစ္အိမ္မွာ အမိႈက္ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိႏိုင္မလဲ ...။
ႏြမ္းသြားတဲ့ ဘုရားပန္းေတြကို စြန္႔ဖို႔က စလို႔ မီးဖိုေခ်ာင္အမိႈက္အဆံုး တစ္ေန႔ .. တစ္ေန႔ အိမ္ထဲမွာ အမိႈက္ေတြက အမ်ားသား။
တစ္ၾကိမ္စြန္႔ျပီးတိုင္းလည္း ေနာက္ေန႔ အမိႈက္က ထပ္ရွိေနျပန္တာ။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ကတည္းက ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားကို အမိႈက္ပစ္မခ်တတ္တာ အက်င့္ျဖစ္သြားခဲ့ျပီ၊ အမိႈက္ေတြကို ေသခ်ာသိမ္းထုပ္ စြန္႔ပစ္တတ္ဖို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔အတူ စည္းကမ္းလိုက္နာတတ္ခဲ့ျပီ။

တစ္ေတာင္ခန္႔ရွိ အမိႈက္ပံုးကို ညပိုင္းအိပ္ခ်ိန္မွာ အနံ႔မခံႏိုင္ေတာ့ ေန႔စဥ္စြန္႔မိရာကေန အေတြးစတစ္ခု တိုးေခြ႕ဝင္လာျပန္တယ္။

မနက္မိုးလင္းတိုင္း ဝရံတာက ေလႏုေအးေအးကို မ်က္လံုးေလးမွိတ္ ခံစားရင္း ေမတၱာသုတ္ရြတ္ပြါးျပီး စီစဥ္တက် တစ္ေန႔တာေဆာင္ရြက္စရာေတြကို ဆက္တိုက္လႈပ္ရွားလို႔ ညအိပ္ရာဝင္သည္အထိ စိတ္အမိႈက္ေတြ ဘယ္မွ်ေလာက္ တစ္ေန႔စာ စြန္႔ပစ္မိခဲ့သလဲလို႔ပါ ...။

စိတ္ကူးထဲမွာပဲ အမိႈက္ပံုးထဲ ပစ္ထည့္မိလုိက္တဲ့ စိတ္အမိႈက္ေတြက အမ်ားသား။

ေနာက္ေန႔ဆက္ထားရင္ ပုပ္နံ႔ထြက္လာေတာ့မွာမို႔ အပ်င္းထူမေနပဲ သြား စြန္႔ပစ္အံုးမွေပါ့ ....။

ၾကည့္ပါအံုး အမိႈက္ေတာင္းထဲမွာ တစ္ေန႔တာ အမိႈက္ေတြက လူေသေကာင္လို အနံ႔ေတြက ဆိုးဆိုးရြားရြား။

စိတ္အိမ္မွာ ခိုကပ္ေနတုန္းက မသိသာေပမယ့္ ပစ္ခ် စြန္႔ပစ္လိုက္ေတာ့ ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြျဖစ္ကေရာ။

ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔ တစ္ခါ အမိႈက္ပံုးသြန္တိုင္း သတိရမိတယ္... စိတ္အိမ္ထဲက အမိႈက္ေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ၾကီးျဖစ္ေနအံုးမွာ။

အမိႈက္ပံုးထဲက ဘယ္လိုအမိႈက္ေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာေတာ့ မေျပာျပေတာ့ပါဘူး၊
ကိုယ္တုိင္ေတာင္ မၾကိဳက္လို႔ စြန္႔ပစ္လိုက္မွေတာ့ေလ ...။

စြန္႔ပယ္ဖို႔အတြက္ စိတ္အားထက္သန္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။

ကိုယ့္ထက္ အတၱအားေကာင္းသူနဲ႔ ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ...

ကိုယ့္အတၱေလးခမ်ာ ေၾကကဲြစြာနဲ႔ ပရုပ္လံုးေလးလို

လံုးပါး.. ပါးသြားရျပန္တယ္ ..။

ကုိယ့္ထက္ေလာဘၾကီးသူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ရခုိက္

ကိုယ့္ေလာဘေလးခမ်ာ ေစတနာပိုမိျပီး

အျပိဳင္အဆိုင္အလုအယက္မလိုခ်င္ပါနဲ႔လို႔

ေပးဆပ္ခ်င္သူၾကီးက တိုးတိုးဖြဖြေရရြတ္ေနမိတယ္ ...။

ကိုယ့္အေပၚမာနထားသူနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးမိျပန္ေတာ့ ...

ကုိယ့္မာနေလးခမ်ာ နားလည္မႈေတြရင္မွာ ပိုက္လို႔

တင္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာ ေျဖေလ်ာ့ျပီး

ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းထက္ အျပံဳးတစ္စပြင့္မိျပန္တယ္ ...။

ကိုယ့္ထက္ေဒါသအားၾကီးသူနဲ႔ ေတြ႕ရတဲ့အခါ ...

ကိုယ့္ေဒါသေလးခမ်ာ ေၾကာက္ရလြန္းလို႔

ခပ္ရို႕ရို႕ေလး ေခ်ာင္ကုပ္ေနမိတယ္ ...။

.

.

.

ဝသုႏၶေရ ဤေျမပံသု သိလာထုလည္း သက္ေသအမႈ တည္ပါေစေသာဝ္ ...။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

ခရစၥတလ္

p.s - ပိုစ့္နာမည္ကို စိတ္အမိႈက္ပံုးလို႔ ေပးခ်င္ပါေသာ္လည္း သူမ်ားေရးထားတာ ေတြ႕မိလို႔ ေခါင္းစဥ္ေလး ေျပာင္းလုိက္ရပါတယ္။

ဇာတ္ကြက္ေမ့သြားေသာ ဝိညာဥ္ သို႔မဟုတ္ ...

ေဘးကို .. ေဘးကို

ေဟာ ... သယ္ဖို႔ ကားလာျပီ၊
လူႏွစ္ေယာက္ ဆင္းလာကာ ထမ္းစင္ျဖင့္သယ္ျပီး ကားေပၚ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ တင္လိုက္ၾကသည္။

ေၾသာ္.. ျဖည္းျဖည္း ခ်ပါဟဲ့၊ သူတို႔ မဟုတ္တဲ့အတိုင္း ...။

ဟင္ .. ခက္ျပီ၊ ဆံပင္ေတြ ေပကုန္ေတာ့မွာပဲ၊ အဝတ္ထဲ ေသခ်ာလံုေအာင္ မထုပ္ဘူး။
ဘာမွ နားမလည္ၾကဘူး။ အဲဒီဆံပင္ေတြ လွေနေအာင္ ေပါင္းတင္ရ ဖေယာင္းသြင္းရနဲ႔ ဒါေတြ သူတို႔ မသိၾကဘူး။

အခုလည္း ၾကည့္ေလ.. ကားေပၚတင္ျပီးတာနဲ႔ ကားကို ေမာင္းလိုက္ၾကတာ အေနာက္က က်ားလုိက္ေနသလိုပဲ။

ဒါ ..ေက်ာ္သူတို႔အဖဲြ႕ေတြ ဟုတ္ပံုမရဘူး။
 
နယ္ျဖစ္ေနလို႔လား မသိ၊ စည္းစနစ္တက်မလုပ္တတ္ၾကေသးဘူးထင္ရဲ႕။

မွန္း... ကားမွာ စာေရးထားမွာ သြားဖတ္ၾကည့္လုိက္အံုးမယ္...။

ဗုေဒၶါ .. AMBULANCE ကားမဟုတ္ဘူးပဲ၊ နာေရးကူညီမႈအသင္းကားၾကီးပါလား။ ဒါဆို .. ဒါဆို ...။

ကားေနာက္ခန္းမွာ ေျခေထာက္ကို တဲြေလာင္းခ်လွ်က္ လိုက္ပါလာေသာ သူကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနစဥ္ ...

မိန္းမတခ်ိဳ႕ .. တခ်ိဳ႕ဆိုတာ ငါးေယာက္ခန္႔ (အေနာက္က က်ားလုိက္သလို ေမာင္းေနတဲ့) ကားေပၚကို ျဖတ္ကနဲ တက္လာၾကျပီး

ဟဲ့ ..ဘာျဖစ္တာလဲ

ေသသြားျပီလား

ေကာင္မေလးပဲ

အသက္သိပ္မၾကီးေသးဘူးဟဲ့

သူတို႔ဖာသာ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေျပာဆိုၾကျပီး ကားေပၚက ေနာက္ျပန္ ဆင္းသြားၾကတယ္။
ကားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ရာဘက္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းသြားၾကျပီး ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေရာ.....။

ခုနတုန္းက ကိုယ့္ဖာသာ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနတာေလးေတာင္ တဒဂၤေပ်ာက္သြားတယ္။

မေမးလုိက္မိဘူး၊ ကၽြႏု္ပ္ကိုေရာ ျမင္ၾကလားလို႔၊ သူတို႔ဖာသာ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာျပီး ဆင္းသြားလိုက္ၾကတာ လူတစ္ေယာက္လံုးထိုင္ေနတာ ျမင္မသြားၾကဘူးလားမသိဘူး အံ့ေရာ..။

ဟင္ .. လူဆိုလို႔ အခုမွ သတိရတယ္ .....
ထုပ္ထားတဲ့ body က ကၽြႏု္ပ္ေလ ..
အခု ထိုင္ေနတာလည္း  ကၽြႏု္ပ္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ မတူတာက body မွာ မိန္းကေလးျဖစ္ေနျပီး၊ ကၽြႏု္ပ္က အထုပ္ထဲက အမ်ိဳးသမီးထက္ ပိုႏုပ်ိဳတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ့.. ျဖစ္သြားတာပါလိမ့္ ...။

စဥ္းစားစမ္း ... စဥ္းစားစမ္းပါ

ဒီbody က ေသသြားျပီဆိုရင္ ဘာေတြ ထိခိုက္နာက်င္ခံစားခဲ့ရပါလိမ့္ ...

ဘယ္လို ေသသြားတာပါလိမ့္ ...

ကၽြႏု္ပ္က ဘယ္သူလဲ ...

ပိတ္ျဖဴစျဖစ္သလို ပတ္ထားခံရတဲ့ မိန္းကေလးကေရာ ဘယ္သူလဲ


တကယ္ဆို ခဏေလးအတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တာပါ၊ သိပ္မွ မၾကာေသးပဲ၊ ဘာလို႔ မမွတ္မိေတာ့့တာပါလိမ့္။

အို .. ၾကည့္စမး္ပါအံုး ပိတ္ျဖဴစေအာက္က တခ်ိဳ႕တဝက္ေပၚေနတဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးစတခ်ိဳ႕၊ ေသြးစေတြေတာင္ မေျခာက္ေသးပါဘူး။

တကယ္ဆို ခဏေလးပါ၊ တကယ့္ကို ခဏေလးအတြင္း ျဖစ္ပ်က္ေတြကို အဲ့ေလာက္ထိ မေမ့သြားသင့္ပါဘူးေလ။

ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဘယ္မွာလဲ သူတို႔ ဘယ္သူေတြလဲ၊ သူတို႔ သိၾကသလား သိႏိုင္ၾကမလား။
ကၽြႏု္ပ္ကို သိေနတဲ့သူေတြကုိ ဘယ္သူက အေၾကာင္းၾကားမွာလဲ။

ကားေခါင္းခန္းက ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေအးေအးလူလူပါပဲ၊ သူတို႔အတြက္ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ လုပ္ေနၾကသလို၊ တာဝန္တစ္ခုကို ေဆာင္ရြက္ေနသလိုမ်ိဳး။ 

အခ်ိန္ကလည္း သိပ္ရတာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္မွာလည္း သြားစရာက ရွိေသးတယ္။

အင္း ... အေဆာက္အဦးေတာင္လွမ္းျမင္ေနရျပီ၊ ကိုယ္ကလည္း အထဲအထိ လိုက္လို႔မရ၊
ဒီေလာက္ နံေနတဲ့ေနရာ ဘယ္လိုသြားလို႔ျဖစ္ေတာ့မလဲ၊ မထူးပါဘူး ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိေတာ့မယ့္အတူတူ ထားခဲ့လိုက္ေတာ့မယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ ...။

ကားေမာင္းႏွင္ရာ ဦးတည္ရာအရပ္ကိုလည္း လိုက္ပါလို႔ မရသည့္ အလိုလိုသိေနေသာ စိတ္ကို ေရွ႕သို႔ဦးတည္ေနေသာ စိတ္က စိုးမိုးကာ ကားေပၚမွ ေပါ့ပါးစြာ ခဲြခြာေက်ာခိုင္းလိုက္ပါသည္။


စိတ္ေဆာင္ရာ မ်က္ႏွာမူလိုက္စဥ္ အျဖဴေရာင္အခိုးအေငြ႔ေတြၾကား ေပါ့ပါးစြာ လွမ္းခဲ့မိေတာ့တယ္။

သံသရာဇာတ္ကြက္ေမ့သြားတဲ့သူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္

ခရစၥတလ္