ေဟာ ... သယ္ဖို႔ ကားလာျပီ၊
လူႏွစ္ေယာက္ ဆင္းလာကာ ထမ္းစင္ျဖင့္သယ္ျပီး ကားေပၚ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ တင္လိုက္ၾကသည္။
ေၾသာ္.. ျဖည္းျဖည္း ခ်ပါဟဲ့၊ သူတို႔ မဟုတ္တဲ့အတိုင္း ...။
ဟင္ .. ခက္ျပီ၊ ဆံပင္ေတြ ေပကုန္ေတာ့မွာပဲ၊ အဝတ္ထဲ ေသခ်ာလံုေအာင္ မထုပ္ဘူး။
ဘာမွ နားမလည္ၾကဘူး။ အဲဒီဆံပင္ေတြ လွေနေအာင္ ေပါင္းတင္ရ ဖေယာင္းသြင္းရနဲ႔ ဒါေတြ သူတို႔ မသိၾကဘူး။
အခုလည္း ၾကည့္ေလ.. ကားေပၚတင္ျပီးတာနဲ႔ ကားကို ေမာင္းလိုက္ၾကတာ အေနာက္က က်ားလုိက္ေနသလိုပဲ။
ဒါ ..ေက်ာ္သူတို႔အဖဲြ႕ေတြ ဟုတ္ပံုမရဘူး။
နယ္ျဖစ္ေနလို႔လား မသိ၊ စည္းစနစ္တက်မလုပ္တတ္ၾကေသးဘူးထင္ရဲ႕။
မွန္း... ကားမွာ စာေရးထားမွာ သြားဖတ္ၾကည့္လုိက္အံုးမယ္...။
ဗုေဒၶါ .. AMBULANCE ကားမဟုတ္ဘူးပဲ၊ နာေရးကူညီမႈအသင္းကားၾကီးပါလား။ ဒါဆို .. ဒါဆို ...။
ကားေနာက္ခန္းမွာ ေျခေထာက္ကို တဲြေလာင္းခ်လွ်က္ လိုက္ပါလာေသာ သူကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနစဥ္ ...
မိန္းမတခ်ိဳ႕ .. တခ်ိဳ႕ဆိုတာ ငါးေယာက္ခန္႔ (အေနာက္က က်ားလုိက္သလို ေမာင္းေနတဲ့) ကားေပၚကို ျဖတ္ကနဲ တက္လာၾကျပီး
ဟဲ့ ..ဘာျဖစ္တာလဲ
ေသသြားျပီလား
ေကာင္မေလးပဲ
အသက္သိပ္မၾကီးေသးဘူးဟဲ့
သူတို႔ဖာသာ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေျပာဆိုၾကျပီး ကားေပၚက ေနာက္ျပန္ ဆင္းသြားၾကတယ္။
ကားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ရာဘက္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းသြားၾကျပီး ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေရာ.....။
ခုနတုန္းက ကိုယ့္ဖာသာ စဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနတာေလးေတာင္ တဒဂၤေပ်ာက္သြားတယ္။
မေမးလုိက္မိဘူး၊ ကၽြႏု္ပ္ကိုေရာ ျမင္ၾကလားလို႔၊ သူတို႔ဖာသာ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာျပီး ဆင္းသြားလိုက္ၾကတာ လူတစ္ေယာက္လံုးထိုင္ေနတာ ျမင္မသြားၾကဘူးလားမသိဘူး အံ့ေရာ..။
ဟင္ .. လူဆိုလို႔ အခုမွ သတိရတယ္ .....
ထုပ္ထားတဲ့ body က ကၽြႏု္ပ္ေလ ..
အခု ထိုင္ေနတာလည္း ကၽြႏု္ပ္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ မတူတာက body မွာ မိန္းကေလးျဖစ္ေနျပီး၊ ကၽြႏု္ပ္က အထုပ္ထဲက အမ်ိဳးသမီးထက္ ပိုႏုပ်ိဳတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ့.. ျဖစ္သြားတာပါလိမ့္ ...။
စဥ္းစားစမ္း ... စဥ္းစားစမ္းပါ
ဒီbody က ေသသြားျပီဆိုရင္ ဘာေတြ ထိခိုက္နာက်င္ခံစားခဲ့ရပါလိမ့္ ...
ဘယ္လို ေသသြားတာပါလိမ့္ ...
ကၽြႏု္ပ္က ဘယ္သူလဲ ...
ပိတ္ျဖဴစျဖစ္သလို ပတ္ထားခံရတဲ့ မိန္းကေလးကေရာ ဘယ္သူလဲ
တကယ္ဆို ခဏေလးအတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တာပါ၊ သိပ္မွ မၾကာေသးပဲ၊ ဘာလို႔ မမွတ္မိေတာ့့တာပါလိမ့္။
အို .. ၾကည့္စမး္ပါအံုး ပိတ္ျဖဴစေအာက္က တခ်ိဳ႕တဝက္ေပၚေနတဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးစတခ်ိဳ႕၊ ေသြးစေတြေတာင္ မေျခာက္ေသးပါဘူး။
တကယ္ဆို ခဏေလးပါ၊ တကယ့္ကို ခဏေလးအတြင္း ျဖစ္ပ်က္ေတြကို အဲ့ေလာက္ထိ မေမ့သြားသင့္ပါဘူးေလ။
ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဘယ္မွာလဲ သူတို႔ ဘယ္သူေတြလဲ၊ သူတို႔ သိၾကသလား သိႏိုင္ၾကမလား။
ကၽြႏု္ပ္ကို သိေနတဲ့သူေတြကုိ ဘယ္သူက အေၾကာင္းၾကားမွာလဲ။
ကားေခါင္းခန္းက ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေအးေအးလူလူပါပဲ၊ သူတို႔အတြက္ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ လုပ္ေနၾကသလို၊ တာဝန္တစ္ခုကို ေဆာင္ရြက္ေနသလိုမ်ိဳး။
အခ်ိန္ကလည္း သိပ္ရတာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္မွာလည္း သြားစရာက ရွိေသးတယ္။
အင္း ... အေဆာက္အဦးေတာင္လွမ္းျမင္ေနရျပီ၊ ကိုယ္ကလည္း အထဲအထိ လိုက္လို႔မရ၊
ဒီေလာက္ နံေနတဲ့ေနရာ ဘယ္လိုသြားလို႔ျဖစ္ေတာ့မလဲ၊ မထူးပါဘူး ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိေတာ့မယ့္အတူတူ ထားခဲ့လိုက္ေတာ့မယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ ...။
ကားေမာင္းႏွင္ရာ ဦးတည္ရာအရပ္ကိုလည္း လိုက္ပါလို႔ မရသည့္ အလိုလိုသိေနေသာ စိတ္ကို ေရွ႕သို႔ဦးတည္ေနေသာ စိတ္က စိုးမိုးကာ ကားေပၚမွ ေပါ့ပါးစြာ ခဲြခြာေက်ာခိုင္းလိုက္ပါသည္။
စိတ္ေဆာင္ရာ မ်က္ႏွာမူလိုက္စဥ္ အျဖဴေရာင္အခိုးအေငြ႔ေတြၾကား ေပါ့ပါးစြာ လွမ္းခဲ့မိေတာ့တယ္။
သံသရာဇာတ္ကြက္ေမ့သြားတဲ့သူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ခရစၥတလ္
1 comment:
*ေသသြားတဲ့သူေတြကို အမွ်ေဝတိုင္း သာဓုေခၚဖို႔ အမွတ္ရခ်င္မွ ရေတာ့တာပါ။
*က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြသာ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနၾကတာ၊ တကယ္ေတာ့ သံသရာခရီးသြားဆိုတာ ကိုယ့္လမ္းကိုသာ ကိုယ္တိုင္သြားရတာ။
Post a Comment