အခ်စ္ဝတၳဳေရးေပး .. ဖတ္ခ်င္တယ္လို႔ ခ်စ္ေသာသူက စလံုးမွ နားပူနားဆာလုပ္ေတာ္မူပါတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းကလည္း မေရးတာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ ေရးမယ္စဥ္းစားေလ ဘာေရးရမွန္းမသိျဖစ္ေလ။ ခက္ေတာ့ ခက္ေနျပီ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေရးခဲ့တာေတြလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းမွာေရးခဲ့တာေလးေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ျပန္လိုက္ေတာင္းရင္ေကာင္းမလား။ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားတာေပါ့ေလ ...။
ေရးမယ္စိတ္ကူးေတာ့ ဇာတ္က ေပါင္းရမလား၊ ကဲြရမလား။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ဘယ္လိုေလး ေရးရင္ေကာင္းမလဲေပါ့။ ျမန္မာဇာတ္ကားေတြထဲမွာေတာ့ ခ်စ္သူခ်င္းမတည့္တာျပ ျပီးရင္ ခ်စ္သြား... ဒါဆို ဇာတ္လမ္းျပီး၊ သို႔မဟုတ္ မိဘေတြမွာ ျပႆနာရွိ ျပီးရင္ ေျပလည္ မေျပလည္ရင္ ကဲြ၊ ဒါေတြက အဓိကေက်ာရိုးမၾကီးျဖစ္ေနျပီ။
ကိုယ္ေရးခ်င္တာေရးခ်လိုက္ရင္ ဒႆနေတြခ်ည္းထြက္လာေတာ့မွာ။ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးမွေတာ့ ႏုရြေလးေတြေတာ့ ျဖစ္သင့္တာေပါ့၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ပိတ္သတ္ၾကီးရယ္။ ႏုရြေလးေတြဆိုေတာ့လည္း ဘယ္လိုေလး ႏုရင္ ရြမလဲဆိုတာ ဆက္စဥ္းစားရေသးတယ္။ ကိုယ့္ေဘးနား ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း အီစီကလီအႏုအရြေလးေတြ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕မိဘူး။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေရးခ်လုိက္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးျပီး ေရးမယ္ဆိုေတာ့ ျမတ္ႏိုးျခင္းေတြ အေၾကာင္းေရးမယ္ေပါ့။ ျမတ္ႏိုးျခင္းအေၾကာင္း ေတြးမိကာမွ အိပ္ငိုက္လိုက္တာေလ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမက ေျပာတယ္ စိမ္းကားသူၾကီးတဲ့။ အေမဘယ္လိုေျပာေျပာ ကုိယ့္စိတ္ထဲေတာ့ ကိုယ္က သိပ္ခ်စ္တတ္သူၾကီးလို႔ ယံုၾကည္ေနတာ အမွန္။
ပိုစ့္နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေစမယ့္ အခ်စ္သီခ်င္း စဥ္းစားမိေတာ့ “မယ္တင္”သီခ်င္းကို ေျပးျမင္မိျပန္ေရာ။
ဇာတ္အိမ္ဖဲြ႕ဖို႔ ဟန္ျပင္ေတာ့ တကယ့္ျဖစ္ပ်က္ဘဝထဲက အခ်စ္အေၾကာင္းေတြေရးရမလား၊ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ ႏုရြေရးရင္ေကာင္းမလား၊ ျဖစ္သင့္တဲ့ ပညာေပးေလး ေရးရႏိုးႏိုး စဥ္းစားၾကည့္လုိက္တာ တစ္ပံုၾကီးေပၚလာပါေလေရာ။ ေတြးေနတာနဲ႔ပဲ ဦးေႏွာက္ေတာ္ေတာ္ေျခာက္သြားတယ္။
စဥ္းစားခန္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဖဘမွာ တိရစၦာန္ေလးေတြ ခ်စ္တတ္သူ၊ သခ်ၤာေတာ္တဲ့သူေတြ အပ်ိဳၾကီးျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ စာသားေတြ ေတြ႕ျပန္ေရာ။ ကိုယ့္အေတြ႕အၾကံဳအရဆိုရင္ေတာ့ လားလားမွ မဆိုင္။
စကားစပ္မိလို႔ ေျပာျပရအံုးမယ္ ပိတ္သတ္ၾကီးရယ္ (ပိတ္သတ္တစ္ေယာက္ပဲရွိမယ္ဆိုလည္း ေက်နပ္ပါတယ္ေလ) ... အိမ္ေနာက္ဘက္တိုက္က ခ်ာတိတ္ေလ ..လွမ္းေခၚလိုက္တာ ခုန္ခ်ျပီး ကိုယ့္အခန္းကူးလာမယ္လုပ္လို႔ မနဲတားလုိက္ရတယ္။ ေၾကာင္ေအာ္သံေတြၾကားရင္ လူက မေနႏိုင္ဘူး၊ ခ်စ္တာ ခ်စ္တာ။ ေဟ့ေကာင္ လာခဲ့ဆိုျပီး လက္ယက္လွမ္းေခၚလိုက္တာ ခုန္ခ်မယ္ျပင္လို႔၊ အေနာက္ဘက္တိုက္နဲ႔က ၾကားမွာ လမ္းၾကားခံေနေသးတာကိုး။ တိရစၦာန္ခ်စ္တယ္ မခ်စ္ဘူး စဥ္းစားၾကည့္ပါအံုးေလ။
စာဆိုရင္ က်က္ရမယ့္စာဆို သိပ္မုန္းတာ။ ေရးက်က္တာျဖစ္ျဖစ္ ပုစၦာတြက္တာျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းပါဘူး။ သခ်ၤာအမွတ္ကိုေတာ့ မသူေတာ္ထဲ ပါမွာစိုးလို႔ရယ္၊ ေဗဒင္ဆရာက ယခုႏွစ္ ရန္မ်ားအံ့ဆိုလို႔ရယ္ ၾကြားေတာ့ပါဘူး :P
ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ့္အေတြ႕အၾကံဳအရ စာသားေတြနဲ႔ တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝဆိုတာ ကြာတတ္တာကိုပါ။ အခ်စ္ျဖစ္ျဖစ္ ဘဝျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်စ္ကို လက္တဲြလို႔ ဘဝထဲကို တိုးဝင္တာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္လာဖို႔ ခဲယဥ္းတတ္ပါတယ္။
ေရးရင္း ဒႆနေတြ ပါသြားျပန္ျပီ :(
ဒီလိုနဲ႔ ခရီးမထြက္ခင္ အျပီးေရးမယ္ေလဆိုျပီး အေတြးေခါင္ေနတာကို ခဏဖယ္ထုတ္ျပီး အခ်စ္ဝတၳဳေရးဖို႔ အာရုံသြင္းရျပန္တယ္။
ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ပံုေဖၚမယ္စိတ္ကူးေတာ့ ေကာင္ေလးက ခ်စ္သူကို ျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ားနဲ႔ နားလည္ စာနာတတ္သူျဖစ္ေနျပီး(ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ ဆဲြေတြးလိုက္တာပဲ) ေကာင္မေလးက ဂဂ်ိဳးဂေခ်ာင္စရိုက္ရွိသူအျဖစ္ ထြက္လာတယ္။ သူတို႔ ခ်စ္မိသြားတဲ့အခါ ဘယ္လိုအဆီေငၚမတဲ့မႈေတြနဲ႔ စခန္းသြားရမယ္ေတာ့ မသိေသးဘူး။ ဆက္ေရးေကာင္းမလား၊ မေကာင္းဘူးလား ေတြးေနတုန္း အိပ္ခ်င္လာတာ မ်က္လံုးမဖြင့္ႏိုင္ေတာ့လို႔ သြားအိပ္လိုက္ရတယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္ျခယ္မႈန္းခ်င္တိုင္း ျခယ္မႈန္းခြင့္မရွိတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မဟုတ္လားေနာ္ ...။
ဤသို႔ျဖင့္ စလံုးမွာ ေနတဲ့ခ်စ္ခ်စ္က ေမြးေန႔ည အထူးတလည္ ဖုန္းဆက္ဆုေတာင္းေပးမႈ မ်က္ႏွာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္မွ ခ်စ္ခ်စ္က ကုသိုလ္ပါရမီျဖည့္ေပးမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း အဆီမေငၚမတဲ့စြာ အခ်စ္ဝတၱဳဆိုတာကို အားသြန္ခြန္စိုက္ ေရးေပးလုိက္ပါသည္။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
ခရစၥတလ္
2 comments:
ဇာတ္သိမ္းပိုင္းေလး လွေစခ်င္သည္။
ေမွ်ာ္ေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း...
း))
ျမတ္ႏိုးျခင္း စကားလံုးေတြ ျမင္ေတြ႕ခ်င္လွျပီ :D
Post a Comment