ဆာလာမ (အပိုင္း - ၂)

ေတာင္ေပၚလမ္းေတြဆိုတာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနဲ႔ လမ္းနဲ႔က ဒီလိုကပ္ကပ္ေလးေတြပါ။

“ခမ္းေရ အစ္မတို႔ လမ္းမွားသြာျပီလား ၾကည့္ပါအုံး ရြာလည္း မေတြ႕ဘူး”ညည္းတြားမိေတာ့၊ ခမ္းက “လမ္းေတာ့ မမွားဘူး အစ္မ၊ ဒီနားမွာ ခဏေနခဲ့ေနာ္ ေတာင္ေပၚဆက္တက္ျပီး သြားၾကည့္လုိက္အံုးမယ္၊ ေတာင္က မတ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အေလးခ်ိန္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ကိုမထိန္းႏိုင္မွာစိုးလို႔” ဤသို႔ေျပာျပီးေနာက္ crystal တစ္ေယာက္တည္း ေတာေတာင္ထဲမွာ မ်က္စိသူငယ္ေလးျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အစ္မလည္း လိုက္ခဲ့မယ္ဆိုျပီး ေျပာရင္လည္း အေျခအေနက မေပး၊ ကဲ မထူးပါဘူးေလ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ရွိၾကကုန္ေသာ သတၱဝါအေပါင္းတို႔ကို မ်က္စိေလးမွိတ္ျပီး အာရုံျပဳ ေမတၱာပို႔ပါေတာ့တယ္၊ ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ကုသိုလ္မ်ားကို အားလံုးၾကားၾကားသမွ် အမွ်ရၾကပါေစေၾကာင္း အမွ်ေပးေဝ၊ နားစြင့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္သံကလည္း တစတစ ေဝး၍ သြားေခ်ျပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္မႈက ေျခာက္ျခားစရာ။ ေမတၱာပို႔ျပီး မ်က္လံုးေလးဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ပြင့္တူရြက္တူပန္းအနီေရာင္ေလးထံ မ်က္စိေရာက္သြားပါတယ္။ ပန္းေလးက လက္ဝါးကတ္တိုင္မွာ ခ်ည္ထားတာပါလား။ ပန္းက လက္ဆတ္ေနေသးတယ္၊ ေနာက္ မ်က္လံုးကို နဲနဲ အလုပ္ေပးလိုက္တယ္၊ အမယ္ေလး ေပ်ာ္လိုက္တာ သခ်ိဳင္း သခ်ိဳင္းေတြ႕ျပီ ဒါဆို ရြာရွိျပီေပါ့၊ သခ်ိဳင္းဆိုတာ ရြာရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာ ထားတတ္ၾကတာမို႔ က်မေရာက္ေနတဲ့အရပ္ဟာ ရြာရဲ႕ အေနာက္ဘက္ကို ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ အေရွ႕ဘက္မွာ ရြာရွိရပါမယ္၊ ပန္းက လန္းေနေသးေတာ့ ရြာက အနီးအနားမွာပဲ ရွိမွာ ေသခ်ာေနျပီဆိုတာ သိလုိက္ရပါတယ္။ ေရွ႕နားကို နဲနဲေလးတိုးျပီး သစ္ပင္ သစ္ရြက္ေတြၾကားက လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဝးတစ္ေနရာက မီးခိုးတလူလူထြက္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေခြးေဟာင္သံ တခ်က္တခ်က္ ၾကားေနရတယ္။ ဒါဆို ေသခ်ာျပီ။ ခမ္းေရ အျမန္သာ ျပန္လာပါေတာ့လို႔ တိုးတိုးေရရြတ္မိလိုက္တယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါ ခမ္းရဲ႕ ဆိုင္ကယ္သံကို စၾကားရပါတယ္၊ ခမ္းရဲ႕ ဆိုင္ကယ္သံျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိေသး။ ဆိုင္ကယ္သံ နီးလာေတာ့မွ ခမ္းရဲ႕ ဆိုင္ကယ္သံမွန္း ေသခ်ာသြားတာမို႔ အားတက္ဝမ္းသာႏိုင္ေတာ့တယ္။ ခမ္းေရာက္လာျပီး ရြာကို သြားဖို႔ လမ္းရွာၾကရျပန္ပါတယ္။ လမ္းေပါက္က ဆိုင္ကယ္သြားေနၾက လမ္းေပၚ သစ္ကိုင္းက်ိဳးက်ေနေတာ့ သစ္ရြက္၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ျပည့္ျပီး လမ္းမရွိဘူးလို႔ ထင္ရတာေၾကာင့္ လမ္းမေတြ႕တာျဖစ္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ ရြာထဲလမ္းကို ဆိုင္ကယ္ဆက္ျပီး ေမာင္းႏွင္လာေတာ့ ရြာကို ေတြ႕ပါျပီ။ ေန႔လည္ပိုင္းဆိုေတာ့ လယ္စိုက္သြားၾက၊ ေတာင္ယာအလုပ္မ်ားကို လုပ္ကိုင္ၾကတာေၾကာင့္ ရြာထဲမွာလူရွင္းေနပါတယ္။ ကေလးေတြ၊ ေခြးေလးေတြနဲ႔ အသက္ၾကီးပိုင္းတခ်ိဳ႕သာေတြ႕ရပါတယ္။ ရြာက အိမ္ကိုးလံုးပဲရွိျပီး ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းတစ္ခုနဲ႔ လူသားခ်င္းစာနာကူညီေသာ အဖဲြ႕တစ္ဖဲြ႕ရဲ႕ ရုံးအေဆာင္အအံုငယ္ေလးကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ရြာက လူေတြကို ေတြ႕ႏိုင္မယ့္ ရက္ကို ေမးခဲ့ျပီး ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အျပန္လမ္းေတာင္ဆင္းမွာေတာ့ တထိတ္ထိတ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ လမ္းသိသြားျပီကိုးေနာ္။ ေတာင္ေပၚက ဆင္းေတာ့ ေမွာင္ရီစပ်ိဳးေနျပီ၊ ကားလမ္းမေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္အရွိန္ျမွင့္ေမာင္းလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းလို႔လဲ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး ရုံးက လူေတြ ေနာက္က်လို႔ စိတ္ပူေနေလာက္ျပီလို႔ စိုးရိမ္ျပီး အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းလာခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ေနရာအေရာက္ ၾကက္သားအုပ္တစ္စု ကားလမ္းကို ေျပးျဖတ္ကူးၾကတယ္၊ ကားေတြဘက္က လြတ္လာေပမယ့္ က်မတို႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ မလြတ္ပဲ ၾကက္ေအာ္သံ၊ ဆိုင္ကယ္သံနဲ႔ လူေအာ္သံေတြ ဆူညံသြားေတာ့တယ္။ အရွိန္ကို ထိန္းရင္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္မယ္၊ လူကို ကာကြယ္ရေတာ့၊ အင္းးးးးးး ၾကက္ေလးေတြကိုသာ ေမတၱာပို႔လုိက္ရပါေတာ့တယ္။

က်ိဳင္းတုံျမိဳ႕ထဲကို စဝင္လာေတာ့ ေျမလမ္းေလးအတိုင္း တစ္ခါ ေမာင္းရေသးတယ္၊ ေရွ႕မွာ ေစတီတစ္ဆူပါလား၊ ဥာဏ္ေတာ္ သိပ္မျမင့္လွေပ။ ခမ္းကေျပာတယ္ “အစ္မ ဒီဘုရားက ထူးျခားတယ္”၊ “ဟုတ္လား ဘာေတြ ထူးျခားလဲ ေျပာပါအံုး၊ သူက မွားလို႔မရဘူး”။ “အယ္ ဘယ္လုိမွားလို႔မရတာလဲ” က်မက ေမးေနတုန္းရွိေသး......၊

ဝုန္းးးးးးးးးးးးးးးးးးး

ဘယ္က ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိ ဆိုင္ကယ္စလစ္ျဖစ္သြားလုိက္တာ ဆိုင္ကယ္က က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေဘးဒရြတ္တိုက္ဆဲြသြားပါေတာ့တယ္၊ သိပ္ေဝးေဝးဆဲြမသြားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေအာက္မွာ ခမ္းက ပိလို႔၊ ခမ္းအေပၚမွာ က်မနဲ႔ ဆိုင္ကယ္က ပိေနပါတယ္။ ျဖစ္ပ်က္သြားတာက ခ်က္ခ်င္းမို႔ က်မလည္း ေယာင္နနနဲ႔။ ကိုယ့္ဖာသာ မနဲကုန္းထ၊ ခမ္းကိုလည္း တဖြဖြေခၚလို႔။ ခမ္းဆီက အသံမၾကားရေတာ့ က်မလန္႔လိုက္ရတာ၊ ေနာက္မွ ဆိုင္ကယ္ကို မႏိုင္တႏိုင္မဖယ္၊ အနားမွာ ရွမ္းလူမ်ိဳးအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က အေျပးလာျပီး ခမ္း ကိုယ္ေပၚပိေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို ဝိုင္းဖယ္ေပး၊ ခမ္းကို က်မ လႈပ္ျပီး ထူ၊ ခမ္းက သူနာေနလို႔ အသံမထြက္ႏိုင္၊ အမယ္ေလး ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ခမ္းကေတာ့ အစ္မ ဘာျဖစ္သြားလဲဆိုျပီး သူနာေနတာကို ဂရုမစိုက္အားဘူး၊ က်မကို စိုးရိမ္တၾကီး ေမးရွာပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ေတြကလည္း ေမးသိုင္းၾကိဳးေတြက ေခ်ာင္ေနေတာ့ လႊင့္ထြက္ကုန္ေလျပီ။ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေခါင္းနဲ႔ မရိုက္မိ။ ဆိုင္ကယ္ကို ဝိုင္းထူေပးေသာသူကလည္း စကားပင္လွည့္မေျပာ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

ခမ္းတစ္ေယာက္ နာေနတဲ့ ၾကားက တဟားဟားရယ္ေနျပီး၊ “အစ္မေရ ထူးျခားတာ ဘာလဲဆိုတာ သိျပီလား၊ လမ္းမွာ ၾကက္ေလးကို ေသခ်င္လို႔ လမ္းျဖတ္ကူးတာလားမသိဘူးလို႔ စိတ္ထဲက ျဖစ္လိုက္ေတာ့ အခု ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ျပီး သူေျခေထာက္နာရျပီတဲ့။ သူၾကက္ေလးကို တိုက္မိျပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ၾကက္ေလး ေျခတစ္ဖက္ နာသြားတာေတြ႕လုိက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခုသူျပန္ခံရတာ”လို႔ ေျပာရွာပါတယ္။ “ေအာ္ အစဲြမထားပါနဲ႔ ခမ္းရယ္၊ ကဲ ဆိုင္ကယ္ကို ၾကည့္အံုး၊ သြားလို႔ရေသးရဲ႕လား”လို႔ ဆိုင္ကယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ထိသြားေလသည္။ သို႔ေသာ္လဲ ေမာင္းလို႔ေတာ့ ရေသးတဲ့အတြက္ ရုံးသို႔ ေျဖာင့္တန္းစြာေရာက္ခဲ့ပါသည္။

ရုံးေရာက္ေတာ့ စိတ္ပူေနၾကေသာ ရုံးအဖဲြ႕သားမ်ားက က်မတို႔ကို ရွာဖို႔ပင္ တိုင္ပင္စုစည္းေနၾကျပီ၊ ႏွစ္ေယာက္သား စကားပင္ မေျပာႏိုင္၊ ခႏၶာကိုယ္နာက်င္မႈေတြအျပင္ ထိတ္လန္႔မႈမ်ိဳးစံုတို႔အေၾကာင္းေတြကို ဘယ္က စေျပာရမွာပါလိမ့္...

ဆက္ပါအံုးမည္။

ေလးစားစြာျဖင့္
crystal

က်ိဳင္းတံုမွ ဓာတ္ပံုမ်ားကို လိုလိုလားလားျဖင့္ ထပ္မံေပးပို႔ေသာ အေမွာင္ထုထဲက အလင္းစက္မ်ား ႏွင့္ မႏိုင္း တို႔အား အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ယခုပိုစ့္ေလးေရးရသည္မွာ အေတာ္ေလးပင္ထူးျခားေလသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအေၾကာင္းေရးေသာ ယခုပိုစ့္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွ တစ္ေနရာဆီတြင္ရွိေနေသာ ႏိုင္ငံသားတို႔ စုေပါင္းအားျဖည့္ထားေသာ ပိုစ့္ေလးျဖစ္လာျခင္းေၾကာင့္ အလြန္ပင္ ဝမ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးျခင္း ျဖစ္ရပါသည္။