ဆာလာမ (အပိုင္း - ၃)

က်ိဳင္းတံုျမိဳ႕မွ ရပ္ေတာ္မူဘုရား

ေတာင္စတက္တဲ့ ပထမရက္မွာပဲ က်မနဲ႔ ခမ္းတို႔ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္သတင္းဟာ ရန္ကုန္ရုံးအထိ ေရာက္ခဲ့ျပီး၊ က်မကို လူစားလဲဖို႔အထိ အနားယူဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ (လူသားခ်င္းစာနာတဲ့ အဖဲြ႕ေတြမွာ အလုပ္ လုပ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ အခ်က္တစ္ခုပါ။) ဒါေပမယ့္ crystal ပဲေလ ဇဲြက ေကာင္းမွ ေကာင္း၊ ကိုယ္တာဝန္ယူထားရတဲ့အလုပ္ အသက္ထြက္သြားပါေစ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္သြားမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္က်န္းမာေရး တစ္ညတာ အျမန္ေဆးေသာက္ ဂရုစိုက္ျပီး ေနာက္ေန႔ ခ်က္ခ်င္း ေတာင္ေပၚေဒသေတြ ေရာက္ေအာင္ သြားျပီး တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြကို ေတြ႕ဆံုခဲ့ပါတယ္။ “ခမ္း”တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒူးေခါင္းဒဏ္ရာေၾကာင့္ သံုးရက္အနားေပးလုိက္ျပီး၊ သူသက္သာလာေတာ့မွ က်မတို႔ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ရြာကို ရြာသားမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ထပ္မံ သြားေရာက္ခဲ့ရာ......

ေတာင္တန္းမ်ားက တိုင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပၾကပါလိမ့္မယ္။

“ခမ္း”ရဲ႕ ေျခေထာက္အနာသက္သာတယ္ဆိုရင္ပဲ က်မတို႔အဖဲြ႕ဟာ ေတာင္ေပၚကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားတက္ခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ အားရွိစရာ။ ေတာင္တက္ေတာ့ မိုးမရြာထားလို႔ လမ္းအတက္မွာ ေခ်ာ္မက်ေတာ့ ကံေကာင္းစြာ ေတာင္သံုးလံုးကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္သံုးလံုးေက်ာ္လာေတာ့ ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္က မသကၤာစြာနဲ႔ ေတာင္ကေဝးလုိက္တာ “ခမ္း”ရာ ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေမးၾကတယ္။ က်မတို႔က ေရာက္ဖူးျပီးဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးေလသံနဲ႔ ဒါက ခရီးတစ္ဝက္ပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ ျပိဳင္တူေျပာလိုက္ၾကေသး။
ရြာရွိရာ ေတာင္ကို ေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေပၚက ကၽြဲေက်ာင္းသား ေမာင္းခ်လိုက္တဲ့ ကၽြဲအုပ္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီး လူေလးေယာက္ ရင္ဆိုင္ၾကရျပန္တယ္။ ေတာင္ေပၚက ကၽြဲမို႔ ပိန္တယ္ မထင္လိုက္ေလနဲ႔၊ ဝျဖိဳးျပီး ဂ်ိဳေတြက ကားေနလို႔ ေတာင္လမ္းၾကားမွာ ယာဥ္ထိန္းရဲက မရွိေတာ့ ကၽြဲေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အလုပ္ရွဳပ္သြားပါတယ္။ ေတာင္ၾကားထဲက သူတို႔ ကိုယ္လံုးေတြနဲ႔ ဆင္းေပးသြားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္၊ ကၽြဲအုပ္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ ကၽြဲၾကီးကေတာ့ ေတာင္ေစာင္းက ဆင္းမသြားပဲ လူေတြဆီ အတင္းတိုးျပီး ေတာင္ဆင္းလမ္းအတိုင္းပဲ ဆင္းလာလို႔ သူ႔ကို လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ရေသးတယ္၊ ေခြ႕မသြားတာ ကံေကာင္း။ မ်က္ေစာင္းထိုးျပီး ႏွာမႈတ္သြားတယ္။ ကၽြဲမ်က္ေစာင္းထိုးတာ crystal လည္း အဲဒီေရာက္မွ ေတြ႕ဖူးေတာ့တယ္။ အံ့ေရာ။
ကဲ အခက္ခဲမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေဝးလံလွတဲ့ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြ ေက်ာ္လႊားျပီး ေရာက္ခဲ့တဲ့ ရြာေလးက အခါလူမ်ိဳးစုမ်ား ေနထိုင္တဲ့ ရြာေလးျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔အဖဲြ႕က ရြာသားေတြ ေတြ႕ဖို႔အတြက္ ထပ္မံေရာက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ရြာထဲမွာေတာ့ ဒီေန႔ ရြာသားေတြ စုစုရုံးရုံးနဲ႔ပါ။ က်မရဲ႕ ဝန္ထမ္းေတြက ရြာမွ လူၾကီးမ်ားကို မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ ေခၚလာရင္း “စိုင္း”က “ဒီေန႔ ႏွစ္သစ္ကူးပဲြေတာ္က်င္းပေနၾကတာတဲ့၊ အစ္မ အခါရုိးရာ ႏွစ္သစ္ကူးပဲြေတာ္ကို ၾကံဳရတာ ကံထူးတာပဲ အစ္မေရ ” ။ ေအာ္ ဒီေန႔ဟာ အခါရြာေလးရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးပဲြေတာ္ေန႔တဲ့လား။
စိုင္း၊ စပ္ထြန္းေနာင္၊ ခမ္းနဲ႔ က်မတို႔ ေလးေယာက္ ႏွစ္သစ္ကူးပဲြေတာ္က်င္းပရာ ရြာသားမ်ား စုေဝးေနတဲ့ ေနရာမွာ ရြာလူၾကီးမ်ားနဲ႔ က်မကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားဘာသာစကားေတြနဲ႔ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့အထဲမွာ က်မၾကားလိုက္တာ နားလည္လိုက္တာ ဆရာမဆိုတဲ့ စကားပါ။ ခမ္းက က်မကို ဘာသာျပန္ေပးပါတယ္။ ရြာကို က်န္းမာေရးကိစၥေလးေတြအတြက္ ရန္ကုန္က ဆရာမ လာပါတယ္တဲ့။ ဇာတ္လမ္းက ဒီမွာ စေတာ့တာပဲ။

“ေဝး ဒီမွာ ဗမာျပည္က ဆာလာမ လာတယ္”
(ဆ ကို နဲနဲ စဲြဆဲြတဲ့ အသံေၾကာင့္ ဆ မွာ ေရးခ်ာေလး ထည့္လိုက္ပါတယ္။ )

ဟုတ္ပါျပီ ဆာလာမဆိုေတာ့လည္း ဆာလာမေပါ့ေလ၊ ထားပါေတာ့။ သူတို႔ ရဲ႕ ရုိးရာႏွစ္သစ္ကူးေန႔မို႔ တိုင္းရင္းသားရိုးရာဝတ္စံုေလးေတြ ဝတ္ထားၾကတာ က်က္သေရရွိလိုက္တာ။ ရြာလူၾကီးက အားလံုးကို အခါလို ထပ္ေျပာၾကျပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္ သူတို႔ ေျပာတဲ့စကားေတြကို ခမ္းက ဘာသာျပန္ေပးပါတယ္ရွင္။ သူတို႔ ဘာေတြေျပာၾကသလဲ။ အဲ ေနာက္ဆက္တဲြကေတာ့ ရြာသားေတြ ဝိုင္းလာၾကတယ္ တစ္ျဖည္းျဖည္းစုစုလာၾကတယ္၊ ဘာမ်ားလဲ...

နင္ ဗမာျပည္သားလား။
ဗမာျပည္က ဒီကို ဘာနဲ႔လာတာလဲ။
ဗမာျပည္က လာတယ္ဆိုတာ င့ါတစ္သက္မွာ ဒီတစ္ခါပဲ ေတြ႕ဖူးတယ္။
ဗမာျပည္ဆိုတာ ဘုရားၾကီးရွိတဲ့ဆီကလား။
ဗမာျပည္ကဆိုေတာ့ နင္ဘာလူမ်ိဳးလဲ။
ဗမာျပည္ကေန နင္ဒီကို လာလို႔ရလား။
ေနာက္ေရာ နင္လာမွာလား။

သူတို႔အေမးေတြကို ေျဖလည္း ေျဖရင္း လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ၾက၊ သူတို႔က ေပ်ာ္လို႔၊ က်မက ထူးဆန္းျပီး ရင္ခုန္လို႔။ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြက ပါးကိုေတာင္ ကိုင္ၾကည့္မယ္ဆိုျပီး လာတို႔ၾကည့္ၾကေသးတယ္။ ျပီးေနာက္မွာေတာ့ ရြာလူၾကီးျဖစ္ဟန္တူတဲ့ လူၾကီးက အခုလိုေရာက္လာတာကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္သစ္ကူးပဲြေတာ္ေန႔မွာ ရြာကို ဧည့္သည္ေရာက္လို႔ မဂၤလာရွိပါေၾကာင္း၊ သူတို႔နဲ႔ အတူ ႏွစ္သစ္ကူးပဲြေတာ္ကို ဆင္ႏဲြဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုျပီး ႏွစ္သစ္ကူးေၾကာင္း အရည္ခြက္ေလးကိုင္ျပီး ဆုေတာင္းၾကပါတယ္။

crystal တစ္ေယာက္ေတာ့ အထူးအဆန္းေတြခ်ည္း ေတြ႕လို႔ မဆံုးႏိုင္ေသးပါ။
“မီးေတာက္အရက္တဲ့ အစ္မ” ေခါင္းထဲကို တက္ေဆာင့္သြားေသာ ပူရွိန္းရွိန္း အရသာက အခုတိုင္ မေမ့ႏိုင္ေပ။
အစားေတြ ဂ်ီးမ်ားတဲ့ crystal အတြက္ ၾကက္သားတဲ့၊ ၾကက္သားအစိမ္း “ၾကက္သားခ်ဥ္”။

ကဲ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား၊ “ဆလာမ စား စား”ဆိုေတာ့ ဒီကလည္း အဟင္း အဟင္း မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ သျဖဲေလးနဲ႔ေပ့ါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ညွီတဲ့ အနံ႔မွန္သမွ် ရြံ႕တတ္ေလေသာ က်မအဖို႔ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ေစတနာကို ဘယ္လုိမ်ား ျငင္းရက္ႏိုင္မွာလဲ။ ကိုင္း ကိုင္း လာထား ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ......ဂလု လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေနာင္တုံကန္ေဘးမွာ အေၾကာ္ေလးေတြစားရင္း ရွမ္းမေလးေတြရဲ႕ သဘာဝအလွေလးေတြ ထိုင္ေငးျဖစ္ခဲ့ေသး။

ဒီေတာင္ေပၚရြာေလးမွာ လူေန အိမ္ေျခအနည္းငယ္စီနဲ႔ ရြာေလးေတြ အုပ္စု ခဲြေနၾကပါတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြဟာ ေတာင္ယာေလွခါးထစ္စိုက္ပ်ိဳးျခင္းမ်ား၊ ေဆးျမစ္တူးျခင္းအလုပ္နဲ႔ အမဲလိုက္ အလုပ္ေတြနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းၾကပါတယ္။

ရြာသားေတြဟာ အရင္က ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားျဖစ္ၾကျပီး အခုအခါမွာေတာ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကပါျပီ။ ကိုးကြယ္မႈအေနနဲ႔ ရိုးရာနတ္ကန္ေတာ့ျခင္းမ်ား ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္းမ်ားလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ ဘာသာတရားအေနနဲ႔ သင္းအုပ္ဆရာနဲ႔ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းသဖြယ္ထားရွိျပီး သင္းအုပ္ဆရာရဲ႕ ေနအိမ္မွာပဲ ဘုရားဝတ္ျပဳၾကပါသတဲ့။ သင္းအုပ္ဆရာကို အျခားရြာမွ သြားေရာက္ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ျပီး သင္းအုပ္ဆရာအေနနဲ႔ ရြာေလးရြာကို သံုးလတစ္ခါ အလွည့္က်ျဖင့္ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္မႈမ်ား လုပ္ေပးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ စာသင္ေပးတယ္၊ ဗဟုသုတမ်ားကို မွ်ေဝေပးတယ္။ ျမိဳ႕က ပစၥည္းေတြ သြားဝယ္ေပးတယ္။ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ အဖဲြ႕ေတြထံ ဆက္သြယ္ျပီး ရြာအတြက္ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြကို လုပ္ေပးပါတယ္။ ေတာင္အထပ္ထပ္ ျမင့္မားေပမယ့္ ေတာင္ေပၚမွာ ေရပိုက္က ေရလာေနတယ္။ ဒါေတြလည္း သူ႔ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြပါပဲ။ ေတာင္က်ေရကို ပိုက္လံုးနဲ႔ ရြာအေရာက္ သြယ္တန္းႏိုင္တာ သူ႔ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈ စီမံခန္႔ခဲြေတြပဲလို႔ ဆိုရမယ္။ ရြာက ကေလးေတြ ရွမ္းဘာသာစာအျပင္ ျမန္မာစာကို စာလံုးေပါင္းဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ရြာမွာ မီးလင္းဖို႔အတြက္ ဘက္ထရီေတြလည္း အဆင္ေျပေအာင္ ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ သယ္ေပးသတဲ့။ လူဦးေရ သံုးဆယ္မျပည့္တဲ့ ရြာေလးမွာ ရြာသူရြာသားေတြ ဘက္စံုဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ သင္းအုပ္ဆရာရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ရြာသားေတြဟာ လိုလားစြာနဲ႔ ဘာသာကူးေျပာင္းသြားခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္းသိခဲ့ရပါတယ္။
ရြာသားေတြကေရာ သူဒီရြာမွာ ေနႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လုိေတြမ်ား စီမံေပးထားၾကလဲ။ အိမ္၊ ယာခင္း၊ ႏြားတစ္ရွဥ္းနဲ႔ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းဖို႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ ဟုတ္ပါတယ္ ရြာေလးရြာကို တာဝန္ယူထားရတဲ့ သင္းအုပ္ဆရာအေနနဲ႔ တစ္ရြာမွာ သံုးလပဲ ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေတာ့ေပါ့ေလ။ က်မတို႔အဖဲြ႕ သင္းအုပ္ဆရာနဲ႔ေတာ့ ျမန္မာလို ေအးေဆးစြာ စကားဆက္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရြာက လူေတြ က်န္းမာေရး အသိအတြက္ သူတာဝန္ယူပါေၾကာင္း လက္ကမ္းေၾကညာေတြနဲ႔အျပင္ ကိုယ္တိုင္လည္း ေျပာျပေလ့ရွိေၾကာင္း ၾကားခဲ့ရလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ေျပာခဲ့မိပါတယ္။
ေတာင္ေပၚရြာေလးက အျပန္ ဆာလာမေလးရဲ႕ ေခါင္းထဲ အေတြးေတြမ်ားစြာနဲ႔ေပါ့။ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ ပံ့ပိုးမႈမ်ားအေၾကာင္း၊ ဘာသာတရားအေၾကာင္း၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမ်ားအေၾကာင္း၊ စေသာ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာတို႔က ဆာလာမေလးရဲ႕ ရင္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ထိရွေစခဲ့တာျဖစ္လို႔ ေမ့မရႏိုင္ေတာ့မယ့္ ဆာလာမေလးရဲ႕ ေန႔ရက္မ်ားပင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
crystal

က်ိဳင္းတံုမွ ဓာတ္ပံုမ်ားကို လိုလိုလားလားျဖင့္ ထပ္မံေပးပို႔ေသာ အေမွာင္ထုထဲက အလင္းစက္မ်ား ႏွင့္ မႏိုင္း တို႔အား အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ယခုပိုစ့္ေလးေရးရသည္မွာ အေတာ္ေလးပင္ထူးျခားေလသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအေၾကာင္းေရးေသာ ယခုပိုစ့္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွ တစ္ေနရာဆီတြင္ရွိေနေသာ ႏိုင္ငံသားတို႔ စုေပါင္းအားျဖည့္ထားေသာ ပိုစ့္ေလးျဖစ္လာျခင္းေၾကာင့္ အလြန္ပင္ ဝမ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးျခင္း ျဖစ္ရပါသည္။