“ညသန္းေခါင္က လရွိဳက္သံ”

ညက တိတ္ဆိတ္သည္။

လေရာင္ယွက္ျဖာက်ေနေသာ ညသည္ အရာအားလံုး ျငိမ္သက္ေနသည္။

ရပ္ကြက္တစ္ခု၏ ေနာက္ဆံုး ေထာင့္ဆံုးျခံဝန္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာ အိမ္ရွင္က တိုက္ခံတစ္ထပ္အိမ္ေလးနဲ႔ ေနျပီး အိမ္ငွားမ်ားကို တိုက္တန္းလ်ားသံုးထပ္ေဆာင္ေဆာက္၍ လခ်ဳပ္၊ ႏွစ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ငွားစားထားသည္။

ညေနခင္း အခန္းေျပာင္းလာေသာ က်မအဖို႔ ေမာေမာႏွင့္ အိပ္ေမာက်ရုံသာ ...။

အခ်ိန္မွာ သန္းေခါင္ယံ။
စူးရွက်ယ္ေလာင္ေသာ ငိုသံတစ္ခုသည္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ က်မနားဆီသုိ႔ လွ်င္ျမန္စြာဝင္ေရာက္လာျပီး ႏိုးထေစသည္။

ငိုေနသည္ .. မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ ငိုေနသည္ .. ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေနသည္။ အသံလားရာအရပ္သည္ က်မ၏အခန္း ဘယ္ဘက္မွ ျဖစ္ကာ က်ယ္ေလာင္စြာငိုေနေသာအသံၾကားရုံျဖင့္ လိႈက္လဲွစြာ ဝမ္နည္းလြန္းလို႔ ငိုေနမွန္း အလြန္သိသာပါသည္။ အသံေတြမွာ မ်ားစြာကဲြျပားေသာ အဓိပၸါယ္ရွိေလသည္။ စကားေျပာသံမၾကားမရပဲ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုေၾကြးေနေသာ၊ ခ်ံဳးပဲြခ်ငိုေနေသာ အသံပိုင္ရွင္ကို အဘယ္အေၾကာင္းရာကမ်ား စိတ္ထိခိုက္ေစပါသနည္း။

ဘာအေၾကာင္းရာမွန္းမသိေသာ္လည္း က်မကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါ ဝမ္းနည္းမိေလသည္။ တိတ္ပါကြယ္ ပင္ပန္းေနမွာေပါ့ ...။

က်မငယ္စဥ္က အေမက ဆူဆူ၊ ေမာင္ႏွမေတြက စလုိ႔ပဲ ငိုငို ပင္တိုင္ ေခ်ာ့သူမွာ အေဖျဖစ္သည္။ အေမဆူေနလွ်င္ အေဖသည္ ဘယ္ေတာ့မွ လိုက္ပါဆူေလ့မရွိ။ ခဏေနလွ်င္ ငိုေနေသာ က်မကို ခ်ီပိုးကာ အဝတ္တန္းတြင္ လႊားထားေသာ အေဖ့ပုဆိုးစေလး ေရဆြတ္လို႔ “မငိုပါနဲ႔ သမီးရယ္ တိတ္တိတ္ ငါ့သမီး ပင္ပန္းေနမွာေပ့ါ” ေျပာျမဲ၊ ေခ်ာ့ျမဲ၊ ခ်ီပိုးလို႔ အေဖ့ပုခံုးထက္တြင္ အိပ္ေမာက်ျမဲ။

အေဖ လူ႔ေလာကၾကီးထဲ ခဲြခြါသြားေတာ့ ေခ်ာ့မယ့္သူမရွိေတာ့၊ အေမသည္ သူ႔မိသားစုတြင္ အငယ္ဆံုးျဖစ္သည့္အျပင္ မိသားစုက အလိုလိုက္ထားေသာ မိန္းကေလးမ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္ သားသမီးရလာေသာ္လည္း ေခ်ာ့ေလ့ ေခ်ာ့ထသိပ္မရွိ။ အေဖကေတာ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေခ်ာ့တတ္ေလသည္။ အေမကေတာ့ မေခ်ာ့တတ္သည္မွ လဲြ၍ က်မကုိ အလြန္အလိုလိုက္ပါသည္။

ေခ်ာ့မည့္သူ အေဖမရွိသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကိုယ့္ဖာသာ ၾကိတ္ငိုတတ္လာသည္။ အသံမထြက္ပဲ မ်က္ရည္က်သည္က မ်ားသည္။ အေမ သိလွ်င္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္စိုးသျဖင့္ ၾကိတ္ငိုရသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ အေမ သိေအာင္ ဂ်ီက်ကာ ငိုရသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။ အသက္ၾကီးလာျပီျဖစ္ေသာ အေမ့ကိုလည္း အပူေတြ မကူးစက္ေစလိုေတာ့၊ ထို႔ေၾကာင့္ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာလွ်င္ စကားေတြ တြတ္ထိုးေနေသာ မ်က္ႏွာၾကီးသည္ မ်က္ရည္မ်ားက အရႊဲသား။


ငိုသံၾကားရာအသံေနာက္သို႔ အာရုံလုိက္ပါျပီး သူ႔ဆီ ခ်ဥ္းကပ္မိဖို႔ သတိတစ္ခ်က္လင္းလက္ခဲ့ျပီးေနာက္ သူမ၏ ပူေလာင္ေနေသာ ႏွလံုးသားဆီသို႔၊ ထိုမွတဆင့္ ပူေလာင္ေနေသာ ႏွလံုးသားထဲက ဆူပြက္ေနေသာ ေသြးမ်ားအထိ ...။

ျငိမ္းေအးပါေစ၊ ေအးခ်မ္းပါေစေတာ့၊ ပင္ပန္းေနျပီ၊ တိတ္ပါေတာ့ကြယ္ ...။
မိုးရြာျပီးစ ေလေျပေလးလို ေအးျမပါေစ။

ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားႏႈတ္ေတာ္မွ ---
*သတိ ံ ပဋိလဘ ဘဂိနီ
ဘဂိနီ- ႏွမ၊ သတိ ံ-သတိကို၊ ပဋိလဘ- တစ္ဖန္ သိရေလာ့ (ဝါ) ျဖစ္ေစေလာ့ ...။
(ဓမၼပဒ႒ကထာ၊ ၂၊ စာမ်က္ႏွာ ၄၃၉)

ထိုအခ်ိန္တြင္ မယ္ပဋာေလး အပူျငိမ္းခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းတရားက ဧကန္အမွန္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ အခုငိုေနေသာ အသံပိုင္ရွင္သည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမပါေစေတာ့ ..ႏႈတ္ဝယ္ဖြဖြ ရြတ္ဆိုမိသည္။ နတ္ေဒဝါမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါေစသား ...။

အခ်ိန္တစ္နာရီခဲြခန္႔အၾကာတြင္ အသံသည္ တိုးေလ်ာ့လာသည္၊ volume တိုးေလ်ာ့လိုက္သကဲသို႔ တိုးလ်သြားသည္။

ညသည္ တိတ္ဆိတ္မႈတို႔ ျပန္လည္ၾကီးစုိးသြားခဲ့ျပီ။

က်မလည္း အိပ္ေမာက်ခဲ့သည္။

မနက္လင္းေသာ္ ညက အသံလားရာအရပ္ဆီသို႔ ရွဳေမွ်ာ္မိေသာ္ .. ျခံအျပင္ဘက္ဆီ ခပ္ေဝးေဝးမွာ အုတ္ဂူတခ်ိဳ႕။

အိမ္ရွင္သို႔ အေမးရွိေသာ္ က်မ၏ ဘယ္ဘက္အခန္းတြင္ အားကစားသမားမ်ားႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ား အခန္းငွားေနထိုင္ၾကေၾကာင္း။
တစ္ဖန္ အိမ္ငွားမ်ား ညအိပ္လူပိုမေခၚရဆိုေသာ စကားရပ္သည္ စာခ်ဳပ္ထဲတြင္ ပါျပီးျဖစ္သည္။

ဤသို႔လွ်င္ ..

လူျဖစ္ေစ ဝိညာဥ္ျဖစ္ေစ

ငိုသံေတြ တိတ္ေစဖို႔ လိုလားပါသည္။

ငိုသံေတြ တိတ္ပါေစ။

ထိုညက လူလား တစ္စံုတရာလားဆိုတာ ေကာင္းကင္က လတစ္စင္းႏွင့္ က်မသာ သိပါသည္။

ထိုညက သန္းေခါင္ယံခ်ိန္တြင္ လကေလးတစ္စင္း ရွိဳက္ငိုခဲ့ေလသည္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ခရစၥတလ္
(၁၆.ေဖေဖၚဝါရီ.၂၀၀၈)