လွမ္းေလွ်ာက္မည့္ “လမ္း”

 

လမ္းမ်ားစြာတို႔သည္ ေကြ႕ေသာ ေကာက္ေသာ ေျဖာင့္ေသာ နိမ့္ေသာ ျမင့္ေသာ  ေဝးေသာ နီးေသာ သေဘာရွိၾကျပီး 

ကဲြျပားေသာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္တို႔လည္း ရွိၾကသည္။

ေျခလွမ္းမ်ားေၾကာင့္ လမ္းျဖစ္ခဲ့သလား၊ လမ္းေတြေၾကာင့္ လွမ္းျဖစ္ခဲ့ေသာ ေျခရာျဖစ္သလား ေသခ်ာမသိၾက။ 

အစကတည္း လွမ္းေလွ်ာက္သည့္ လမ္းမ်ားစြာရွိခဲ့ၾကသည္မဟုတ္ပါလား၊ 

ယခုတိုင္ ရွိေနဆဲျဖစ္ပါသည္၊ ေနာင္တြင္လည္း ရွိေနၾကအံုးမည္။

စိမ္းလန္းေသာ လမ္းမ်ားစြာ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ လမ္းမ်ားစြာတို႔လည္း ရိွေနၾကပါသည္။ 

လွမ္းလိုစိတ္ဟူေသာ “ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း”ရွိေနသမွ် လမ္းမ်ားစြာထက္တြင္ လွမ္းေနၾကရအံုးမည္မဟုတ္လား။

လွမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း လမ္းမ်ားစြာထက္တြင္ ျပိဳလဲ ယိုင္နဲ႔သည့္ ဆင္းရဲသည္လည္းရွိကုန္၏။ 

ကူမယ့္သူရွိေသာ ထူမည့္သူရွိေသာ ခ်မ္းသာသည္လည္းရွိၾကကုန္၏။

ေျပျပစ္ညီညာေျဖာင့္ျဖဴးေသာ လမ္းမ်ားစြာတို႔ကို တြယ္ျငိၾက မက္ေမာၾက ေမွ်ာ္လင့္ၾကျပီး 

ရွဳပ္ေထြးေပြလီေသာ လမ္းမ်ားစြာကိုေတာ့ စိုးရြံ႕ၾက စက္ဆုပ္ၾက မုန္းတီးၾက၏။

အဆံုးမျမင္ရေသာ လမ္းမ်ားစြာသည္လည္းေကာင္း၊ လမ္းဟုထင္ရေသာ လမ္းမဟုတ္ေသာ လမ္းမ်ားစြာတို႔ကိုလည္းေကာင္း ေလွ်ာက္လွမ္းမိၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က သိလွ်က္ ေလွ်ာက္သည္၊ အခ်ိဳ႕က မသိ၍ ေလွ်ာက္သည္။ တခ်ိဳ႕က လမ္းမ“တြင္”။ အခ်ိဳ႕က “ဆင္”သြား လမ္းျဖစ္ၾကသည္သာ။

ေကာင္းကင္ႏွင့္ ပထဝီေျမၾကီး အၾကား လမ္းမ်ားစြာတို႔သည္ ရွင္းသန္႔သည္ရွိ၏၊ ရွဳပ္ေထြးသည္လည္းရွိ၏။
လမ္းတဝက္တြင္ လမ္းေပ်ာက္သူမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။

အခ်ိဳ႕က ေျဖာင့္ျဖဴးေသာ လမ္းတြင္ အရွိန္ျမႇင့္ကာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားၾကျပီး လိုရာပန္းတိုင္ အျမန္ေရာက္လိုၾကသည္။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သာယာေသာ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားတြင္ ဝဲလည္ကာ တစ္ေထာက္နားလို႔ ျဖည္းျဖည္းခရီးဆက္ၾကသည္လည္း ရွိ၏။ 

သာယာေသာ စိမ္းလန္းေသာပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အခ်ိန္ၾကာၾကာေနလိုၾကသည္။ အျမဲစိမ္းလန္းေနလွ်င္ ေကာင္း၏ေပါ့၊ ေျခာက္ေသြ႕ျပန္ေတာ့ မိန္းေမာမႈမွ တဖန္ႏိုးထၾကရမည္။

ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္သည္၊ လမ္းသည္ လမ္းျဖစ္သည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ လွမ္းသည့္ေျခလွမ္း လမ္းမလဲြဖို႔ေတာ့ အသိတရားႏွင့္ သတိရွိၾကရမည္။
ထိုမွသာ လမ္းမေပ်ာက္ေတာ့မည္ေပါ့။ ေအးျမေသာ သေဘာရွိေသာ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ သေဘာရွိကုန္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တို႔သည္ ရပ္တန္႔ေငးေမာသည္ျဖစ္ေစ မေငးေမာသည္ျဖစ္ေစ ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ သေဘာရွိကုန္သည္ျဖစ္ရာ
လွမ္းေလွ်ာက္မည့္ “လမ္း” ေသြဖယ္မသြားဖို႔ အေရးၾကီးသည္။

ေမွာင္ေသာ လမ္းတြင္လည္းေကာင္း၊ လင္းေသာ လမ္းတြင္လည္းေကာင္း လွမ္းေလွ်ာက္ရမည့္ လမ္းမ်ားစြာတို႔လည္း ရွိၾကေသးသည္။

လွမ္းလိုစိတ္ ရွိသမွ်ေတာ့ ထိုလမ္းမ်ားသည္ ေမွာင္သည္ လင္းသည္မရွိေတာ့။
ေျဖာင့္သည္ ေကြ႕သည္ မရွိေတာ့။

ဧကန္အစစ္ လွမ္းေလွ်ာက္မည့္ လမ္းသည္ မ်ားမ်ားမရွိ။ ပင္မေက်ာရိုးအားျဖင့္ ႏွစ္ခုသာရွိ၏။ တိုးဝင္ဖို႔ႏွင့္ ေက်ာခိုင္းဖို႔သာျဖစ္သည္။ ျပိဳင္ပဲြေတြလိုပင္။ ဗိုလ္လုပဲြတက္လွ်င္ျဖင့္ ျပိဳင္ပဲြဝင္သူ ေလ်ာ့နဲသြားၾကစျမဲမဟုတ္ပါလား။ ထိုေၾကာင့္ လမ္းဆံုးေရာက္ခါနီးတြင္ေတာ့ လွမ္းေသာ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ညင္သာစြာ တိုးဖြဖြျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ လွမ္းေနၾကျပီး ပန္းတိုင္ျမင္ရေသာ စိတ္ျဖင့္ ျငိမ္းလွ်က္ရွိၾကကုန္သည္။

ေခ်ာ္ေနေသာ ေခြးသြားစိတ္တစ္ခုအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားမယ္ဆိုရင္ ဒီလင့္ေလးကိုလည္း ဖတ္ၾကည့္ပါ။

လမ္းမ်ားေသာ လမ္းသြားေသာ ခရီးသြားတစ္ဦး ခံစားသီကံုးပါသည္။

ေလးစားစြာျဖင့္

ခရစၥတလ္