ေအာ္ ဘာလိုလို ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ေဆာင္းတစ္လမွာ ခရီးေလးတစ္ခု ထြက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးထဲမယ္ ေတာင္တန္းေတြနဲ႔ မႈန္ျပာရီမိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕မွာကဲြ႕ သီခ်င္းေလးတစ္ခု စိတ္ထဲကေန တိုးတိုးေလးညည္းမိပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းေလးကေတာ့...............
ခ်မ္းေအးတဲ့ ႏွင္းလျပာသို.....အံု႔မိႈင္းလို႔ ဝိုးတဝါး ...မစို တစို... သစ္ရြက္တို႔ တဆတ္ဆတ္ ရႈိက္ကာငို....
ေၾကြရည္လူးလြန္႔တဲ့...ေဆာင္းသဇင္၊ ရနံ႔ၾကိဳင္ကာ ...သင္းတဲ့ ေဆာင္းေလ
က်ီစယ္သလို ရင္မွာ ပုန္းေရွာင္ခို၊
၂(မခို႔တရို႕နဲ႔ သူ႔အလွ ကဗ်ာဆန္၊ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စဲြမက္လာတာ၊ မွတ္မိေသး...
မင္းနဲ႔ ခ်စ္ခ်ိန္ေတြ.................
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ခူးေပးခဲ့တယ္ ...ေဆာင္းသဇင္ေတြ မင္းဆံျမိတ္ထက္မွာ
ဘယ္ခ်ိန္ဘယ္ခါ ....ကိုယ္မေမ့ႏိုင္ပါ။
ႏွင္းျမဴေတြ ဆိုင္းရင္၊ ေဆာင္းသဇင္ေတြ ပြင့္ေန.........
မင္းလာမယ့္ လမ္းက အျမဲကိုယ္.......ၾကိဳလင့္ေစာင့္ရင္း
အေရွ႕ေလေျပေသြးရင္၊ အခ်စ္ဘယ္ဆီေရာက္ေန၊
မေၾကြခင္မွာ လာေလေပါ့အခ်စ္၊ ေမ့မရ ကိုယ့္အခ်စ္ဆံုး ျမခြါညိဳ)(ဒီသီခ်င္းေလးကို ႏွစ္သက္မိတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကတည္းကပါ။)
အပါးေတာ္မွာ ကိုယ္ရံေတာ္က မရွိေလေတာ့ အလြမ္းေတြကပဲ စိုးမိုးေနပါေတာ့တယ္။
ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ သီခ်င္းစာသားကို ယူသံုးလုိက္ရတာပါ။ သင့္ေတာ္သလိုေလး။
အင္း တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ယုယုယယမရွိလွတဲ့ လင္ေတာ္ေမာင္ကို သိပ္ေတာ့လည္း မလြမ္းလိုလွပါဘူး(အျပင္မွာဆိုရင္ မ်က္ေစာင္းလွလွေလးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ထိုးမိမယ္)၊ ပန္းခူးေပးတာဆိုလို႔ ကမ ၻာေအးဘုရားေရွ႕မွာ ခေရပင္ေပၚက ပန္းကို က်မက အရပ္မမီတာေၾကာင့္ ခူးေပးပါလို႔ဆိုျပီး ေတာင္းဆိုလို႔ ေပးဖူးတာပါ။
ပန္းေပးတာမ်ိဳးထက္ က်မအတြက္ အသံုးလိုမယ့္ ပစၥည္းမ်ိဳး ဝယ္ေပးခ်င္သူပါ။
ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ မိန္းမသေဘာ မိန္းမသေဘာ မိန္းမသေဘာ။ ဒါ့အျပင္ ပညာရွိနည္းနဲ႔ တရားစာအုပ္ေတြဝယ္ အလွထားဖို႔ အဲေလ ေယာင္လို႔ ဖတ္ဖို႔လည္း ဝယ္ေပးရဲ႕။ အိမ္မွာဆို ေပါလိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ သူက ဝယ္ က်မက ဖတ္၊ က်မကပဲ ဖုန္သုတ္။ အဲလိုေပါ့ေလ။
အဲသည္လိုနဲ႔ ဒီလိုေန႔ရက္ေလးတစ္ခုမွာ ခုႏွစ္တစ္ခုဆီတုန္းက ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ေယာက်္ားနဲ႔ ကဗ်ာဆန္တဲ့ မိန္းမတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုမွာ အတူေပါင္းဆံုမိခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုေသာအေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ မတူညီမႈေတြက ေပါင္းဆံုမိေစခဲ့တာလည္းရယ္လို႔ က်မ စဥ္းစားေနတုန္းပါပဲ။
No comments:
Post a Comment